Rotting Christ / Varathron

Εξαιρετική ιδέα αυτή η σύμπραξη. Για την ακρίβεια, ιστορική, αφού οι δυο τιτάνες της black metal σκηνής δεν είχαν συνυπάρξει σε κάποιο split στο παρελθόν. Σε αυτό το συλλεκτικό εφτάρι, λοιπόν, η κάθε μπάντα συμμετέχει με ένα τραγούδι. Ο τίτλος, μια παραλλαγή του γνωστού άσματος των Rotting Christ, "Sign Of Evil Existence", δεν είναι παρά μια δήλωση, βγαλμένη από το ένδοξο παρελθόν και διατυπωμένη στο τρανό τους παρόν, πως για τα δέκα λεπτά που θα παίζει το split EP, ένας σκοτεινός αέρας νίκης θα πλανάται από πάνω από τα κεφάλια των ακροατών.

Η εκκίνηση δίνεται, με το "Spiritus Sancti" των Rotting Christ, το οποίο κινείται ηχητικά στην τελευταία περίοδο του συγκροτήματος. Ξεκινώντας με την γνωστή από τον John Milton έκφραση, "Serve in heaven or rule in hell" ελαφρώς παραλλαγμένη, το τραγούδι, αξιοποιεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που συνεπικουρείται από ένα βασικό κιθαριστικό θέμα που θυμίζει "Keravnos Kivernitos". Παρά την αρχική αίσθηση πως το "Spiritus Sancti" θα επαναφέρει μνήμες "Sanctus Diavolos", τελικά, η πορεία του, είναι εν μέσω καταιγιστικού drumming, πιο κοντά, στα τραγούδια των δυο τελευταίων δίσκων. Με τη φωνητική ερμηνεία του Σάκη να θυμίζει έντονα την διασκευή στο "The Four Horsemen", τα καθαρά δεύτερα φωνητικά και η κιθαριστική αλλαγή από το σόλο και έπειτα, θα προκαλέσουν ένα σαρδόνιο χαμόγελο σε όσους αρέσκονται και στην πιο γοτθική εποχή της μπάντας.

Η πλευρά των Varathron, παρομοίως, με το "Shaytan", θα θυμίσει τον περσινό εξαιρετικό τους δίσκο, "Patriarchs Of Evil". Οφείλω να ομολογήσω πως η ικανότητα του συγκροτήματος να παράγει κατά κόρον, μνημονικές, επιβλητικές και θεοσκότεινες μελωδίες που ηχούν εξίσου απειλητικές και σε πιο αργά τέμπο, είναι μοναδική. Το "Shaytan" αξιοποιεί αυτήν ακριβώς την τεχνική, ενώ τα φωνητικά του "Necroabyssious" θυμίζουν έντονα τις '90s εποχές του συγκροτήματος, όντας πιο σχιστά και όχι τόσο βαθιά όσο ηχούν στις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Το "Shaytan", εκμεταλλευόμενο τις δυναμικές που αναπτύσσονται με τις ηλεκτρακουστικές κιθάρες, κορυφώνεται αποτελεσματικότατα στο υπέροχο σόλο του, πραγματική σφραγίδα γνησιότητας. Τέλος, το φινάλε με τους «ελληνικούς» καλπασμούς που μπλέκουν με την βασική μελωδία στο πιο γρήγορο, δημιουργεί μια αίσθηση μεγαλείου.

Μόλις ξεπεράσω τη στιγμιαία και μοναδική μου ένσταση για τον ήχο των τυμπάνων, θα βάλω το repeat. Έπειτα θα χαμογελάσω, γιατί, πλέον, τέτοιες συνεργασίες δεν γίνονται για να αναδειχθούν και να αλληλοστηριχθούν συγκροτήματα όπως κάποτε, αλλά πλέον, δικαιωματικά και με το σπαθί τους, για να δηλώσουν την ισχύ τους και την ενεργή παρουσία τους στην σκηνή. Οφείλω πάντως να επισημάνω την αίσθησή μου πως τα δυο τραγούδια κρύβουν πινελιές από τις κυκλοφορίες των δυο συγκροτημάτων από την προηγούμενη δεκαετία. Αν βέβαια έπρεπε να αποφανθώ για νικητή, θα κατέληγα στο, ισοπαλία ημίχρονο, διπλό τελικό. Μικρή σημασία έχει όμως.

Bandcamp