Rosetta

Με τον κιθαρίστα Eric Jernigan από τους City Of Ships (είχαν κάνει  μαζί ένα split το '12) στις τάξεις τους, μετά το περσινό "Flies To Flame" και ουσιαστικά μετά το προπέρσινο "The Anaesthete", παρουσιάζουν την δεύτερη εξολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθειά τους και πέμπτη κατά σειρά ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους.

Οι ίδιοι μας είχαν προετοιμάσει με την δήλωση ότι ο νέος δίσκος είναι «το yang για το yin του "Anaesthete"». Από τα πρώτα ακούσματα, όμως, μπορώ να πω ότι διαφωνώ κάθετα, μιας και σε αυτή την κυκλοφορία βρήκα λόγους για να πιστεύω ότι εδώ η μπάντα εξηγεί και ορίζει πώς πρέπει να είναι το βαρύ και συνάμα μελωδικό post-rock και πώς θα έπρεπε να παίζεται το μοντέρνο hardcore. Ίσως η απουσία έντασης στις παραμορφώσεις στις κιθάρες και η ανεπαίσθητα χαμηλότερη -από ό,τι συνηθίζουν- εγγραφή των εγχόρδων, τους έκανε να πιστεύουν ότι ελάφρυναν. Όμως όχι, δεν τα κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτό που κάνουν καλά τόσα χρόνια και δίνουν πάλι ρέστα σε ατμόσφαιρα, μελωδία, θόρυβο και συναισθηματική κάθαρση.

Ο δίσκος ξεκινάει με μια ήρεμη εισαγωγή, το "After The Funeral", η οποία προετοιμάζει το έδαφος για το κύριο μενού, εφτά κομματιών ("Untitled" I έως VII) που περιέχουν τα πάντα. Δυναμική πλοκή και χτίσιμο. Οργισμένα και απόκοσμα ουρλιαχτά και ταξιδιάρικα καθαρά φωνητικά. Θόρυβο, ατμόσφαιρα, εναλλαγές, εντάσεις και βόλτες διαγαλαξιακές. Κάπου στην μέση τα "Untitled ΙΙΙ" και "Untitled V" είναι ξεκάθαρα τα καλύτερα κομμάτια. Γεφυρώνονται με μια απαλή μελωδία γεμάτη πειραματισμούς και ηλεκτρονικά στοιχεία και καταθέτουν όλο το ταλέντο, την έμπνευση και την αγάπη για τη μουσική και την τέχνη των Rosetta. Στο πρώτο και στο έβδομο κομμάτι αυτής της σειράς βρίσκω πανέμορφα στοιχεία από όλες τις μπάντες που αγαπώ. Χωρίς το ύφος τους όμως να επικεντρώνεται σε καμία. Χωρίς ο ήχος τους να παίρνει πορεία προς το γνωστό. Διαγράφοντας μόνο άγνωστες διαδρομές και μερικά εκρηκτικά δυνατά και ασήκωτα έως και sludge περάσματα, ώστε να μας διαλύσουν ευχάριστα. To "Nothing In The Guise Of Something" στο κλείσιμο σε χαλαρώνει με την post-rock ατμόσφαιρά του και σε αφήνει ικανοποιημένο μέχρι τα μπούνια.

Οι Rosetta είναι αδικημένοι. Γράφουν πολλή καλή μουσική. Συνθέτουν καλύτερη μουσική από πολλές μπάντες που είναι πιο εμπορικές, που έχουν συμβόλαια σε μεγάλα label και άλλες οι οποίες εκθειάζονται από διάφορα χρηματοδοτούμενα μέσα και ατζέντηδες, άδικα. Η τέχνη, αν σε κάνει να περνάς καλά κι αν σου προσφέρει εσωτερικές ταραχές, έχει πετύχει τον σκοπό της. Οι Rosetta αυτό το καταφέρνουν πάντα, ίσως καλύτερα από τις περισσότερες μπάντες που ακούω, οπότε για μένα θα είναι κι αυτός άλλος ένας εξαιρετικός μουσικά, ποιοτικά και ουσιαστικά δίσκος.

theanaesthete.bandcamp.com/album/quintessential-ephemera