Rotting Christ

Theogonia

Season Of Mist (2007)
15/01/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τα τελευταία albums των Rotting Christ δε μου έκαναν τρελή αίσθηση. Αν ρωτούσατε ποια είναι τα αγαπημένα μου, θα σας έλεγα μάλλον τα "Triarchy Of The Lost Lovers" και "A Dead Poem". Ενώ δε μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τα τελευταία άσχημες κυκλοφορίες, δεν είχαν όπως και να το πάρουμε την αίγλη των παλιών. Είναι η τέταρτη σε σειρά κυκλοφορία τους που έχει για τίτλο ελληνική λέξη, αλλά παρ' όλα αυτά πιο πολύ μου ακούγεται στα μονοπάτια του "Triarchy", παρά των τελευταίων...

Κάργα μελωδικός δίσκος στον οποίον χρησιμοποιούνται, όπου χρειάζονται, είτε ατμοσφαιρικά περάσματα, είτε κατάλληλες δόσεις blast και 'brutal-ιάς'. Βασικά είναι κατά κάποιον τρόπο επιστροφή στις ρίζες, καθώς ακούγεται ως η φυσική συνέχεια του "Triarchy". Είναι αρκετά κοντά στο στυλ που είχαν υιοθετήσει τότε και μου ακούγεται σα να προσπάθησαν να το επαναλάβουν...

Ενώ είναι μία πάρα πολύ καλή κυκλοφορία, λόγω αυτής της ομοιότητας στο στυλ και τον ήχο, πέφτω στη παγίδα να το συγκρίνω με το "Triarchy". Ο προκάτοχος κερδίζει για μένα τη μάχη, αν και το "Theogonia" έχει πολλές καλές ιδέες και τραγούδια όπως τα "Sign Of Prime Creation" (στο οποίο παίρνουμε μια πρώτη γεύση των samples απαγγελιών που έχουν εισαχθεί στις συνθέσεις) αλλά και τα "Keravnos Kivernitos", "Enuma Elish" και "Gala Tellus" (το οποίο έχει κάργα heavy riffs με ατμοσφαιρικές διαθέσεις). Τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν έχω παρατηρήσει κάποιο κακό τραγούδι στο δίσκο. Αντιθέτως, έχει σε ιδανικές αναλογίες αναμειγμένα τα ατμοσφαιρικά, black και heavy στοιχεία που χαρακτήριζαν τις κυκλοφορίες μέχρι και το "A Dead Poem", αλλά και πάλι, έχω την εντύπωση πως έχει και κάτι καινούργιο. Το στυλ αρκετών σημείων μου έδωσε αυτή την εντύπωση...

Ίσως το "Triarchy" να κερδίζει τη μάχη επειδή ισχύει το ρητό «ο παλιός είναι αλλιώς». Κακά τα ψέματα, όταν ένας δίσκος είναι κλασικός, όσο να 'ναι δύσκολα ξεπερνιέται. Αυτό γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον, τα γκρουπ με πολυετή παρουσία στο χώρο δύσκολα επαναλαμβάνουν τις επιτυχίες τους. Δεύτερον, όταν βγάζουν κάτι πραγματικά καλό, έχουμε στο μυαλό μας τους δίσκους που μεγαλώσαμε ακούγοντας τους και πέφτουμε στην παγίδα να τους συγκρίνουμε. Για μένα το τοπίο είναι ομιχλώδες. Από τη μία μου αρέσει αρκετά έως πολύ ο δίσκος, αλλά είναι ακόμα νωρίς για μένα να αποφασίσω αν επέστρεψαν δυναμικά στην παλιά τους αίγλη. Ένα είναι πάντως σίγουρο. Μετά από αρκετό καιρό, κατάφεραν με μια νέα τους δουλειά να μου προσφέρουν τη συγκίνηση που ζητούσα.

Επίσης είναι καλό bonus το ότι θα κυκλοφορήσει σε έκδοση με dvd, με τραγούδια από την περιοδεία του "Sanctus Diavolos" και τα "making of" του νέου δίσκου, και το cd για extra θα περιέχει το video clip του "Keravnos Kivernitos" και wallpapers. Είναι άλλος ένας καλός λόγος για αγορά...

Αυτή τη στιγμή ακούω το "Helios Hyperion" (τα μελωδικά του solo τα σπάνε!) και θεωρώ ότι οι Rotting Christ δικαιολογούν την ύπαρξη τους στο χώρο. Το μόνο που με χάλασε είναι κάποια σημεία στην παραγωγή, αλλά κατά τα άλλα είναι δυνατή και προτεινόμενη κυκλοφορία. Αν έχετε τους παλιούς τους δίσκους και πιάνουν σκόνη στη συλλογή σας, με το "Theogonia" είναι αρκετά πιθανό να ανανεωθεί το ενδιαφέρον σας για το γκρουπ και να τους ξεθάψετε και αυτούς. Ωχ. Μπαίνει το "He, The Aethyr". Λοιπόν παιδιά, τα λέμε. Θα κάτσω να το ακούσω λίγο. Καλές ακροάσεις σας εύχομαι...

  • SHARE
  • TWEET