Robert Plant & Alison Krauss

Raising Sand

Rounder (2007)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 08/11/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διατηρώ μεγάλο σεβασμό για καλλιτέχνες που παραμένουν πιστοί σε όλη την καριέρα τους στο στυλ που υπηρέτησαν και τους ανέδειξε. Διατηρώ ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό όμως προς αυτούς που τολμούν να αλλάξουν την εικόνα τους και να ρισκάρουν τα κεκτημένα προκειμένου να ακολουθήσουν τον καλλιτεχνικό δρόμο που τους υποδεικνύει η έμπνευσή τους, μακριά από σκοπιμότητες και εμπορικά κριτήρια.

Ο Robert Plant έχει αποδείξει εδώ και καιρό ότι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Θα μπορούσε να ηχογραφεί εκ του ασφαλούς σωρηδόν blues rock δίσκους και να εξασφαλίσει τη σύνταξη μέχρι και των δισέγγονών του, εκμεταλλευόμενος το όνομα που έφτιαξε με τους Led Zeppelin (αν δεν ξέρετε ότι ο Plant ήταν ο τραγουδιστής τους μπορείτε να επιστρέψετε στον πλανήτη στον οποίο ζείτε τόσα χρόνια). Αντίθετα, κάθε του κυκλοφορία αποτελεί μία ακόμα απόδειξη της αστείρευτης έμπνευσής του. Κατάφερε να διαγράψει μακράν την καλύτερη προσωπική πορεία σε σχέση με τα άλλα εν ζωή μέλη, ενσωματώνοντας και τις δύο συνιστώσες, εμπορικότητα και ποιότητα, σε αντίθεση με τον John Paul Jones που πέτυχε μόνο τη δεύτερη ή τον Jimmy Page που ...δεν πέτυχε καμία!

Στο δίσκο αυτό πραγματοποιείται μία επιθυμία του Plant που είχε αρχικά εκφραστεί πριν από 7 χρόνια, όταν και είχε πρωτοπροσεγγίσει την Alison Krauss με σκοπό μία πιθανή συνεργασία. Η καθοριστική κίνηση όμως ήταν η επιλογή του T-Bone Burnett για τη θέση του παραγωγού, χωρίς τη συμβολή του οποίου το αποτέλεσμα σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Ο Burnett έχει χρόνια καριέρας ως μουσικός και ως παραγωγός, έγινε όμως περισσότερο γνωστός, ειδικά στην Ελλάδα, με το soundtrack του "O Brother, Where Art Thou?". Οι ηχογραφήσεις αυτές έχουν από την αρχή μέχρι το τέλος την προσωπική του σφραγίδα, έχοντας κάνει καταπληκτική δουλειά τόσο στην παραγωγή και την ενορχήστρωση όσο και στην επιλογή των τραγουδιών που ερμηνεύουν οι Plant και Krauss. Τόσο καθοριστική είναι η παρουσία του που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε το όνομά του να φιγουράρει στο εξώφυλλο δίπλα σε αυτά των δύο τραγουδιστών.

Η ουσία του δίσκου βέβαια είναι άλλη και είναι εμφανής από την πρώτη στιγμή. Οι φωνές των Plant και Krauss δένουν υπέροχα, ίσως και πέρα από κάθε προσδοκία, συλλογιζόμενοι ότι πρόκειται για έναν rock τραγουδιστή και μία bluegrass τραγουδίστρια. Αναδεικνύουν η μία την άλλη, είτε στα σημεία όπου τραγουδούν ως ντουέτο, είτε εκεί όπου η μία φωνή έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και η άλλη τη συνοδεύει. Η Krauss έχει μία πραγματικά αγγελική, εκφραστικότατη φωνή, αυτή δε του Plant πρώτη φορά ακούγεται με τον τρόπο αυτό. Βαθιά και ψιθυριστή, γεμάτη ωριμότητα και μακριά από τις τσιρίδες του παρελθόντος, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτός ο άνθρωπος θα μπορέσει να μεταμορφωθεί ποτέ ξανά σε rock frontman.

Συνολικά βέβαια ο δίσκος αυτός είναι πολύ μακριά από τις δουλειές του με τους Zeppelin. Μάλιστα ελάχιστη σχέση έχει με το rock ούτως ή άλλως. Κινείται σε bluegrass μονοπάτια ("Through The Morning Through The Night", "Let Your Loss Be Your Lesson", "Your Long Journey"), σε rockabilly ρυθμούς ("Gone Gone Gone", "Fortune Teller"), σε αλά Tom Waits ατμόσφαιρες ("Sister Rosetta Goes Before Us", "Nothin'", "Trampled Rose" - το τελευταίο αποτελεί διασκευή στον θείο Tom, ενώ στο δίσκο συνολικά συμμετέχει ο επί χρόνια κιθαρίστας του, Marc Ribot) και περιλαμβάνει ακόμα αρκετές μπαλάντες από τις οποίες ξεχωρίζει η διασκευή του Plant ...στον εαυτό του, στο "Please Read The Letter" από το "Walking Into Clarksdale" του 1998 με τον Page.

Δίσκος ορόσημο για το πώς ο χρόνος μπορεί να φέρεται (και) καλά στους γηρασμένους rock stars και τι θα πει ουσιαστική συνεργασία με καλλιτέχνες από άλλα είδη. Για όσους η καλή μουσική δε μπαίνει σε ταμπέλες, είναι απαραίτητος.

  • SHARE
  • TWEET