Scott Walker + Sunn O)))

Μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα. Ο δίσκος αυτός όχι μόνο ούτε κατά διάνοια δεν απευθύνεται στον μέσο ακροατή, αλλά οριακά εντάσσεται σε ό,τι θεωρείται μουσική δημιουργία. Γιατί; Απλά επειδή αποσυνθέτει κάθε ευκόλως εννοούμενη μουσική φόρμα, για να συνθέσει μια ιδιαίτερη μορφή τέχνης, που με άξονα τη μουσική ενσωματώνει κυρίως το θέατρο. Το άλμπουμ έχει πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηριστεί ως «Μια ιδιαίτερη διεστραμμένη ευχαρίστηση». Αυτό τα λέει όλα, μόνο που για να γίνει κατανοητό προϋποθέτει αρκετές ακροάσεις του. Ας προσπαθήσω, λοιπόν -έχοντας, εκ των πραγμάτων, ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας- να περιγράψω το απερίγραπτο με δυο λόγια: Φανταστείτε μια ακραιφνή κυκλοφορία της Crammed Discs, με αρκετούς Tuxedomoon on acid από τη δεκαετία του '80, εμποτισμένη από την αισθητική των Art Zoyd.

Τώρα, ας προσπαθήσω να κάνω το ίδιο με περισσότερα λόγια. Να ξέρετε όμως, πως ό,τι κι αν πω, δεν θα είναι το ίδιο εύστοχο με τον λιγόλογο χαρακτηρισμό μου.

Η συνεργασία των συγκεκριμένων δημιουργών ήταν από μόνη της εκρηκτική: Από τη μια ο πασίγνωστος ήδη 71-χρονος pop star Scott Walker, που μεσουράνησε στη δεκαετία του '60 σόλο και με τους Walker Brothers και από την άλλη οι βασιλιάδες του drone-metal, Sunn O))). Τι δουλειά έχουν αυτοί μαζί; Ο Walker «τραγουδά» βαρύτονα την παρανοϊκή μυστικιστική του ποίηση, την οποία οι Sunn O))) ντύνουν με αργά τέμπο, που χαρακτηρίζονται από έλλειψη ρυθμού και μελωδίας, και κιθάρες χαμένες στην παραμόρφωση.

Να σκεφτείτε, μάλιστα, ότι οι μεταλλάδες από το Σιάτλ τον είχαν προσεγγίσει και πάλι πριν κυκλοφορήσουν το "Monoliths & Dimensions" για να συνεργαστούν, αλλά εκείνος είχε αρνηθεί λόγω φόρτου εργασίας! Τέλος πάντων, μπήκαν στο στούντιο στις αρχές της χρονιάς και ηχογράφησαν πέντε «συνθέσεις» σε παραγωγή του Walker, βοηθούμενου από τους Peter Walsh και Mark Warman. Όλες τους μοιάζουν με θεατρικούς avant-garde πειραματισμούς, που προσπαθούν να στοιχειώσουν τον ακροατή. Το «αρρωστημένο» εισαγωγικό "Brando", με βαρύτονα φωνητικά βγαλμένα μέσα από τα έγκατα του τρόμου, πιέζει τα όρια κάθε κοινώς παραδεκτής σύνθεσης, βασιζόμενο σε ήχους από μαστίγιο. Το καταπληκτικό "Herod 2014" με παρανοϊκά σαξόφωνα και πλήκτρα περιγράφει την αγωνία μιας μάνας που κρύβει από τη Stasi -έναν σύγχρονο Ηρώδη- τα παιδιά της. Το συγκλονιστικό "Bull" αποτελεί την ερμηνευτική κορύφωση του Scott και την πιο επιθετική μουσικά σύνθεση. Στο "Fetish" οι τόνοι χαμηλώνουν κάτω από ένα τρομακτικό drone, για να ακολουθήσει το καταληκτικό εφιαλτικό "Lullaby", που είχαμε ακούσει από την Ute Lemper, σε μια «αγνώριστη» εκδοχή του.

Ύστερα από όλα αυτά, ελπίζω να «τρομάξατε» αρκετά. Το ίδιο ελπίζουν και οι Sunn O))), που έφτιαξαν το ιδανικό εφιαλτικό soundtrack για τα «πειραγμένα» φωνητικά του Walker. Οι ηχητικοί πειραματισμοί αποδεικνύονται τόσο ακραίοι, ώστε να μπορούν να αποδώσουν με νότες απόκοσμα τα εφιαλτικά του συναισθήματα. Το "Soused" είναι ένας καθαρά εσωτερικός δίσκος, μια κραυγή απόγνωσης και αγωνίας σε έναν χαμένο κόσμο. Μοιάζει με ένα ξεχασμένο δυσνόητο μήνυμα σε ένα μπουκάλι, που ίσως γράφτηκε για να μην διαβαστεί ποτέ. Πάρτε το απαιτούμενο ρίσκο και εξερευνήστε το.