Rumer

Η συγγραφέας Rumer Godden (1907-1998) γεννήθηκε στο Sussex, αλλά πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της -συμπεριλαμβανομένων των κρίσιμων παιδικών χρόνων- στην Ινδία, που τότε ήταν βρετανική αποικία. Γνωστότερο έργο της είναι ο "Μαύρος Νάρκισσος" (1939), ο οποίος μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, όπως συνέβη και με πολλά άλλα έργα της.

Η Sarah Joyce, το μικρότερο από τα επτά παιδιά της οικογένειάς της, γεννήθηκε το 1979 στο Πακιστάν από Βρετανούς γονείς. Εκεί, τριάντα χιλιόμετρα μακριά από το Ισλαμαμπάντ όπου βρέθηκε η οικογένειά, καθώς ο πατέρας της ήταν αρχιμηχανικός στην κατασκευή ενός μεγάλου φράγματος, πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε μια «αποστειρωμένη» κοινότητα, δίχως τηλεόραση ή άλλες ανέσεις που είχαν οι συνομήλικοί της πίσω στην πατρίδα. Για να περάσει το χρόνο της έγραφε τραγούδια μαζί με τα αδέλφια της. Αργότερα επέστρεψαν οικογενειακώς στην Αγγλία, όπου της ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο να προσαρμοστεί στο σχολείο και στον αγγλικό τρόπο ζωής. Σε αυτό δε βοήθησε καθόλου ο χωρισμός των δικών της. Για να βρει παρηγοριά, έπεσε με τα μούτρα στην τηλεόραση, στην οποία παρακολουθούσε μετά μανίας musicals, αναπτύσσοντας μια ιδιαίτερη αδυναμία για τη Judy Garland.

Γύρω στο 2000 κι ενώ φοιτούσε σε σχολή τέχνης, η Sarah έφτιαξε το indie συγκρότημα La Honda, το οποίο δεν κράτησε παραπάνω από ένα φεγγάρι. Έκτοτε έκανε ένα σωρό απίθανες δουλειές (από πλύσιμο πιάτων μέχρι επισκευές mp3 players) για να τα βγάλει πέρα, παίζοντας παράλληλα σε διάφορα μικρά clubs. Σε ένα από αυτά την πρόσεξε ο συνθέτης τηλεοπτικών scores Steve Brown και της πρότεινε να συνεργαστούν. Η συνεργασία δεν ήταν άμεση, καθώς η Sarah κι ο Brown προέρχονταν από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Εκείνη ήταν indie, είχε κυκλοφορήσει ένα 7-ιντσο στη Rough Trade, ενώ ο Brown είχε πολύ κλασικότερες καταβολές. Όπως έχει διηγηθεί και ίδια σε μια συνέντευξή της, «θα πρέπει να αστειεύεσαι!» της είπε για την επικείμενη συνεργασία ο manager της λίγο προτού τον ξεφορτωθεί. Με τον Brown στην παραγωγή, η Sarah -που πλέον δρα καλλιτεχνικά υπό το όνομα Rumer, αποτίοντας φόρο τιμής στην Godden- μας δίνει ένα από τα πιο μελωδικά albums της χρονιάς.

Το γεμάτο αιθέριες μπαλάντες "Seasons Of My Soul" κυλάει αργά, αλλά απολύτως ευχάριστα. Οι υπέροχοι στίχοι του (πολλές φορές σπαραχτικοί) το κάνουν να αποφεύγει με δεξιοτεχνία τις μελό παγίδες. «If this love is unconditional, why don't you take me as I am?» λέει αποστομωτικά στο "Take Me As I Am". Μοιάζει σαν κάποιο ξεχασμένο album από τα '70s, με μελωδίες που θυμίζουν εκείνες της Carole King και της Laura Nyro. Οι ενορχηστρώσεις εξυπηρετούν απόλυτα την υπέροχη,  βελούδινη φωνή της, η οποία αντηχεί την αδικοχαμένη Karen Carpenter και την Dusty Springfield, οπότε με το καλημέρα καταλαβαίνετε πόσο ψηλά έχει βρεθεί ο πήχης.

Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω της τον περασμένο Αύγουστο, όταν το BBC 2 επέλεξε το "Slow" ως single της εβδομάδας. Πράγματι, το "Slow" -το οποίο κυκλοφόρησε σε EP νωρίτερα μέσα στη χρονιά- είναι αυτό που λένε instant classic. «You make me want to sing about love, even though you don't want to know» τραγουδάει στα 02:27 του κομματιού, μέσα σε μια μακρόσυρτη παύση της ορχήστρας που τη συνοδεύει και πραγματικά δε χρειάζεται τίποτε άλλο από τη ζεστή φωνή της για να μεταφερθεί το μήνυμα. Σαν άλλη Dusty Springfield μας δίνει ένα "The Look Of Love" για το 2010 και σε αυτό φαίνεται να συμφωνεί κι ο Burt Bacharach, συνθέτης του εν λόγω αριστουργήματος, ο οποίος μιλάει για αυτήν με τα καλύτερα λόγια. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να της βγάλει αεροπορικά εισιτήρια για να την ακούσει από κοντά στο Los Angeles. Και δεν είναι ο μόνος που υποκλίνεται στο ταλέντο της. Πρόσφατα η Rumer μοιράστηκε τη σκηνή με τον Elton John και το Leon Russel. Η ίδια με δυσκολία πιστεύει αυτά που της συμβαίνουν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Έχει περάσει τόσες δυσκολίες στα χρόνια που προηγήθηκαν.

Στο εξίσου καλό δεύτερο single "Aretha" η Rumer διηγείται μέσα από απίθανους στίχους την ιστορία ενός μοναχικού κοριτσιού που δεν έχει κανέναν να πει τον καημό του για τη «φευγάτη» μάνα του, εκτός από τη Lady Soul που της κάνει παρέα μέσα από το mp3 player της: «I have no one to confide in, Aretha but you». Λόγια απλά, μα τόσο αληθινά. Άλλωστε, πόσα και πόσα εκατομμύρια μουσικόφιλων δεν έχουν βρει απάγκιο λιμάνι στις λυτρωτικές ερμηνείες της βασίλισσας της soul σε δύσκολες φάσεις της ζωής τους; Οι αντιξοότητες της δικής της ταραγμένης σχολικής περιόδου μπαίνουν τόσο όμορφα σε λόγια: «Aretha, I don't want to go to school, cause they just don't understand me and I think the place is cruel».

Θα μπορούσε να πει κανείς πως το χαριτωμένο και ηλιόλουστο "Am I Forgiven?" που ανοίγει το δίσκο δρα παραπλανητικά σε σχέση με αυτό που ακολουθεί, καθώς είναι το μοναδικό κομμάτι του album που δεν είναι σε αργό ρυθμό. Τυπικό δείγμα το "Thankful", στο οποίο αφήνει να φανεί και η επιρροή που έχουν ασκήσει πάνω της οι Carpenters μέσα από το στίχο «Listening to the radio playing Superstar». «So forget your past my goodbye girl, cause now you αre home at last» τραγουδά σε μια πολύ ταιριαστή διασκευή στο "Goodbye Girl" του David Gates, με την οποία κλείνει το album. Με αυτό μοιάζει να αποχαιρετά τις πολλές και μεγάλες αντιξοότητες που αντιμετώπισε για να φτάσει εδώ που βρίσκεται σήμερα. Όλα πλέον μοιάζουν να βρίσκονται στη σωστή θέση και το album μας δίνει μια υπόσχεση για αξιόλογα πράγματα στο μέλλον.

Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι υπάρχει έλλειψη εναλλαγών στο ρυθμό και αυτό είναι το πρόβλημα του δίσκου. Το album κυλάει πολύ όμορφα, αλλά αν δεν του δώσεις σημασία υπάρχει κίνδυνος να μείνεις με την εντύπωση ότι ακούς παραλλαγές του ίδιου κομματιού από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την άλλη όμως, είναι ό,τι πρέπει για χαλάρωση ή για μουσική που παίζει στο background, χωρίς αυτό να είναι σε καμία περίπτωση υποτιμητικό. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί πως αυτός είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να περάσει ένα άκουσμα στο υποσυνείδητο (βλέπε υπνοπαιδεία)! Ακόμη κι αν το προορίσετε για τέτοια χρήση, που δε σας το προτείνω, ακόμη κι αν παίζετε Pro καθώς έχετε αφήσει το "Seasons Of My Soul" να ακούγεται κάπου στο βάθος (φευ! θα ήθελα να σας βλέπω από μια γωνιά), να είστε σίγουροι πως θα νιώσετε ότι η Rumer έρχεται να σας κεράσει ένα φλιτζάνι παχύρρευστη, ζεστή σοκολάτα, τραγουδώντας δίπλα σας και για εσάς αποκλειστικά. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Κι αφού θυμηθήκαμε τους Carpenters, τι πιο πρέπον να πει κανείς για τη Rumer και το πολύ καλό ντεμπούτο της; "You 've Only Just Begun".