Ringo Starr

Το ότι δεν επαναπαύεται στα μεγαλεία του παρελθόντος και παραμένει ενεργός δισκογραφικά είναι σαφώς κάτι που τιμάει τον Ringo Starr. Η στατιστική λέει πως το "Ringo 2012" αποτελεί την 17η σόλο δουλειά του συνολικά, καθώς και την πέμπτη μέσα μόλις στην τελευταία δεκαετία. Μη παραγωγικό λοιπόν δεν τον λες. Εμπνευσμένο όμως; Η φράση «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» δυστυχώς ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Ringo, μιας και το καινούργιο του άλμπουμ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως μέτριο. Όπως εξάλλου μέτριο ήταν και αυτό που προηγήθηκε. Και όπως μέτριο ήταν και το προ-προηγούμενο και ούτω καθεξής.

Πώς όμως να μην είναι μέτριος ένας δίσκος που στη μισή του διάρκεια συνδυάζει τη χειρότερη ιδέα της rock (το να επανηχογραφεί κανείς παλιότερα κομμάτια του) με τη μεγαλύτερη παγίδα αυτής (τις διασκευές); Και ναι, είναι όσο κλισέ ακούγεται η έκφραση «Το βιβλίο ήταν καλύτερο από την ταινία», αλλά μαντέψατε σωστά: Οι αυθεντικές εκτελέσεις των "Wings", "Step Lightly" (που πρωτο-κυκλοφόρησε ο ίδιος στα 70s) καθώς και των "Think It Over" (του Buddy Holly) και "The Rock Island Line" (που έκανε γνωστό ο Lonnie Donegan το 1955) είναι ανώτερες από τις αντίστοιχες του "Ringo 2012".

Ο δε υπόλοιπος δίσκος, παρά τις εντυπωσιακές συμμετοχές τόσο στη σύνθεση (βλ. Dave Stewart των Eurythmichs, Joe Walsh των Eagles, Glen Ballard), όσο και στην... εκτέλεση (Joe Walsh, Don Was, Benmont Tench των Tom Petty & The Heartbreakers), δεν έχει να προσφέρει σχεδόν τίποτα το αξιομνημόνευτο. Το "Slow Down", που λόγω Walsh θυμίζει ελαφρώς τους Eagles, το à la Jimmy Buffet "Wonderful", καθώς και το "Anthem", που είναι ό,τι πιο κοντινό στους Beatles περιλαμβάνει ο δίσκος, είναι ομολογουμένως ευχάριστα, αλλά ως εκεί.

Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, το γεγονός πως ο δίσκος διαρκεί όλα κι όλα 29 λεπτά καταλήγει να μοιάζει θετικό.

Επειδή όμως θα πέσει φωτιά να με κάψει αν κλείσω ένα κείμενο για τον Ringo Starr δίχως έστω μία καλή κουβέντα, αλλά και επειδή έτσι κι αλλιώς ήθελα κάποια στιγμή να το γράψω, θα κλείσω λέγοντας το εξής άσχετο / σχετικό: Ο Starr είναι άνετα ανάμεσα στους σπουδαιότερους drummer ever. Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ τεχνικά άρτιος, όμως το παίξιμό του είναι πέρα για πέρα ουσιαστικό, ενώ ο ήχος του απόλυτα χαρακτηριστικός και αναγνωρίσιμος. Και αυτό είναι όχι μόνο πιο δύσκολο, αλλά κάτι που στο τέλος μετράει πάνω από κάθε άλλο. Άλλωστε, όπως λέει και ένας φίλος, όσο προχωρημένος κι αν είσαι τεχνικά, πάντα θα υπάρχει στο youtube ένα μαλακισμένο 15χρονο που θα παίζει πιο εντυπωσιακά.