Seasick Steve

Η συνταγή του Seasick Steve είναι απλή και το βασικότερο συστατικό της είναι η ειλικρίνεια. Μακριά από το «φαίνεσθαι», και με στόχο του το «είναι», ο Steve, με την πηγαία, σχεδόν αθώα, αλητεία του, μας δίνει αυτό που έχει, και αν μας αρέσει, έχει καλώς. Ο όγδοος κατά σειρά δίσκος του 75άρη blues-rocker με τα country στοιχεία, αφηγείται ιστορίες του δρόμου, με τον οποίο ο ίδιος βέβαια είχε ιδιαίτερα πάρε-δώσε, και όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι και ο δρόμος· έτσι και ο Steve. Το φετινό, λοιπόν, διπλό "Keepin’ The Horse Between Me And The Ground", δεν ντρέπεται να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους, όπως μαρτυρά και ο τίτλος.

Το πρώτο μέρος του δίσκου μας παρέχει, πέραν δύο-τριών εξαιρέσεων, τις απαραίτητες για τον οργανισμό ποσότητες καουμπόικης μαγκιάς, ενώ το δεύτερο έρχεται να επιφέρει την ισορροπία, υπενθυμίζοντας στον ακροατή να «ξεφορτώσει», καθώς, δεν είναι κακό· και οι άντρες κλαίνε. Η διαδρομή, λοιπόν, ανοίγει με το, παραλίγο ομώνυμο, "Keeping The Horse Between You And The Ground" το οποίο, με το καλησπέρα σας, περνάει χαλινάρια στο τύμπανο του ακροατή, με σκοπό να τον κρατήσει εκεί για την επόμενη μια ώρα και κάτι. 

Χαρακτηριστικό το οποίο διακρίνει όλο το "CD 1" είναι τα «σκληρά» του riff-άκια, τα οποία με περίσσεια ευκολία και ελάχιστα μπελαλίδικα τεχνικά, ηχητικά ή φωνητικά, στολίδια, καταφέρνουν να σου καρφωθούν στο μυαλό. Το "Walkin' Blues", το "Gypsy Blood" και το "Hell" αποτελούν απτά παραδείγματα πως το «καλό» πράγμα δεν χρειάζεται πολλά, αρκεί να το λέει η καρδούλα σου, και κατ' επέκταση, οι κατά τα άλλα, περίεργες τρίχορδες και τετράχορδες, ανάλογα τα κέφια, κιθάρες σου. Κομμάτια όπως το "Shipwreck Love" ή το "Lonely Road" βέβαια, ρίχνουν κάπως τους τόνους και προσθέτουν τον απαραίτητο συναισθηματισμό, στρώνοντας έτσι τον «μοναχικό» δρόμο, και κάνοντας τη μετάβαση στο "CD 2" ομαλότερη.

Στο δεύτερο μέρος της ακρόασης, ο Seasick Steve μας καλωσορίζει ("Well, alrighty, I got a little story for you") και επιθυμεί να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη οικειότητα με τον ακροατή. Πολλά από τα κομμάτια αποτελούν ένα είδος αυτοβιογραφίας, ακόμα κι αν δεν είναι αυστηρά γραμμένα στο πρώτο ενικό. Εμμέσως, λοιπόν, το "Hard Knocks", αλλά και τα απολύτως άμεσα "Maybe I Might" και "Walkin’ Man", αντλούν υλικό και έμπνευση από το ίδιο το "hobo" παρελθόν του τραγουδιστή. Τέλος, τα διασκευασμένα "Gentle On My Mind" και του "Everybody's Talkin' At Me" αποπνέουν μια ιδιαίτερη γαλήνη, ενώ οι δύο τελευταίες, το "Signed D.C." και το "I'm So Lonesome" έρχονται να προσθέσουν κερασάκι στην τούρτα, το στοιχείο της μελαγχολίας.

Τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο μέρος του "Keepin’ The Horse Between Me And The Ground" αποτελούν μια αξιόλογη μουσική κατάθεση, της οποίας η απλότητα και η ακατέργαστη ειλικρίνεια, τόσο στα πάνω της όσο και στα κάτω της, καθορίζει την όλη «αίσθηση» του δίσκου απέναντι στον ακροατή, αλλά και τη διάθεση του ακροατή απέναντι στον «τίμιο» Steve. Έτσι, λοιπόν, και χωρίς πολλά πολλά, μας αρέσει, και από την καλή και από την ανάποδη, γιατί είναι αυτός που είναι, χωρίς καμία παραπάνω εξήγηση.