Ruined Families

Blank Language

Adagio 830 (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 11/03/2013
«Με λόγια μετρημένα και αιχμηρά, τραυματίζουν με ευκολία οτιδήποτε σταθεί μπροστά τους εκτεθειμένο»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Θα έλεγα ότι για τους Ruined Families δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις. Εκτός του ότι πλέον αποτελούν ένα από τα πιο hot ονόματα στην εγχώρια hardcore σκηνή, η φήμη τους έχει αρχίσει να διαδίδεται για τα καλά και στο εξωτερικό, όπου ξένα μουσικά Μέσα επιτυγχάνουν την αποκλειστικότητα για το streaming των δίσκων τους, γνωστές εταιρείες με ιστορία στην παγκόσμια σκηνή αναλαμβάνουν την κυκλοφορία των άλμπουμ τους, και ευρωπαϊκές περιοδείες -όπως αυτή που συντελείται αυτήν ακριβώς τη στιγμή- συμβάλλουν στην εξάπλωση της μουσικής παράνοιας που παράγει το αθηναϊκό αυτό σχήμα ασταμάτητα, από το 2010.

Σύντομα μετά το περσινό -και εξαιρετικό- άτιτλο EP τους επιστρέφουν με έναν νέο ολοκληρωμένο δίσκο στις πλάτες τους, ο οποίος κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει η μπάντα μέχρι στιγμής, σε συνθετικό τουλάχιστον επίπεδο. Τα κομμάτια τους έχουνε πλέον μοναδική ταυτότητα, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να τα κατατάξεις στον ήχο μίας συγκεκριμένης δισκογραφικής ή σκηνής. Πατώντας πάντα σε ένα hardcore υπόστρωμα, παίζουν διαρκώς και άτακτα ανάμεσα στο black metal και μία νεότερη συναισθηματική πνοή που αυτό έχει αποκτήσει, και ένα punk rock που είναι σχεδόν αδύνατο να το περιγράψω. Πικρό από την μία, αλλά μελωδικό και φωτεινό από την άλλη, ιδιαίτερα όταν το εξετάζουμε κάπως ευρύτερα στο σύνολο του δίσκου.

Από την αρχή κιόλας του δίσκου, με τα κομμάτια "Only Need Is Real", "To New Parents", και "208", γίνεται φανερό ότι η μπάντα θέλει να παρουσιάσει δύο -ή και περισσότερες- όψεις στη μουσική της, βγάζοντας κάτι τέτοιο στ' αλήθεια φυσικά, μιας και η προσωπικότητα του ανθρώπου αλλά και η ζωή γενικά είναι το ίδιο πολυσύνθετες, εάν το σκεφτούμε όλοι καλά. Πιστή στις screamo καταβολές της, οργισμένη μέχρι το κόκκαλα και παίζοντας δίχως αύριο, ασκεί κριτική στα πάντα. Στις ανθρώπινες σχέσεις, στο σύστημα, στην «επιβίωση» στις μεγαλουπόλεις, στον ίδιο μας τον εαυτό και στο αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει σήμερα η ζωή. Πολύ πιο κατανοητοί από τις προηγούμενες δουλειές τους, με λόγια μετρημένα και αιχμηρά, τραυματίζουν με ευκολία οτιδήποτε σταθεί μπροστά τους εκτεθειμένο.

Ακόμα και αν ο πολεμιστής που βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα της μπάντας αδικείται αισθητά σε αυτήν εδώ την κυκλοφορία, μιλάμε σίγουρα για την πιο έντονη στιγμή των Ruined Families, ενός συγκροτήματος με άποψη και αισθητική, που δεν έπαψε ποτέ να ανησυχεί, να ψάχνει και να εξελίσσει τον ήχο του. Είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να αφοπλίσεις μέσα σε ένα λεπτό κάτι το εχθρικό, γι' αυτό και μόνο αξίζουν τα εύσημα στην μπάντα. Hardcore as weapon.
  • SHARE
  • TWEET