Septicflesh

Είχα ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες γι' αυτόν τον δίσκο. Το "The Great Mass" το θεωρώ μία από τις κορυφαίες δουλειές της μπάντας, οπότε είχα την απορία για το που θα πήγαιναν ηχητικά οι Septicflesh μετά από έναν τόσο καλό δίσκο. Δύο λέξεις είναι οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό μετά από πολυάριθμες ακροάσεις για να περιγράψω συνοπτικά το περιεχόμενο. Σκοτεινό και progressive. Το "Titan" δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ. Θέλει χρόνο, δεν είναι κάτι εύπεπτο που θα το πιάσεις με την πρώτη. Εκεί κρύβεται και η ομορφιά του.

Ο δίσκος ξεκινά με το "War In Heaven", ένα κομμάτι δυναμίτη, γεμάτο εναλλαγές, με μια διάχυτη αρρωστημένη ατμόσφαιρα, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πέρασμα στη μέση με ρυθμικά παιχνίδια μεταξύ τυμπάνων και κιθάρας και την ορχήστρα να δίνει τον επικό χαρακτήρα όπου χρειάζεται. Το "Burn" που ακολουθεί και έχει ήδη κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ως δεύτερο single, ομολογώ πως με ξένισε λίγο, κυρίως στον τομέα των φωνητικών, όμως το κλείσιμο με την χαρακτηριστική Septicflesh μελωδία της κιθάρας αποζημιώνει με το παραπάνω, και η ορχήστρα γι' ακόμη μια φορά αποτελεί πρωταγωνιστή και όχι ένα απλό εφέ εντυπωσιασμού.

Από την πρώτη φορά που άκουσα το "Order Of Dracul", μου έδωσε την εντύπωση πως ξεκίνησε ως ορχηστρική σύνθεση. Πολύ δυναμικό τραγούδι, με φοβερά πλούσια ενορχήστρωση και εναλλαγή συναισθημάτων. Ένα κομμάτι όχι μόνο ενδιαφέρον αλλά και συναρπαστικό, δείχνει πως οι Septicflesh έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από το guitar - oriented metal, αλλά χρησιμοποιούν σαν βασικό συστατικό των συνθέσεων την ορχήστρα, κι αυτό είναι κάτι που τους ξεχωρίζει από μπάντες που κινούνται σ' αυτόν τον χώρο.

Η χρήση παιδικής χορωδίας είναι μια νέα προσθήκη, και αξιοποιείται εξαιρετικά σε κομμάτια όπως το "Prototype" και δημιουργεί μια κάπως απόκοσμη και συνάμα όμορφη ατμόσφαιρα, ειδικά εκμεταλλευόμενη και τις δυναμικές εναλλαγές που υπάρχουν. Το επόμενο τραγούδι με τίτλο "Dogma" είναι μια σχετικά δύστροπη σύνθεση, το πρώτο μισό είναι πολύ σκοτεινό, κυρίως βασισμένο στα τύμπανα και την κιθάρα, που ίσως τραβάει λίγο παραπάνω σε διάρκεια, όμως η συνέχεια μέχρι και το κλείσιμο είναι από τα πιο επικά μέρη που έχουν γράψει οι Septicflesh, και τα καθαρά φωνητικά του Σωτήρη επιτέλους επιστρέφουν.

Αν είναι ένα κομμάτι που λάτρεψα από την αρχή, αυτό είναι το "Prometheus". Εισαγωγή με καθαρή κιθάρα, δίνει σειρά στην ορχήστρα για λίγο, και τελικά ξεκινά όσο πιο δυναμικά γίνεται. Δεν χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη περιγραφή, το κομμάτι έχει τα πάντα μέσα, σε έναν απόλυτα αρμονικό και άρτια δεμένο συνδυασμό, έχει μελωδία, έχει ατμόσφαιρα, έχει δύναμη. Θα τολμήσω να πω πως είναι από τα καλύτερα τραγούδια των Septicflesh, ένα αριστουργηματικό δημιούργημα.

Ιδανική επιλογή το "Prometheus" για να δώσει τη σειρά του στο ομότιτλο κομμάτι, το οποίο είναι ίσως η πιο σκοτεινή στιγμή του δίσκου, ένα death metal όργιο που θα μπορούσε να είναι το soundtrack της Αποκάλυψης. Ανεβασμένες ως επί το πλείστο ταχύτητες, δαιμονισμένα riff, και οι χορωδίες σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Seth φτιάχνουν ένα σχεδόν απειλητικό αποτέλεσμα.

Το θεατρικό στοιχείο υπήρχε πάντα στους Septicflesh, και δεν υπάρχει καλύτερος αντιπρόσωπος από το "Confessions Of A Serial Killer", ενώ το "Ground Zero" είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει συναυλιακό highlight τόσο με τις μελωδίες όσο και με τη death metal λαίλαπα που εξαπολύει προς τον ακροατή.

Ο δίσκος κλείνει με το "The First Immortal", κομμάτι που κυμαίνεται κυρίως σε μέτριες ταχύτητες, πιο μελωδικό, με μερικά γρήγορα ξεσπάσματα, και ένα μεγαλειώδες φινάλε. Μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Δύο στοιχεία είναι αυτά που προσωπικά μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Πρώτο και προφανές, το πόσο γεμίζει ο ήχος με την προσθήκη των ορχηστρικών μερών, για το οποίο ο Χρήστος είναι άξιος συγχαρητηρίων. Οι ενορχηστρώσεις είναι εμφανώς βελτιωμένες και πιο πλούσιες σε σχέση με το παρελθόν, κάτι το οποίο αναδεικνύεται και μέσω της καλής παραγωγής που ισορροπεί όσο είναι δυνατόν όλα τα όργανα. Το δεύτερο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι τα τύμπανα. Ο Φώτης έχει κάνει απίστευτη δουλειά, έχει groove, δεν μένει μόνο στην επίδειξη υψηλών ταχυτήτων. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται και στα πιο αργά σημεία, όπως στο "The First Immortal", όπου γίνεται αντιληπτό το πόσο ικανός drummer είναι. Όχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά στο "Titan" επιβεβαιώνεται με τον καλύτερο τρόπο.

Τελικά λοιπόν, οι προσδοκίες που είχα από τους Septicflesh εκπληρώθηκαν εξαιρετικά. Ίσως λείπει λίγο το πιο προσβάσιμο κομμάτι του ήχου τους, όμως φαίνεται πως έχουν βάλει πλώρη για ακόμη πιο μεγαλεπήβολα επιτεύγματα, δημιουργώντας ένα δίσκο που θα επιβραβεύσει τον επίμονο και υπομονετικό ακροατή, με την ορχήστρα πλέον να αποτελεί αδιαμφισβήτητα το πέμπτο κι απαραίτητο μέλος της μπάντας.