Ryley Walker

Primrose Green

Dead Oceans (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 29/04/2015
Ο πραγματικός γιος των Tim Buckley, Nick Drake, John Martyn...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από το flower power εξώφυλλο ακόμα είναι σαφές ότι ο Ryley Walker κοιτάει πίσω στη δεκαετία του '60 για την έμπνευσή του. Τώρα λοιπόν που η μόδα είναι, λέει, τα '80s και πάλι, τόσο το καλύτερο να μείνουμε μόνοι μας αυτοί που τα '60s κάθε δεκαετίας (sic) μας έλκουν ακόμα. Όσο όμως κι αν αυτό ως πρώτη σύσταση είναι αρκετό για να μας κάνει να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά έναν δίσκο, δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να κολλήσουμε με αυτόν. Σίγουρα όχι τόσο όσο το "Primrose Green" καταφέρνει.

Ουσιαστικά ο Walker και οι συνεργάτες του κάνουν τα πάντα σχεδόν τέλεια στον δίσκο αυτόν. Ξεκινώντας από τη φωνή με την οποία τον προίκισε η φύση, ο τραγουδιστής από το Σικάγο ενσωματώνει όλους τους, καταραμένους ή μη, folk rock ήρωες που αποτελούν ακόμα τους φωτεινούς φάρους της μουσικής αυτής. Και στέκεται δίπλα τους σε όλα, πλην της ιστορικότητας φυσικά. Ο Tim Buckley, ο Nick Drake και ο John Martyn κάνουν όλοι την εμφάνισή τους ως πνευματικοί γονείς, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Εκφραστικός, με βαθιά φωνή και τρομερή εγκράτεια ώστε να υπηρετεί αυτός το τραγούδι αντί για το αντίθετο, ο Ryley Walker έχει ήδη τις βάσεις για να χτίσει κάτι μεγάλο.

Αυτό το κάνει με τον καλύτερο τρόπο βασιζόμενος σε συνθέσεις που είναι πανέμορφες στη βάση τους αλλά που κυρίως αναδεικνύονται από εξαιρετικές, αψεγάδιαστες ενορχηστρώσεις. Προσλαμβάνοντας μουσικούς από την jazz και post-rock σκηνή για να τον συνοδεύσουν, ο Walker πετυχαίνει να δώσει στα τραγούδια του psych και jazz κατευθύνσεις απομακρυσμένος από folk στερεότυπα και folklore γραφικότητες. Όπως δηλαδή και τα πρότυπά του που προαναφέραμε. Και ο ίδιος όμως δεν είναι λίγος στην ακουστική κιθάρα, τουναντίον, όποτε του δίνεται ο χώρος να αναδείξει το παίξιμό του το κάνει με άνεση ακόμα κι αν είναι τόσο καλά αυτό ενταγμένο στο τραγούδι που η πρώτη ακρόαση μπορεί να το χάσει. Παρότι δεν θα μπορούσε με ευκολία να πει κανείς (και γιατί να πρέπει εξάλλου) ότι υπάρχουν σύγχρονα στοιχεία στα τραγούδια του, εμφανίζονται συχνά κάποιες ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες που δείχνουν ότι ο Walker δεν είναι κολλημένος με τα τυπικά του κάθε είδους. Όσο κι αν φαίνονται ασήμαντα, το break στα μισά του "Love Can Be Cruel" ή η ηλεκτρική κιθάρα όπως μπαίνει με όλο της το fuzz και απογειώνει ολόκληρο το "Sweet Satisfaction", είναι δείγματα ενός ευφυούς μουσικού.

Το "Primrose Green" είναι ένας δίσκος του οποίου τα συναισθηματικά βάθη δεν έχουν όρια. Και είναι ένας συναισθηματισμός γνήσιος αυτός που βγάζει, ανθρώπινος, φυσικός και αυθόρμητος. Μόνη απορία το πού θα καταλήξει στα (προσωπικά) καλύτερα της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET