Seid

Μακριά από τους Νορβηγούς space rockers κάθε βιασύνη για νέες κυκλοφορίες. Τρία άλμπουμ σε δέκα χρόνια δεν είναι ακριβώς σταθερή δισκογραφική παρουσία και, εδώ που τα λέμε, δεν θα είναι περίεργο αν η φετινή τους δουλειά περάσει απαρατήρητη, ούτε που το όνομά τους είναι γνωστό σε περιορισμένους μουσικούς κύκλους. Και πολύ συγκεκριμένους μάλιστα: όσους η τύχη θέλησε να ακούσουν κάποιον από τους δύο αριστουργηματικούς προηγούμενους δίσκους τους. Αυτοί μάλλον δε θα τους ξεχάσουν εύκολα.

Το να αναφέρουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις συγκροτημάτων ότι βασική επιρροή αποτελούν οι Hawkwind είναι πραγματική κοινοτοπία. Οι Seid στο "Magic Handshake" όμως δε μας αφήνουν να αγιάσουμε με το εναρκτήριο "Space Pirates Return". Μαϊμουδίζει τόσο πολύ τους Βρετανούς πατέρες του είδους, τόσο σε μουσική όσο και στη στιχουργική, που η αλήθεια είναι ότι καταντάει παρωδία (ίσως και εσκεμμένα, ποιός ξέρει) και παρότι είναι ένας συμπαθές τραγούδι (είναι τόσο πιστή αντιγραφή που δεν θα μπορούσε να μην είναι) αναδεικνύεται ως η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Σε βαθμό μάλιστα που το εξαιρώ από το άλμπουμ (ως πρώτο τραγούδι μού είναι και πρακτικά εύκολο) και θεωρώ ότι ο δίσκος ξεκινά από το επόμενο "Decode The Glow".

Από εδώ και μετά τα πράγματα γίνονται πολύ πιο όμορφα. Η επιρροή των Hawkwind φυσικά και είναι παρούσα αλλά οι Seid αναπτύσσουν τη δική τους προσωπικότητα, αυτή που μας είχαν δείξει και στα προηγούμενά τους άλμπουμ. Αυτό που είναι το πιο ελκυστικό στοιχείο πάνω τους είναι ότι αποφεύγουν μία γνώριμη παγίδα πολλών συναδέλφων τους διαστημικών καβαλάρηδων που χάνονται σε ατέλειωτα ηχητικά ταξίδια και ξεχνούν παντελώς την έννοια του τραγουδιού. Όχι οι Seid. Παρότι και ο διαστημικός χαρακτήρας τους είναι εμφανής και μέσα στη διάρκεια μίας σύνθεσης περιδιαβαίνουν διάφορους δρόμους, τελικά συνήθως κρατούν μία σταθερή δομή είτε με έναν επαναλαμβανόμενο παιχνιδιάρικα groovy  ρυθμό ή με μία μονίμως επανερχόμενη μελωδία. Το μόνο τραγούδι που ξεφεύγει σε μία λογική εγγύτερη του jam είναι το "Tron", το μοναδικό που αγγίζει τα εννέα λεπτά, ενώ και το "Ölyôk Kok Friebib" πάλλεται με ψυχεδελική μονοτονία σε ένα αφηρημένο ηλεκτρονικό τοπίο.

Όπως είναι φυσικό η μουσική τους είναι πνιγμένη από τα διάφορα πλήκτρα, synthesizer, theremin και λοιπά ηλεκτρονικά που δημιουργούν τη γνώριμη για το είδος ατμόσφαιρα αλλά και το σαξόφωνο εμφανίζεται σε δυο-τρεις περιπτώσεις να εμπλουτίσει τον ήχο τους. Παίζοντας με αυτά τα στοιχεία, αλλά με κεντρικό άξονα τη ρυθμική βάση, τη φωνή και την κιθάρα εναλλάσσονται ανάμεσα στο άγριο και το μελωδικό άλλοτε κατά μόνας ("The Dark Star Is Waiting", "Fire It Up!" από τη μία και "Space Rock Dogma", "Decode The Glow" από την άλλη) είτε μέσα στο ίδιο τραγούδι (από το σχεδόν epic metal στην à la Phish funky pop μελωδία, όλα εντός του "The Tree Mary Poppers"). Στο ομότιτλο του δίσκου μάλιστα είναι εμφανείς και οι jazz επιρροές τους.

Το "Magic Handsake" δεν είναι ο δίσκος με τον οποίο θα διεκδικούσαν τα σκήπτρα του διαστημικού Βασιλείου από άλλους ανταγωνιστές τους. Αυτό λογικά θα το έκαναν με το προηγούμενο, "Creatures Of The Underworld". Είναι όμως ένας δίσκος που αποδεικνύει ότι μετά από έξι χρόνια είναι ακόμα εδώ ποιοτικοί και ελκυστικοί και ότι καλά θα κάνουμε να μην τους ξεχάσουμε, ακόμα και αν χρειαστούν άλλα έξι χρόνια για να ακούσουμε νέα τους. Ξέρετε τώρα πώς είναι οι αποστάσεις στο διάστημα.