Rival Sons

Great Western Valkyrie

Earache (2014)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 06/06/2014
Ποιός γαμάει τα '70s και τα «ιδιώματα»; Πάμε πίσω στα '60s όταν έβγαινε «σκέτη» μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τέταρτο άλμπουμ λοιπόν. Ακόμη τίμιοι και badass όπως μας υποσχέθηκαν πριν τρία χρόνια. Ακόμη μακριά από παραγωγούς «σωτήρες» που θα τους εξασφαλίσουν εφέ, ρεφρέν, «αυθεντικότητα» και συναφή μαγειρέματα. Ακόμη κοντά στην «ψύχη» της μουσικής και στις μαύρες καταβολές που κάνουν το rock σέξι και ξεσηκωτικό. Ακόμη πιο μακριά από την Led Zeppelin ρετσινιά των αδαών που τόσα ακούνε τόσα λένε.

Η φιλοσοφία λοιπόν βρίσκεται εδώ. Τι γίνεται με τα τραγούδια; Και αυτά υπάρχουν σε αφθονία. Από τους fuzzαριστούς ύμνους όπως τα "Electric Man" & "Belle Starr", μέχρι τους υπέροχους φόρους τιμής στους Animals του Eric Burdon ("Good Luck"). Από το "Secret", που θα κάνει τον Andrew Stockdale να αναφωνήσει «αυτό ήθελα να πετύχω και εγώ στο τελευταίο άλμπουμ των Wolfmother», ως και το groovy "Play The Fool" που μας μαθαίνει ξανά την γοητεία του απλού.

Από την υπέροχη soul του "Good Things" (την οποία πασπαλίζει ψυχεδελικά η κιθάρα του Scott Holiday) μέχρι τα à la Led Zeppelin χτυπήματα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- του "Open My Eyes", το οποίο θα σας κάνει να φωνάξετε το ρεφρέν και ας έχετε ανοιχτά τα παράθυρα. Από το «κινηματογραφικά δυτικό» "Rich And The Poor", ως την υπέροχα απλή μπαλάντα "Where I've Been", όπου η μουσική γίνεται ο καμβάς για τη φωνή του Jay Buchanan που ζωγραφίζει δίνοντας νόημα στην κάθε λέξη.

Τέλος, υψηλής στάθμης τραγουδοποιία βρίσκουμε και στο άμεσα βαφτισμένο κλασικό "Destination On Course". Μια εντυπωσιακή επική μπαλάντα, στην οποία η σπαρακτική ερμηνεία του Buchanan, τα χορωδιακά μέρη, η à la Gilmour κιθάρα και το prog κλείσιμο ματιού στο τέλος, δημιουργούν ένα απίθανο αποτέλεσμα και το ιδανικό τελείωμα του άλμπουμ.

Καλή η φιλοσοφία και οι συνθέσεις. Οι μουσικοί τα υποστηρίζουν; Και με το παραπάνω. Πρωταγωνιστής ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ο Jay Buchanan, ο οποίος μας προσφέρει υπέροχες και διαφορετικές μεταξύ τους ερμηνείες, από σούπερ ηλεκτρισμένες μέχρι τέρμα σπαραξικάρδιες. Επίσης οι στίχοι του αρχίζουν να εξελίσσονται πέρα από το «τι σου κάνω στο πίσω κάθισμα ενώ το αμάξι τρέχει στην εθνική» χωρίς να ξεφεύγουν βέβαια από την θεματική των σχέσεων  και των χωρισμών. Ο Scott Holiday και πάλι λάμπει. Τα σόλο του είναι καίρια και το στυλ του εναλλάσσεται σοφά -εκτός της σχεδόν σταθερής χρήσης του fuzz το οποίο λατρεύει- για να υποστηρίξει την εκάστοτε σύνθεση. Τέλος, το νέο rhythm section (μετά την αλλαγή του μπασίστα) δίνει το groove που χρειάζεται το rock and roll και που τόσο λείπει από τα hard rock συγκροτήματα φασόν.

Αυτός ο συνδυασμός της σωστής φιλοσοφίας , των συνθέσεων που σε πάνε πίσω στον χρόνο χωρίς να αντιγράφουν φτηνά, των  παθιασμένων ερμηνειών και του  εξαιρετικού παιξίματος είναι που κάνει τους Rival Sons ξεχωριστούς. Σε έναν άλλο κόσμο.

Στον δικό μας κόσμο οι Rival Sons δεν είναι ένα από τα μεγάλα rock συγκρότημα της εποχής. To "Great Western Valkyrie" δεν θα μπει στα άλμπουμ της χρονιάς. Συνεχίζουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Υπάρχουν πάντα τα reunion, οι δεινόσαυροι και τα tribute συγκροτήματα.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

Ευχαριστώ τους Rival Sons για το απολυτήριο.

  • SHARE
  • TWEET