Various Artists

Rockorama Ultimate 2 (Compilation)

PMProom (2017)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 12/06/2017
Κάποιες φορές η πρωτοτυπία μπερδεύεται με τη φωτοτυπία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετά από μια επικών διαστάσεων καθυστέρηση, λόγω τεχνολογικού σαμποτάζ, κατάφερα να ξαναγράψω την κριτική για αυτήν την underground συλλογή, όχι λόγω σημαντικότητας της κυκλοφορίας, αλλά γιατί είναι καλό να προβάλλονται καλλιτέχνες και από τον DIY χώρο της εγχώριας σκηνής.

Με δεκαέξι συγκροτημάτα, το "Rockorama Ultimate 2" ουσιαστικά αποτελεί ένα sampler της μη κερδοσκοπικής δισκογραφικής PMProom, η οποία προφανώς κάνει μια προσπάθεια να στηρίξει τον underground χώρο.

Δυστυχώς συχνά είναι εύκολα αντιληπτό γιατί κάποια από αυτά τα συγκροτήματα ανήκουν στην underground σκηνή, καθώς μάλλον μπερδεύουν τη λέξη πρωτοτυπία με τη λέξη φωτοτυπία.

Πλέον η τεχνολογία και το κόστος παραγωγής έχουν αλλάξει δραστικά τα δεδομένα στη μουσική, ανεξαρτήτως είδους, και έτσι υπάρχει από τη μία πλευρά περισσότερο υλικό για τους μουσικόφιλους, αλλά και περισσότερη πρόσβαση σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν ούτε καν ένα καλό κακέκτυπο, όπως και καμία δικαιολογία για απαράδεκτες παραγωγές. Δηλαδή, κρίμα ρε παιδάκι μου, με μια κάρτα ήχου και ένα laptop γίνονται θαύματα και είναι απορίας άξιο πως μερικές φορές ξεφεύγουν παραγωγές, οι οποίες ακούγονται σαν live πρόβες γραμμένες σε χαλασμένο τετρακάναλο με ένα post-op Van Gogh για ηχολήπτη.

Αλλά αφήνοντας τον παράγοντα ήχο να πίσω, η ουσία, η οποία είναι η μουσική πάντα, κάποιες φορές ξελασπώνει τη συλλογή από τη δύσκολη θέση. Συν τοις άλλοις, σε κάποια από τα μουσικά είδη που εκπροσωπούνται εδώ, όπως στο ελληνικό rock για παράδειγμα, η έμπνευση και η ποιότητα δεν έχουν και τόση σημασία και καταναλώνονται όπως και να έχει.

Συνεπώς σε μία συλλογή, η οποία αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη μερίδα του underground ήχου είναι μοιραίο να υπάρχουν και καλλιτέχνες που μας εντυπωσιάζουν από το πουθενά και δίνουν ελπίδα για το μέλλον, αλλά και υπάρχουν και τσοπάνηδες. Είναι κλισέ να πω ότι «δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να αναφερθώ σε όλους ξεχωριστά» και έτσι σκοπεύω να παρουσιάσω επιγραμματικά και τις δεκαεπτά συμμετοχές. Φύγαμε.

Καλύπτοντας ελάχιστα το ευρύτερο μουσικό φάσμα του rock και του metal, η συλλογή ξεκινά με τους Veandok, των οποίων το συμπαθητικό τραγούδι, παραπέμπει κατά 110% στο "To France" του Mike Oldfield, το οποίο είναι πιο γνωστό στους μεταλλοκύκλους από τους Blind Guardian και έτσι δεν μπορώ να φανταστώ αν αντιπροσωπεύει γενικώς τον ήχο την μπάντας. Αν ναι, είναι σίγουρα κάτι το διαφορετικό. Στη συνέχεια οι Fecal Matter '96, ακούνε γενικά πολύ Τρύπες και δεν ξέρω αν κάνουν ποίηση και τέχνη και όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία, αλλά στο "Μαύρα Ξωτικά" είναι απλά τραγελαφικοί με το όλο ντεμέκ ύφος τους και δεν υπάρχει λόγος να ακούγεται το ψεύτικο static του βινυλίου σε όλο το τραγούδι. Αλλά πριν χαρακωθώ, οι Νάρκισσοι με το ελληνόφωνο nu-metal τους σώζουν την κατάσταση με μια ολοκληρωμένη προσπάθεια, αλλά και πάλι δεν μπορούν να ξεφύγουν και αυτοί από το να κάνουν πάρα πολύ φανερές τις επιρροές τους. Αλλά όπως και να έχει ελληνόφωνο nu-metal κινεί λίγο την περιέργεια.

