Scorcher

Το 2012 ήταν από τις πιο καλές χρονιές για το ελληνικό metal. Validor, Dream Weaver, Dark Nightmare, Firewind, Marauder, Wardrum ήταν μερικοί από αυτούς που ξεχώρισαν μέσα στο έτος, συγκροτήματα που κρατάνε ψηλά την σημαία του ήχου ο καθένας στο είδος του και αποτελούν άξιους πρεσβευτές της πολύπαθης χώρας μας στο εξωτερικό. Σχήματα που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σχετικά με αυτά άλλων χωρών.

Λίγες μέρες πριν μας «αφήσει» το 2012, ήρθε στα χέρια μου η παρθενική δουλειά των Scorcher με τίτλο "Armageddon From The Sky", μία ουσιαστικά one man's band, αφού ο Tex, πρωην μέλος των Dragon's Lair, τραγουδάει αλλά παίζει και τις κιθάρες, τα drums και το μπάσο! Εκ πρώτοις θα σκεφτείτε ότι «ναι καλά, σιγά την κυκλοφορία», αλλά όταν πατήσετε το play το αποτέλεσμα θα σας καθηλώσει! Πολύ καλής ποιότητας heavy/power και epic metal που πατάει με το ενάμιση πόδι στην αμερικάνικη σκηνή και με το άλλο μισό στο ευρωπαϊκό power metal με πολλά ψήγματα από το κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal. Παρόλο που το άλμπουμ αποτελείται από μόλις εφτά συνθέσεις, δεν θέλεις επ' ουδενί να πατήσεις το stop. Κάθε τραγούδι έχει μια συγκεκριμένη δομή που ποικίλει από αργά σε γρήγορα μέρη χωρίς όμως να κουράζει, αφού η εναλλαγή γίνεται αρμονικά προς τέρψη του ακροατή, όταν φυσικά δεν υπάρχει το ίδιο tempo στη σύνθεση.

Στιχουργικά, μόνο από τους τίτλους κάποιων κομματιών καταλαβαίνει κανείς με τι καταπιάνονται. "Leonidas", "Argonauts", "The Astral Prison" είναι τίτλοι αντιπροσωπευτικοί του ύφους που αρέσκεται ο Tex. Ειδικά αυτές οι τρεις συνθέσεις είναι πραγματικά μοναδικές αλλά και οι υπόλοιπες τέσσερις σφύζουν από ενέργεια, επιθετικότητα και ηχητικό τσαμπουκά που δεν συναντάς πολύ εύκολα πια. Σίγουρα προξενεί θετική εντύπωση ότι πέραν των ωραίων μελωδιών που υπάρχουν, το στακάτο και μεστό ύφος σε κάθε νότα είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Ακούγοντας τον δίσκο θα ανακαλύψεις ότι τα κομμάτια είναι όλα δομημένα με τα στοιχεία που είχαν οι μπάντες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στην δεκαετία του 1980, κάτι που φυσικά θα χαροποιήσει όλους όσους αρέσκονται στο εν λόγω ύφος. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο πολύ γνωστός για τις fantasy δουλειές του, Uwe Jarling.

Βάσει αποτελέσματος είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένα πιο σταθερό line up, τουλάχιστον για το παρόν διάστημα. Οι συνθέσεις πραγματικά αξίζουν ό,τι καλύτερο και επιβάλλεται να ακουστούν πολύ μιας και το άλμπουμ συγκαταλέγεται εύκολα στα καλύτερα της χρονιάς για την εγχώρια σκηνή. Αν σας αρέσει το αμερικάνικο power, μην αφήσετε αυτό το άλμπουμ να σας ξεφύγει. Μακάρι να σταθεροποιηθούν τα πράγματα στις τάξεις της μπάντας και να κυκλοφορήσουν στο μέλλον έναν δίσκο που θα είναι ανώτερος και από το διαμαντάκι που κριτικάρεται.