Rose Windows

Ανάμεσα στον ορυμαγδό των folk indie συγκροτημάτων οι Rose Windows έσκασαν το 2013 με μία ευπρόσδεκτη φρεσκάδα κι ας είχαν τις βάσεις τους στα πιο χίπικα και ψυχεδελικά ιδεώδη της δεκαετίας του '60. Με τολμηρές μελωδικές ακροβασίες, πάντοτε άμεσα ελκυστικές και ταυτόχρονα σοφιστικέ, το "Sun Dogs" υπήρξε ένας δίσκος από αυτούς στους οποίους συνεχώς επανέρχεσαι. Ένας λόγος παραπάνω που η δεύτερη δουλειά τους είχε ακόμα μεγαλύτερο βάρος να σηκώσει όντας σε πιο άμεση αντιπαράθεση με το ντεμπούτο τους από ότι οι 23 μήνες απόστασής τους θα δικαιολογούσαν.

Αυτό που σε πρώτη ακρόαση άμεσα έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι Rose Widnows σκλήρυναν και έγιναν πιο τυπικοί σε σχέση με το "Sun Dogs". Σημασία δεν έχει αν όντως έτσι είναι τα πράγματα, που δεν είναι ακριβώς, σημασία έχει ότι αυτή είναι η αρχική εντύπωση. Και αυτό δικαιολογείται κυρίως από τις συνθέσεις που τείνουν να αναγάγουν τον Chris Cheveyo σε μέγιστο riff-αδόρο. Είναι τόσο κυρίαρχα επιβλητική η παρουσία τραγουδιών όπως τα "Glory Glory" και "The Old Crow" που τείνεις να νομίζεις ότι ο χαρακτήρας του δίσκου κατά βάση διαμορφώνεται από αυτά. Μάλιστα στο δεύτερο μισό του "Aurora Avenue" δεν θα σε έβγαζαν τρελό αν έλεγες ότι ακούς και Sabbath-ικά riff. Μπορεί να μην περίμενε κανείς μία πιο heavy psych ή έστω στρωτή rock προσέγγιση από τους Rose Windows, αλλά κρίνοντάς την για αυτή που είναι, αποδεικνύεται απολύτως επιτυχημένη, με χαρακτήρα που, αν μη τι άλλο, κερδίζεται από την ιδιαίτερη φωνή της Rabia Shaheen Qazi. Και ας τολμήσω μία σύγκριση που θα αρέσει στο ελληνικό κοινό, σε ορισμένες στιγμές αυτός ο συνδυασμός μπορεί εύκολα να θυμίσει τους Blues Pills.

Στα τραγούδια αυτής της κατηγορίας προστίθενται και δύο μάλλον αδιάφορες στιγμές, στριμωγμένες επίτηδες στο τέλος, που παρότι καθαρά americana / folk είναι τόσο απρόσωπες που δεν επηρεάζουν τον προσανατολισμό του άλμπουμ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, συχνά ξεχνάς την ύπαρξή τους. Οπότε αυτές που περισσότερο αδικούνται είναι οι περιπτώσεις που κυρίως προσομοιάζουν το ντεμπούτο τους και βρίσκονται στο πρώτο μισό του δίσκου. Ειδικά το "Bodhi Song" με τα διπλά γυναικεία-αντρικά φωνητικά μοιάζει σαν να είχε μείνει έξω από το "Sun Dogs". Αλλά και το single του άλμπουμ, το "Blind", επεκτείνει το γνώριμο όραμα της ψυχεδελικής ονειρικής folk. Το "Strip Mall Babylon", παρότι βαραίνει, σε στιγμές είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό στα μελωδικά μονοπάτια που μας είχαν συνηθίσει. Τέλος, το "Come Get Us Again" θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία της αδιάφορης americana που προείπαμε, αν δεν έρχονταν ένα τόσο μα τόσο ταιριαστό εκκλησιαστικό όργανο και ένα πανέμορφο πιανάκι να μας οδηγήσουν στη fuzz-αριστή λύτρωση.

Παρότι τελικά οι Rose Windows μεταβαίνουν πολύ απαλά από τη μουσική που μας γνώρισαν στη μουσική που θέλουν (;) να μας γνωρίσουν, είτε σαν κατηγορία είτε σαν παράσημο, το "Rose Windows" τελικά μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα μεταβατικό άλμπουμ που επιθυμεί να πάει τη μουσική τους αλλού. Προς τα πού, δυστυχώς δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ, αφού ήδη πριν την κυκλοφορία του ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους. Ας είναι, οι δύο δουλειές τους θα αργήσουν πολύ να φύγουν από τα πικάπ μας ή από το ραδιόφωνο, όσο αυτό περνάει από το χέρι μας.