Οι Black Volga, αν και χωρίς εκπλήξεις και με μια παραγωγή που τους αδικεί, ξεχωρίζουν θετικά με το δυναμικό «riff-άτο» βλαχόαμερικάνικο stoner τους. Αυτούς απλά τους σημειώνω για το μέλλον. Ένα από τα ποιο δύσκολα σημεία της συλλογής όμως είναι οι Ntar Manta, τους οποίους δεν θα ξεχάσω ποτέ, με τον τραγουδιάρη τους να θυμίζει έναν φάλτσο Σταμάτη Κραουνάκη. Αυτό θα μου στοιχειώνει για πάντα τους πιο ενοχλητικούς μου εφιάλτες.

Οι Enosis, οι οποίοι φλερτάρουν και με το hip-hop δεν καταλαβαίνω τι θέλουν να πουν, αλλά είναι από τα λίγα ονόματα στη συλλογή, τα οποία έχουν πιθανότητα να ακουστούν και στο ράδιο και να χτυπήσουν και πιο mainstream εγχώριες πόρτες.

Οι Pact Of The Few παίζουν το πιο οδυνηρό electro dark πράμα, που έχω ακούσει στη ζώη μου. Βέβαια υπάρχει κοινό και για ιδιαίτερες προτάσεις σαν και αυτή, αλλά το "Blessing Of Murder" με την επικά καταστροφική αγγλική προφορά του τραγουδιστή να επαναλαμβάνει τον τίτλο συνέχεια στο τέλος, κάνει τον ακροατή να αποζητά αυτό που λέει ο στίχος.

Μετά ακολουθούν οι In Vein, οι οποίοι μπαίνουν δυναμικά θυμίζοντας τους Pain του Peter Tagtgren και με κερδίζουν αυτόματα, ενώ στη συνέχεια το industrial ξέσπασμα τους ρέπει προς gothic μεριά παραπέμποντας στους Paradise Lost και με ένα θεματάκι στην κιθάρα να φέρνει στο μυαλό -ίσως λίγο επικίνδυνα- τους Septic Flesh.

Καπάκι έρχονται οι Καινό (υποθέτω έτσι τονίζεται) με το "Ήσυχα Μωράκια". Δυστυχώς στην αρχή -λόγω στίχων κυρίως- γνήσια μου προξενούν λιποθυμικό γέλιο, το οποίο μετατρέπεται σε οίκτο. Αν και το ρεφρέν που εμένα μου θυμίζει Mercyful Fate (;;;) είναι μια καλή δόση μορφίνης για να απαλύνει τον αβάσταχτο πόνο της ακρόασης.

Σε επίσης ελληνόφωνα μονοπάτια συνεχίζει ο Αντώνης Βαμβούκας για τον οποίο πραγματικά δυσκολεύομαι να βγάλω πόρισμα γιατί έχει μερικές εξαιρετικές συνθετικές ιδέες, αλλά με κάνει να αμφιταλαντεύομαι, αφού από τη μία πλευρά τα string σχεδόν δεν κάθονται στη σωστή νότα και από την άλλη, τα τύμπανα ακούγονται σαν φτηνό drum machine, που μπορεί κάλλιστα να είναι όντως. Αλλά σε σημεία για λίγα δευτερόλεπτα η ενορχήστρωση σε στέλνει αδιάβαστο ειδικά με κάτι γυναικείες δεύτερες φωνές σε ένα εμβόλιμο σημείο, ενώ η ακουστική κιθάρα είναι μια φοβερή προσθήκη. Αν και στο ρεφρέν θυμίζει Νίκο Καρβέλα, μπορώ να το φανταστώ να το τραγουδούν παρέες στην παραλία μετά το Φιλαράκι.

Οι Mple Alepou, απλά δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης στη συλλογή, αν και κάποιες ιδέες τους περνάνε τη βάση, ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τις παίξουν σωστά και ο ήχος τους είναι κλασικό ελληνικό demo πρόβας από τα '90s με τον ηχολήπτη να ρωτά την μπάντα αν θέλουν μπότα Metallica ή Maiden. True story. Ευτυχώς είναι τουλάχιστον instrumental. Νομίζω. Προσπαθώ να τους ξεχάσω.

