Screaming Trees

Αν υπάρχει μια λέξη που θα έρθει στο νου των περισσοτέρων με το άκουσμα των Screaming Trees, είναι «αδικημένοι». Ένας χαρακτηρισμός που είναι ταυτόχρονα αναγνώριση της αξίας ενός συγκροτήματος, αλλά και ρετσινιά. Στην περίπτωση των Screaming Trees, ο χαρακτηρισμός αυτός παίρνει σάρκα και οστά, καθότι, αν και υπήρξαν εκ των προπατόρων του λεγόμενου grunge ήχου με τους πρώτους –πιο πειραματικούς- δίσκους τους και εν συνεχεία μέρος του υπερ-επιτυχημένου κινήματος του Seattle πλάι σε μπάντες όπως οι Pearl Jam, οι Soundgarden, οι Alice In Chains και οι Nirvana, δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν τη φήμη και την εμπορική επιτυχία που αναλογικά τους άξιζαν. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι τους, τα εκπληκτικά και με όλα τα φόντα να ακούγονται από εκατομμύρια κόσμο "Sweet Oblivion" (1992) και "Dust" (1996), ποτέ δεν απέφεραν στη μπάντα αυτά που ήλπιζε. Εν τέλει, επήρθε ο κορεσμός, η απογοήτευση, τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και το συγκρότημα βρέθηκε να κάνει την τελευταία του συναυλία, πριν διαλυθεί οριστικά, την 25η Ιουνίου 2000.

Στα μυαλά των περισσοτέρων fan σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν μια ηχηρή επανένωση με ένα νέο επιτηδευμένο δίσκο για να ικανοποιήσει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να αποτελέσει αφορμή για δεκάδες συναυλίες ανά την υφήλιο, με την απαραίτητη διαφήμιση πάντα. Όμως, δεν είναι αυτή η περίπτωση με το νέο δίσκο των Screaming Trees. Το "Last Words: The Final Recordings" αποτελεί ηχογραφήσεις της μπάντας την περίοδο 1998-1999, λίγο πριν διαλυθεί, όταν ακόμα τα πλάνα των μελών της ήταν η ηχογράφηση του διαδόχου του "Dust". Αυτές οι ηχογραφήσεις, όμως, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν επίσημα. Τα μισά από τα κομμάτια είχαν διαρρεύσει στο διαδίκτυο εδώ και πολλά χρόνια, με χειρότερη παραγωγή. Ώσπου έφτασε η ώρα όλες οι τελευταίες ηχογραφήσεις της μπάντας να δουν το φως της δημοσιότητας, δίχως τυμπανοκρουσίες και λοιπές φανφάρες, υπό την ταπεινή δισκογραφική του drummer της μπάντας, Barrett Martin...

Στο "Last Words: The Final Recordings" έχουμε άμεσο, αμερικανικό '90s rock, πιο κοντά στον πιο εμπορικά επιτυχημένο δίσκο τους, "Sweet Oblivion" (άραγε έγραφαν τον καινούριο δίσκο με σκοπό να κάνουν το breakthrough που ποτέ δεν κατάφεραν;), με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ φωνή του Mark Lanegan να τραγουδά με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και ζεστασιά που τον χαρακτηρίζει, αλλά στην ουσία αυτό που ακούν τα αυτιά μας να είναι: «Τι κομματάρες χάναμε τόσο καιρό;». Οι guest συμμετοχές στην κιθάρα από τους Josh Homme (Queens Of The Stone Age) και Peter Buck (R.E.M.) είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Προεξέχοντος του "Black Rose Way", το οποίο -'σχωράτε με- έχει ήδη καπαρώσει μια θέση στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, ο δίσκος δε χωλαίνει πουθενά. Είναι ευδιάθετος και αποφασιστικός στις συμβατικές, modern (για την εποχή) rock συνθέσεις του, όπως τα "Revelator" και "Anita Gray". Είναι γλυκός και συμπονετικός στις πιο μπαλαντοειδείς συνθέσεις του, με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ φωνή του Mark Lanegan να λειτουργεί ως ενθαρρυντικό σκούντημα στην πλάτη σε κομμάτια όπως τα "Reflections" και "Tomorrow Changes". Είναι, τέλος, βροχερός, απειλητικός και επιβλητικός σε κομμάτια όπως το "Crawlspace" και το εναρκτήριο "Ash Gray Sunday". Σε όλα αυτά, μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ φωνή του Mark Lanegan που αγκαλιάζει το δίσκο και τον εκτοξεύει, όπως κάνει σε οποιαδήποτε κυκλοφορία βρίσκεται (Screaming Trees, The Gutter Twins, Soulsavers, προσωπικοί δίσκοι κτλ). Α ναι, το είπαμε αυτό. Ε σιγά.  

Το "Last Words: The Final Recordings" δεν είναι απλώς μια κυκλοφορία/αφορμή για αναδρομή στη δισκογραφία των Screaming Trees. Είναι και πρέπει να λογίζεται ως ο τελευταίος δίσκος μιας μεγάλης μπάντας που φέρει το στίγμα μιας συγκεκριμένης εποχής που έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί, αφού κατεστράφη ως αυτόχειρας. Παρ' όλα αυτά, τα συντρίμμια της είναι παντού τριγύρω μας και ομορφαίνουν τα πιο απίθανα μέρη.