Scott Kelly

Μετά το περσινό χτύπημα (κάτω απ' τη μέση) των αγαπητών Neurosis, φέτος έχουμε τους προσωπικούς δίσκους των Scott Kelly και Steve Von Till. Πιάνοντας τη μεριά του Scott, πριν από ένα περίπου μήνα είχαμε τη χαρά ν' απολαύσουμε τα νέα του κομμάτια σε μία ακουστική εμφάνιση στο An Club. Εάν ρωτήσετε λοιπόν τους παρευρισκόμενους, πρώτοι απ' όλους θα σας διαβεβαιώσουν πως πρόκειται για εντελώς διαφορετικές καταστάσεις από αυτές που τον έχουμε συνηθίσει.

Λιτά και περιεκτικά, έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά σε ακουστικές βάσεις και ως επί το πλείστον με κλειστοφοβικές διαθέσεις. Κατά μία έννοια, πρόκειται για μία αργή και μελαγχολική εκδοχή τύπου Johnny Cash. Οι συνθέσεις κατά μεγάλο μέρος στηρίζονται στα φωνητικά που κρύβουν μία χαρακτηριστική, σχεδόν ψυχοφθόρα, βραχνάδα. Αυτό είναι και το κλειδί στην όλη ατμόσφαιρα. Μοναδικό μειονέκτημα ίσως φανεί η μικρή διάρκεια του album, καθώς φτάνει τα 34 λεπτά, με 7 τραγούδια σε σύνολο. Κι όμως, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για χαλαρές «on the road» καταστάσεις. Κάτι σαν ένα αντίστοιχο soundtrack, άψογο και ταξιδιάρικο, απ' την αρχή ως το τέλος...

Αφού καλύψαμε το ύφος, πάμε λίγο και στην ουσία. Ο δίσκος είναι καλός. Πολύ καλός θα έλεγα. Απλά δεν είναι αυτό που περιμένεις απ' τον Scott και σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες. Κρίνεται ως ιδανικό άκουσμα για βραδάκι. Σκεφτείτε μια εικόνα καταχνιάς, με το παράθυρο ανοιχτό και τον ψυχρό αέρα να παγώνει την ατμόσφαιρα, ενώ αράζετε κρατώντας μία κούπα με ζεστό ρόφημα. Τώρα θα πείτε, «τι μας λες καλοκαιριάτικα» και θα 'χετε και δίκιο. Δε βαριέστε, αν δε σας κάτσει καλά αυτή την εποχή, κάποια στιγμή θα 'ρθει με το καλό το φθινοπωράκι και θα το ξανακούσετε. Το παν είναι να βρεθείτε στο σωστό mood. Από 'κει και πέρα, το μόνο που προβλέπεται είναι μία όμορφη εμπειρία...