Ry Cooder

Ο Ry Cooder είναι παράδειγμα προς μίμηση. Τεχνίτης από τους λίγους στην κιθάρα, ιδιαιτέρως, δε, τη slide, που όμως έχει αφήσει από τα νιάτα του οποιαδήποτε μορφή επίδειξης ή αναζήτηση τεχνικής αρτιότητας, επικεντρώνοντας την προσοχή του στο να φτιάχνει τραγούδια.

Τραγούδια που μάλιστα όχι μόνο έχουν τη δική τους αυτόνομη υπόσταση, όχι μόνο εντάσσονται σε ένα ομοιογενές σύνολο που έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, αλλά και που αποτελεί μία προσπάθεια αναβίωσης της αμερικανικής μουσικής παράδοσης με σεβασμό αλλά και φρέσκο βλέμμα, με βαθιά μελέτη αλλά και αυθορμητισμό, με σοβαρότητα αλλά και χιούμορ. Από τότε μάλιστα που ασχολήθηκε με την προπολεμική μουσική παράδοση των Νοτίων Πολιτειών της Αμερικής και του Μεξικού, εστιάζοντας στις αλληλεπιδράσεις μέσα από τις οποίες αυτή πρόκευψε, όχι από κάποια λόγια προσπάθεια μουσικού συγκερασμού, αλλά από τη λαϊκή ζύμωση και την ανάγκη κοινωνικής έκφρασης, έβγαλε τα καλύτερα αποτελέσματά του.

Η παρά δύο χρόνια εικοσαετής απουσία του από την προσωπική δισκογραφία κάνει εύκολο τον εντοπισμό της αρχή του ...καλού, αφού από το "Chavez Ravine" του 2005 και μετά μετράμε τον τέταρτο αριστουργηματικό του δίσκο. Το "Pull Up Some Dust And Sit Down" συνεχίζει στην ίδια πορεία, εγκολπώνοντας στους ήχους του στοιχεία ή και αυτούσιες εκτελέσεις από country, blues, Tex-Mex, folk, ragtime και ό,τι άλλο μπορεί να ακουγόταν στην αμερικανική ύπαιθρο τη δεκαετία του '30, με στοιχεία από το μετέπειτα rock, φυσικά. Τα τραγούδια του αποπνέουν έναν αέρα αυθεντικότητας και πηγαίας έκφρασης, που τα κάνουν να φαίνονται ότι προέρχονται απευθείας από την εποχή αυτή.

Σημαντικό στοιχείο για αυτό είναι και οι, άλλοτε κυνικά ειρωνικοί, άλλοτε πανανθρώπινα ζεστοί, στίχοι του, που αναδεικνύουν έναν προβληματισμό που είναι πολύ περισσότερο σύγχρονος από ό,τι το μουσικό του περιβάλλον αφήνει να εννοηθεί. Αριστερός εκ πεποιθήσεως, ή τουλάχιστον στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό στις Η.Π.Α., ο Ry Cooder επιδεικνύει μία τρομακτική οξυδέρκεια στο να αντιλαμβάνεται το στιγμό της εποχής και να φτιάχνει διδακτικούς παραλληλισμούς. Για παράδειγμα, το "No Banker Left Behind" -ένα ειρωνικό σχόλιο τόσο για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Bush, όσο και για το «χάιδεμα» των τραπεζιτών- είναι χαρακτηριστικό στην ευθύτητά του. Ευθύτητα που άλλοτε φτάνει στα πλαίασια της απολαυστικής και τολμηρής ωμότητας, όταν ο ίδιος πρόεδρος γίνεται στόχος φράσης όπως:

«Thank you Mr. President for your kind words and deeds
There's just one thing I'd like for you to hear
Take this war and shove it up your Crawford, Texas ass
And then you'll know it's Christmas time this year»

Ξεχωρίζει μέσα στο εξαιρετικό σύνολο η μίμηση του John Lee Hooker στο "John Lee Hooker For President”. Μίμηση καθαρά ηθελημένη προφανώς, ενώ δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει και για το Rolling Stones-άτο "Quick Sand" ή το a la Captain Beefheart (φόρος τιμής στο δάσκαλο;) "I Want My Crown".

Το είδος, που με ευρύτητα ονομάζεται americana, θα μπορούσε να ανοίξει την αγκάλη του και να χωρέσει το δίσκο αυτό, αλλά στην πραγματικότητα είναι το αντίστροφο που συμβαίνει. Για αυτό και το "Pull Up Some Dust And Sit Down" προτείνεται ακόμα και σε ανθρώπους που η έννοια της παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής φέρνει κακούς συνειρμούς με καπέλα και σπιρούνια. Πόσο μάλλον στους υπόλοιπους.