Αυτό βέβαια είναι καλό για τους grungάδες Circus Train, οι οποίοι ακούγονται μετά τους Mple Alepou σαν τους Soundgarden και ξεφεύγουν από τον μέσο όρο. Αλλά για να μην τους αδικώ, είναι όντως με διαφορά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα στη συλλογή και γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς, ίσως και αυτοί με τη σειρά τους, να μην έχουν λόγο ύπαρξης σε αυτήν την κυκλοφορία. Αλλά any publicity… Ξέρετε το υπόλοιπο.

Λίγο πριν το τέλος εμφανίζονται οι Αστικό Σύνδρομο, οι οποίοι και αυτοί με το ελληνόφωνο rock τους ξεχωρίζουν, αφού δεν πέφτουν στα κατ' επανάληψη σφάλματα, αλλά και τους περιορισμούς του ιδιώματος. Με δύο τραγουδιστές να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο και με μια εμπνευσμένη σύνθεση και ενορχήστρωση με κάνουν λιγουλάκι να βλέπω με άλλο μάτι το μέλλον του ελληνόφωνου rock. Το τραγούδι υποτίθεται ότι είναι rough mix, αλλά ακούγεται καλύτερα από πολλά συγκροτήματα στη συλλογή. Επειδή όμως είμαι και καχύποπτος (και το έχω κάνει και εγώ στο παρελθόν) ουκ ολίγες μπάντες ονομάζουν rough mixes, κάτι για το οποίο δεν είναι 100% σίγουροι και το «φτιάχνουν» ακόμα.

Στην εκπνοή της συλλογής εμφανίζεται ακόμα ένα φοβερό σχήμα, οι ατμοσφαιρικοί Fliptop Box, οι οποίοι και αυτοί μου θυμίζουν Paradise Lost εποχής Draconian Times, αλλά κρατάνε με νύχια και με δόντια ένα πιο προσωπικό ύφος. Το τραγούδι τους Desert είναι ένα καλό teaser, το οποίο σε παρακινεί να τους τσεκάρεις γενικότερα.

Και εκεί που νόμιζα ότι γλίτωσα από δαύτους, οι Fecal Matter '96 επιστρέφουν. Αλλά τώρα είναι πολύ αναβαθμισμένοι και οι Τρύπες τους συναντούν τους Metallica και δημιουργείται ένα περίεργο σχεδόν hardcore μουσικό κράμα, το οποίο συνήθως live δικαιώνει περισσότερο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εκπροσωπούνται με δύο τραγούδια, αλλά τουλάχιστον το δεύτερο αναιρεί «τη ζημιά» του πρώτου.

Προτελευταίος, εμφανίζεται ο Χρήστος Σικαλίδης με άλλο ένα ελληνόφωνο rock τραγούδι, το οποίο προσπαθεί να κοιτάξει στο μέλλον, αλλά κρατάει δεσμούς με πιο παραδοσιακές γραμμές του ήχου, με μια βασική διαφορά όμως. Το κάνει καλά.

Τέλος, οι Theia Tragodia με το "Lilith", (το οποίο αρχικά διάβασα Theia Lola ο δυσλεκτικός), θυμίζουν μουσικά και παραγωγικά (αν και λίγο κατώτερα) Orphaned Land εποχής El Norra Alila με ειδοποιό διαφορά ότι κυριαρχούν τα γυναικεία οπερατικά φωνητικά. Η προσπάθεια να δημιουργήσουν μια μυστικιστική ατμόσφαιρα δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη, αλλά η συγκεκριμένη σύνθεση τους είναι πραγματικά ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα. Αν τα πολλά «ααα» και «ου», ήταν λίγο πιο μαζεμένα και δεν ήταν κυριολεκτικά παντού να πήζει ο τόπος, πραγματικά θα το έβαζα στις κορυφαίες συμμετοχές της συλλογής, αλλά ο απόηχος του τραγουδιού τελικά είναι λίγο μονοδιάστατος.

Φιου. Αυτά. Δεν το ξανακάνω.

  • SHARE
  • TWEET