Scar Symmetry

The Singularity (Phase I - Neohumanity)

Nuclear Blast (2014)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 04/11/2014
Tεχνικά άρτιο, συναισθηματικά αδιάφορο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τολμώ να πω πως μετά την φυγή του Christian Älvestam το ενδιαφέρον μου για τους Scar Symmetry μειώθηκε σημαντικά, με την κυκλοφορία δύο σχετικά μέτριων δίσκων να μην δίνει πολλές ελπίδες για την εξέλιξη της μπάντας. Από την άλλη, το κιθαριστικό ταλέντο του Per Nilsson πάντα με τραβάει στο να ακούσω οποιαδήποτε νέα μουσική προέρχεται από αυτόν. Έτσι λοιπόν, ακούγοντας πως οι Scar Symmetry θα κυκλοφορήσουν μια concept τριλογία δίσκων με θέμα τoν «μετανθρωπισμό», με τον Nilsson να αναλαμβάνει καθήκοντα παραγωγού και βασικού συνθέτη, το ενδιαφέρον αναζοπυρώθηκε ξανά.

Μουσικά, το άλμπουμ κινείται σε γνώριμα μονοπάτια, μελωδικό death metal με στοιχεία prog αλλά και power, μίξη των growls με καθαρά φωνητικά και εύπεπτα ρεφρέν, καθώς και φοβερή κιθαριστική δουλειά. Ακούγεται ιδανικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως, πέραν της πληρότητας και της τεχνικής που υπάρχει στον δίσκο, δεν υπάρχει ιδιαίτερο συναισθηματικό περιεχόμενο. Αυτό πιστεύω πως οφείλεται τόσο στις προβλέψιμες δομές και στις εναλλαγές των φωνητικών, όσο και στα καθαρά φωνητικά καθεαυτά. Τόσο οι μελωδικές γραμμές όσο και η εκτέλεση τους είναι τόσο κλινική και «πλαστική» που δεν σε αφήνει να παρασυρθείς και δεν προκαλεί καμία συγκίνηση.

Αφήνοντας τα φωνητικά στην άκρη, όσον αφορά το instrumental μέρος του δίσκου, κλασικά είναι τεχνικά αρτιότατο, με τα leads του Nilsson να κλέβουν και πάλι την παράσταση. Από τους ελάχιστους metal κιθαρίστες που μπορούν να συνδυάσουν το shredding με φοβερές μελωδίες και άψογο phrasing. Xαρακτηριστικό παράδειγμα το ορχηστρικό "Children Of The Integrated Circuit", μια από τις πιο ήπιες και μελωδικές στιγμές του άλμπουμ.

Συνολικά ο δίσκος διέπεται από μια φουτουριστική κι απόμακρη ατμόσφαιρα, η οποία ταιριάζει με το concept, δηλαδή ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν και να αποκτήσουν καινούργιες ικανότητες μέσω της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ παρουσιάζεται και η διαμάχη μεταξύ των ατόμων που θα αγκαλιάσουν αυτή την αλλαγή και αυτών που θα αντιταχθούν σε αυτή την «αφύσικη» πρόοδο. Στιχουργικά, χωρίς να παρουσιάζεται κάτι το εντυπωσιακό, θα έλεγα πως το concept εξυπηρετείται ικανοποιητικά, δεν τραβάει όμως την προσοχή και τελικά παραμένει σχετικά αδιάφορο.

Τελικά, μετά από αρκετές ακροάσεις ομολογώ πως μάλλον απογοητεύτηκα. Ίσως αυτή η ψυχρότητα του άλμπουμ να είναι επιτηδευμένη για να πλησιάσει και το concept, ωστόσο δεν μπόρεσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον και να συγκινήσει. Σίγουρα είναι ένας δίσκος που μπορεί να ικανοποιήσει τους φίλους του μελωδικού death, έχει αρκετά πιο progressive προσέγγιση σε σύγκριση με τους προκατόχους του, αλλά τελικά μοιάζει αρκετά επιτηδευμένος για να συγκινήσει.
  • SHARE
  • TWEET