Saxon

Thunderbolt

Silver Lining Music (2018)
Από τον Γιάννη Δούκα, 19/03/2018
Για secret of flight δεν ξέρουμε, αλλά το μυστικό καλών δίσκων το έχουν σίγουρα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ό,τι και να κάτσεις να γράψεις για τους Saxon, από μια απλή παρουσίαση δίσκων τους είτε κάποια ανταπόκριση ζωντανής εμφάνισης τους. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποπέσεις σε κλισέ εκθειασμού. Αυτά τα βαρετά τσιτάτα με τα οποία έχει πλημμυρίσει ο μεταλλικός έντυπος ή ηλεκτρονικός τύπος όταν προσπαθεί να ανανεώσει γραπτά αγιοποίησης σχεδόν όλων εκείνων των συγκροτημάτων που θεωρούνται τοτέμ για το metal. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι η περίπτωση των Βρετανών είναι αρκετά ιδιαίτερη αφού όσο και να ψάχνεις μεγάλο ψεγάδι δε βρίσκεις. Εάν πάει το μυαλό μας ότι το "Thunderbolt" είναι το 22ο LP τους και δεν είναι απλά διαδικαστικού χαρακτήρα (ποτέ δεν έχουν βγάλει κάτι τέτοιο), αλλά βαράει αλύπητα, έ σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Απλά είναι ευτύχημα, έτσι το βλέπω ειλικρινά, που ακολουθούμε τη δισκογραφική πορεία τους και έχουμε τη τύχη αρκετές φορές να τους απολαμβάνουμε live.

Στα του νέου άλμπουμ τώρα. Για τρίτη συνεχόμενη φορά ο Andy Sneap θα αναλάβει χρέη παραγωγής και ήχου, γεγονός που δείχνει ότι το συγκρότημα μένει πολύ ικανοποιημένο με τα αποτελέσματα. Ό,τι μας έχει συνηθίσει σαν ήχο το ακούμε και εδώ. Οι κιθάρες έχουν όγκο και διαύγεια, σε κάποια τραγούδια πρωταγωνιστούν από θέμα μίξης, πάντως όλα τα όργανα ακούγονται τέλεια. Μια σύγχρονη, μοντέρνα αύρα διαπερνάει το "Thunderbolt" παρόλο που πολλές φορές η αισθητική του δείχνει την πείρα σχεδόν 40ετίας που έχουν οι Saxon.

Τραγούδια. Κάποια από αυτά δεν τα λες απλά τραγούδια αλλά κομματάρες. Sorry, αλλά παρόλη τη πρόδηλη Chastain επιρροή του "The Secret Of Flight" αν υπάρχει άνθρωπος που το ακούσει και δεν λιώσει ας το γυρίσει στη reggae. Είναι απίστευτο το συναίσθημα που σου μεταδίδει, έχει μια αύρα περιγραφική, ταξιδιάρικη, η οποία σε κολλάει. Τα δε φωνητικά του Biff τρομερά. Στα highlights μπαίνουν και τα "Thunderbolt", το πολύ βαρύ "Nosferatu" όπως και το "A Wizard's Tale" το οποία έχει ένα refrain αριστούργημα. Οι κιθάρες το αγκαλιάζουν, του δίνουν μια επική χροιά και είναι καλοδουλεμένο στη δομή του.

Αξίζει να πούμε και κάτι για το "They Played Rock And Roll", τραγούδι φόρος τιμής για τους Motorhead. Ειδικά μετά το θάνατο του Lemmy έχουμε διαβάσει, ακούσει άπειρα πράγματα που προσπαθούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να μεταδώσουν συγκίνηση ή δεν ξέρω τι άλλο από το κλέος τους. Τούτο δω το κομμάτι είναι από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο, που πραγματικά σε ανατριχιάζει. Η ιδέα να μπει στη μέση η φωνή του Kilmister και το χαρακτηριστικό εισαγωγικό των συναυλιών τους σε πιάνει εξ απήνης και σε φορτίζει συναισθηματικά. Μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή ή να σε προκαταβάλει κάτι τέτοιο, αλλά το τραγούδι βγάζει μια ειλικρίνεια και παρόλη την απλότητα του δεν το βαριέσαι. Η δε μπούκα του Nigel Glockler στην αρχή σε πιάνει από τα μαλλιά.

Μα καλά τόσο κορυφή είναι το "Thunderbolt"; Προφανώς όχι. Ας πούμε ότι το "Sacrifice" - για να το συγκρίνουμε με τα πρόσφατα - ήταν σίγουρα καλύτερο, αφού είχε μόνο τραγουδάρες. Παρ' όλα ταύτα ο νέος δίσκος φαίνεται καλύτερος από τον προκάτοχό του και τα πιο «χαμηλότερου» ενδιαφέροντος τραγούδια δεν τα λες και μέτρια. Απλά ας πούμε ότι το "Sniper" είναι απλά ανεκτό (δε χρειαζόταν τέταρτο ρεφρέν), τα γκαρίσματα του Hegg στο "Predator" δεν συνεισφέρουν σε κάτι, όπως και το "Speed Merchants" θα μπορούσε να ήταν πιο εντυπωσιακό. Τρίχες πάντως, μεταξύ μας έτσι. Μιλάμε για το 22ο δίσκο τους, το ξαναγράφω. Από το '79, χωρίς παύσεις, διαλλείματα. Χωρίς σταματήματα και επανενώσεις, όταν το κοινό το γύρισε στο metal και θυμηθήκαμε ότι την είδαμε true πολεμιστές κτλ. Γι' αυτόν τον λόγο ας εξέλθει ο χουλιγκάνος από μέσα μας και με υπερηφάνεια ας βγούμε στα μπαλκόνια και στα πεζοδρόμια και ας φωνάξουμε δυνατά, «Οι Saxon έβγαλαν νέο δίσκο και γουστάρουμε τρελά. Τόσο που θέλουμε και κάνα πεντάρι ύμνων από δω μέσα να τ’ ακούσουμε live όσο γίνεται πιο σύντομα!».

  • SHARE
  • TWEET