Rolo Tomassi

Time Will Die And Love Will Bury It

Holy Roar (2018)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 11/06/2018
Ο πέμπτος και καλύτερος δίσκος των Rolo Tomassi είναι να απείρως γλυκό μήνυμα μέσω μιας σκληρής και άγριας οδού, μια πορεία mathcore/alt εναλλαγών και post-rock/blackgaze δυναμικών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η εσχατολογική προφητεία του τίτλου του δίσκου είναι παρμένη από ποίημα του μεταμοντέρνου συγγραφέα Richard Brautigan. Ενέχει ένα απείρως γλυκό μήνυμα μέσω μιας σκληρής και άγριας οδού, κάτι σαν το μουσικό περιεχόμενο, καθιστώντας ιδανική την επιλογή της Eva Spence, τραγουδίστριας/στιχουργού και μιας εκ των δύο ιδρυτικών μελών των Άγγλων Rolo Tomassi. Με τον πέμπτο τους δίσκο επισφραγίζουν μια διαρκώς ανοδική πορεία που τους οδήγησε εδώ, σε ένα καταιγιστικό, πολυσυλλεκτικό δημιούργημα, το καλύτερο της καριέρας τους, που θα παίξει σε αρκετές λίστες καλύτερων άλμπουμ της χρονιάς.

Το έτερο ιδρυτικό μέλος είναι ο James Spence, αδερφός της Eva, ο οποίος αναλαμβάνει πλήκτρα, πιάνο, φωνή και συνήθως επωμίζεται το συντριπτικό μέρος της συνθετικής διαδικασίας. Ωστόσο, σε αυτό το άλμπουμ μοιράζεται, για πρώτη φορά, σημαντικό φορτίο με τον κιθαρίστα Chris Cayford μέλος της μπάντας από το 2012. Το “Grievances” του 2015 ήταν ο δίσκος που ξεχώρισε για τα καλά τους Rolo Tomassi και ο διάδοχός του, το φετινό "Time Will Die And Love Will Bury It", ο δεύτερος δίσκος μετά από μια σημαντική αλλαγή line-up που έλαβε χώρα το 2012, έρχεται να τους απογειώσει ακόμα περισσότερο συνθετικά. Ο ήχος είναι πιο ποικιλόμορφος, πιο συναισθηματικός, μα και πιο προσβάσιμος, γεμίζοντας πια επάξια ένα κενό που άφησαν οι Dillinger Escape Plan, όταν διαλύθηκαν πέρσι.

Τα δύο πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, όπως και το τελευταίο, διαφοροποιούνται ιδιαιτέρως από το κεντρικό του πρόσωπο. Post-rock κιθάρες, καθαρά φωνητικά, ambient περάσματα και μια γλυκιά αισιοδοξία που φτάνει μέχρι Mogwai. Αυτοί, όμως, δεν είναι οι πραγματικοί Rolo Tomassi. Γνωρίζουμε πως το χαοτικό mathcore με πολλές jazz και screamo πινελιές είναι μια σημαντικότατη βάση της μουσικής τους. Αυτά τα στοιχεία τα βρίσκουμε παντού μέσα στις υπόλοιπες επτά συνθέσεις, πλάι σε μια νεόδμητη αγάπη για black metal ήχους της σχολής των Deafheaven.

Η ουσία, όμως, είναι οι εναλλαγές. Η ουσία είναι η απαξίωση κάθε κατηγοριοποίησης, βάζοντας στο ίδιο τραγούδι αρκετές μεταβάσεις διάθεσης, είδους, μελωδίας και ρυθμού. Η Eva τραγουδάει τη μία στιγμή καθαρά την άλλη κραυγάζει ή βρυχάται. Τρία τραγούδια ξεπερνούν τα 7 λεπτά σε διάρκεια και, εκ των πραγμάτων, αποτελούν τις κορυφαίες συνθέσεις, αφού εκεί η μπάντα βρίσκει έδαφος να ξεδιπλώσει τις επιδιώξεις της. Πρόκειται για τα "A Flood Of Light", "Contretemps" και κυρίως το "The Hollow Hour", ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2018. Φέρνοντας στον νου κάτι από το απίστευτο περσινό άλμπουμ των 1476, έχει ένα βάθος που προκαλεί απανωτές ανατριχίλες. Τα ανεβοκατεβάσματα ρυθμού, σαν αναταράξεις σε πτήση, σε κάνουν τη μια στιγμή να γραπώνεσαι και την άλλη δημιουργούν ανακούφιση - και ξανά από την αρχή. Η μελαγχολία του πιάνου είναι αυτή που δίνει το κάτι παραπάνω, όπως και σε αρκετά ακόμη τραγούδια, αφού μέχρι και στις μικρές συνθέσεις οι Rolo Tomassi προλαβαίνουν να χωρέσουν όλη την ηχητική τους ταυτότητα (βλέπε "Balancing The Dark").

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET