Richard Thompson

Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο ή δει την ταινία "High Fidelity" θα θυμάστε ίσως ότι αναφέρεται ο Richard Thompson ως ο καλύτερος Βρετανός κιθαρίστας, τιμή που στα περισσότερα ελληνικά αυτιά θα ακούγεται ως υπερβολική όντας οι περισσότεροι μη εξοικειωμένοι με το έργο του και κυρίως έχοντας στο μυαλό μας πιο «φωνακλάδες» Βρετανούς κιθαρίστες όπως ο Jimmy Page ή ο Richie Blackmore. Για να πεισθούν ότι ο Thompson τουλάχιστον αξίζει τη σκέψη για έναν τέτοιο τίτλο θα πρέπει περισσότερο να ανατρέξουν στην καριέρα του με τους Fairport Convention από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και στη συνέχεια στο «οικογενειακό» του σχήμα, Richard & Linda Thompson, πριν μπουν στην προσωπική και μάλιστα τη νεότερη προσωπική δισκογραφία του.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάποιος που θα ακούσει το "Still" δε θα καταλάβει γιατί η κιθάρα του αποτελεί κεντρικό μέρος μίας μουσικής που κατά τα άλλα είναι επικεντρωμένη στην τραγουδοποιία και τις folk καταβολές. Σπάνια κιθαρίστες, και μάλιστα της ηλικίας του, επιδεικνύουν τέτοια φαντασία και περιπετειώδη διάθεση στο παίξιμό τους, δίπλα φυσικά στην εμπειρία και την ωριμότητα που έχουν κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια. Σε ένα στυλ που επιβάλει μέτρο πάνω από όλα είναι εμφανές ότι μπορεί να χρησιμοποιεί είτε την ηλεκτρική είτε την ακουστική κιθάρα ως μελωδικό οδηγό με το δικό του αρκετά χαρακτηριστικό τρόπο picking.

Στο "Still", ο Jeff Tweedy των Wilco επιστρατεύεται ως παραγωγός για να κάνει μία είτε πολύ εύκολη είτε πολύ δύσκολη δουλειά. Να κρατήσει τα πράγματα απλά και οικεία. Τα υπόλοιπα όργανα είναι τόσο διακριτικά που συχνά τα ξεχνάς παρότι βρίσκονται πάντα εκεί, στα καίρια σημεία. Για να το κάνει αυτό όμως έχει και ένα υλικό από τον Thompson η ομορφιά του οποίου δε χρειάζεται πολλά φτιασιδώματα. Παρότι πολλά από αυτά είναι τυπικά όμορφα up-tempo folk/blues τραγούδια αποδίδονται με τέτοια πειστικότητα που δεν μπορείς να μην τα παραδεχθείς κι ας μη σε εκπλήσσουν (π.χ. "Long John Silver").

Υπάρχουν όμως και τα υπόλοιπα, περίπου άλλα τόσα, στα οποία η ευφυΐα του Thomspon ως συνθέτη αλλά και στιχουργού λάμπει και δημιουργεί στιγμές που αναμφισβήτητα δε θα μπορούσαν να ανήκουν σε κανέναν άλλον. Αυτές είναι και οι καλύτερες, φυσικά, του δίσκου και τις βρίσκει κανείς περισσότερο από αλλού στα "Broken Doll" και "All Buttoned Up". Για το τέλος αφήνει και μία σύνθεση με τίτλο "Guitar Heroes" όπου περισσότερο φαίνεται να διασκεδάζει ο ίδιος αποτείνοντας, με εκνευριστική άνεση, φόρο τιμής σε κιθαρίστες-πρότυπά του, από τον Django Reinhardt μέχρι τον Hank Marvin.

Παρότι θα μπορούσε να κυκλοφορεί δίσκους μόνο για το αφοσιωμένο κοινό του και ενώ ίσως καθαρά εμπορικά τελικά αυτό να συμβαίνει, η μουσική του Thompson απέχει μακράν από το να είναι χρυσή μετριότητα. Αντιθέτως έχει πολλά να διδάξει σε νεότερους songwriters και ιδίως σε αυτούς που θεωρούν ότι σε αυτό το είδος μουσικής η κιθαριστική ευρυμάθεια είναι περιττή.