Richie Sambora

Δύσκολο πράγμα οι ισορροπίες σε μια μπάντα. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με ένα σχήμα όπως οι Bon Jovi τότε τα πράγματα είναι πιο απλά. Ως γνωστόν, το κάθε ζήτημα μπορεί να περνά από όλα τα μέλη, αλλά τελικά η αποφάσεις παίρνονται πάντα από τον κύριο Jon Bon Jovi. Λογικό, αφού το όλο θέμα ξεκίνησε ως δικό του εγχείρημα, αλλά μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο είναι σίγουρο πως επισκιάζει τα υπόλοιπα μέλη. Και όταν ένα από αυτά είναι ο Richie Sambora, τότε η λύση είναι απλή: σόλο άλμπουμ.

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο κιθαρίστας το 1991, όταν κατά τη διάρκεια μιας αβέβαιης περιόδου για τη μπάντα, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το διαμάντι "Stranger In This Town". Εκεί, απελευθέρωσε για τα καλά τις blues επιρροές του, κάτι που δεν του επέτρεπε το διαφορετικό στυλ των τότε Bon Jovi, συνδυάζοντας τες άψογα με ένα rock/hard rock μίγμα. Μετά από επτά χρόνια και δύο δίσκους με το συγκρότημα, ο Sambora εκμεταλλεύτηκε και πάλι ένα πολύχρονο διάλειμμα των Bon Jovi και συνέθεσε άλλο ένα προσωπικό άλμπουμ, το οποίο όμως παρά την πιο εμπορική διάθεση του υλικού δεν έτυχε της ίδιας προσοχής με το πρώτο.

Τα χρόνια μετά από αυτόν τον δίσκο αποδείχθηκαν τα πιο γεμάτα δισκογραφικά για τους Bon Jovi, αφού από το 2000 μέχρι το 2010 κυκλοφόρησαν πέντε studio άλμπουμ, δύο live άλμπουμ, ένα άλμπουμ με ακουστικές επανεκτελέσεις και ένα Greatest Hits. Και φυσικά, ανάμεσα σε αυτά, ασταμάτητο touring. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι οπαδοί της σόλο καριέρας του Sambora να βλέπουν την πιθανότητα μιας καινούργιας κυκλοφορίας όλο και πιο μακρινή, χρόνο με το χρόνο. Φέτος όμως, δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το "Undiscovered Soul", αποφάσισε να προσθέσει μία τρίτη προσπάθεια στην προσωπική του δισκογραφία. Μάλιστα, αυτή δεν κυκλοφορεί στα ράφια των δισκοπωλείων από μια μεγάλη εταιρεία, αλλά από την ανεξάρτητη Dangerbird Records.

Ο τίτλος του άλμπουμ λοιπόν, "Aftermath Of The Lowdown". Είναι γνωστό πως η προσωπική ζωή του κιθαρίστα, την τελευταία δεκαετία, ήταν ιδιαίτερα πολυτάραχη (θάνατος του πατέρα του, προβλήματα αλκοολισμού, χωρισμός με τη γυναίκα του κ.ά.), οπότε θα μπορούσε να πει κανείς πως το aftermath (= η συνέπεια/ το αποτέλεσμα) του συγκεκριμένου lowdown (= πραγματική αλήθεια) θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να το ακούσεις. Και έτσι είναι.

Ο δίσκος ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το "Burn That Candle Down" είναι φασαριόζικο, ωμό και γεμάτο από αγνό ήχο ηλεκτρικής κιθάρας. Όλα αυτά που δεν είναι οι Bon Jovi την τελευταία δεκαετία δηλαδή. O Sambora πατάει πόδι απ’ την αρχή, αποστασιοποιούμενος έμμεσα από τη δουλειά της μπάντας του και δηλώνοντας πως εδώ κάνει αυτό που εκείνος θέλει. Μπορεί το επερχόμενο "Every Road Leads Home To You" (και σινγκλάκι φυσικά) να είναι αισθητά λιγότερο περιπετειώδες και να έρχεται σε συνάφεια με τη μουσική κατεύθυνση των Jovi αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα όμορφο τραγούδι που σου μένει. Με αυτή τη δισκογραφική δουλειά ο Sambora επιχειρεί να αφήσει το δικό του στίγμα του και αυτό φαίνεται απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Από την κιθαριστική εισαγωγή του ευδιάθετου "Taking A Chance On The Wind" μέχρι το εξαιρετικά δυναμικό "Learning How To Fly With A Broken Wing" και από το ανέμελο κλείσιμο του άλμπουμ με το "World" μέχρι το «παιχνιδιάρικο» κι ανεβαστικό "Sugar Daddy".

Ακόμα, ένα στοιχείο που κάνει το "Aftermath Of The Lowdown" να ξεχωρίζει από τη δουλειά του Sambora με το συγκρότημα και γίνεται άμεσα αντιληπτό, είναι τα απλωμένα εν είδει jam (outro κυρίως) κιθαριστικά σόλο, όπως και ο γενικότερος «γήινος» ήχος της κιθάρας και όλης της παραγωγής. Αυτή η προσέγγιση φαίνεται να ταιριάζει γάντι στον κιθαρίστα, αφού τόσο φωνητικά όσο και κιθαριστικά η αμεσότητα του δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει. Επίσης, θεωρώ πως κύριο συστατικό του όλου εγχειρήματος είναι οι μπαλάντες, οι οποίες δεν μοιάζουν διόλου τυποποιημένες και παρουσιάζουν μερικές πολύ ωραίες μελωδίες, «εκρήξεις» στο τέλος και πολύ καλές ερμηνείες. Τα "You Can Only Get So High", "Weathering The Storm" και "Seven Years Gone" καταφέρνουν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο σύνολο του υλικού, με το τελευταίο να αποτελεί προσωπικό μου αγαπημένο.

Με λίγα λόγια, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι εμφανές πως ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν τόσο οι οπαδοί του Sambora όσο και ο ίδιος. Οι στίχοι, οι ερμηνείες και τα ίδια τα τραγούδια απορρέουν μια διάθεση για εκμυστήρευση, κάτι που διαχέει ένα αίσθημα ειλικρίνειας στο όλο εγχείρημα. Δεν πρόκειται για τα λεφτά, δεν πρόκειται για τη φήμη, δεν πρόκειται για την επαναφορά στο προσκήνιο. Πρόκειται για έναν μουσικό που γράφει και παίζει αυτά που θέλει. Για μένα αυτό καθορίζει ένα καλό άλμπουμ. Μπορεί, στην προκειμένη περίπτωση, όχι ιδιαιτέρως εξαιρετικό ή επαναπροσδιοριστικό για το είδος του, αλλά παρ’ όλα αυτά πολύ όμορφο και ολοκληρωμένο.