Released Anger

Revenge

Eat Metal (2017)
Από τον Γιώργο Τάσση, 15/01/2018
Οι Relased Anger παρέμειναν παραγωγικά οργισμένοι για 10 χρόνια και είναι εδώ για να πάρουν εκδίκηση από οτιδήποτε και οποιονδήποτε εμπόδισε τα όνειρα τους να γίνουν πράξη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είμαι φανατικός θιασώτης του thrash metal και δη των εκφάνσεων του ιδιώματος που είναι μακριά από μεγάλους και μικρούς της Bay Area και λογιών λογιών tech φρικιά από την αρχή της δεκαετίας του '90 όπως οι Released Anger. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι η σύγχρονη ελληνική thrash metal κοινότητα παρότι έξω από τα αυστηρά γούστα μου τα πηγαίνει εξαιρετικά. Δεν είναι μόνο ο αριθμός τους, η ποιότητά του υλικού τους ή η τεχνική τους αρτιότητα. Είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ενεργή με τον τρόπο που μια σύγχρονη μπάντα οφείλει να είναι. Παίζουν live, προωθούν τις δουλειές τους και δισκογραφούν με συνέπεια που δύσκολα συναντάται σε άλλο ιδίωμα στην εγχώρια σκηνή. Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τους Released Anger, δηλαδή από μια εκ των δυο εγχώριων καλύτερων thrash μπαντών (μαζί με Suicidal Angels) που πρωτοστάτησαν αυτού του νέου κύματος Ελληνικού thrash metal (ΝWOHΤΜ λέω να το ονοματίσω τιμής ένεκεν) στις αρχές του 2000, να απολαμβάνουν ένα ζηλευτό στάτους και να “κάθονται” ήδη πάνω σε ένα σεβαστό αριθμό full length κυκλοφοριών, οργώνοντας τη μαύρη τούτη Γη περιοδεύοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Φευ!

Αρχικά, θα αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι λέγοντας ότι οι Released Anger δεν στερούνται ζηλευτού στάτους στο underground αλλά δεν έχουν δισκογραφήσει όσο θα έπρεπε για την ηλικία της μπάντας και δεν έχουν υποκινήσει ικανό αριθμό στροβιλιζόμενων πιτ θυμωμένων thrashers στις Ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες σκηνές. Για την ακρίβεια το "Revenge" είναι η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά η οποία άργησε να κυκλοφορήσει δέκα παρά κάτι χρόνια παρακαλώ! Το διάστημα φαντάζει εξαιρετικά μεγάλο για τα σημερινά δεδομένα της σκηνής και η μπάντα επικαλείται δυσκολίες που ποικίλουν ανάμεσα σε στρατιωτικές υποχρεώσεις, αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις στις οποίες ζουν ή ζούσαν τα μέλη αλλά και καθημερινά εργασιακά θέματα που είχε να αντιμετωπίσει ο καθένας τους. Ωστόσο, οι Released Anger δεν ξέθαψαν το υλικό του "Revenge" από κάποιο κρυφό θησαυροφυλάκιο που αποκαλύπτεται μόνο τραβώντας ένα συγκεκριμένο τόμο σε μια σκονισμένη βιβλιοθήκη, αλλά κράτησαν σε εγρήγορση αυτά τα τραγούδια δουλεύοντας πάνω τους και τελειοποιώντας τα σύμφωνα με το ένστικτο τους, έχοντας αν μη τι άλλο υπέρ του δέοντος άφθονο χρόνο για να το κάνουν. Το "Revenge" επομένως είναι μια δουλειά της οποίας η ωρίμανση προσομοιάζει αποστακτήριο ουίσκι στη Σκωτία.

Παρότι λοιπόν κάποιος θα μπορούσε να απολαύσει ένα δεκάρι ουίσκι πίνοντας το αργά σε μια μεγάλη αναπαυτική πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι του ως το εκλεπτυσμένο προϊόν που είναι, η εμπειρία του "Revenge" μπορεί να παρομοιαστεί μόνο σαν να έχεις πέσει ανάσκελα σαν μηχανικός σε βουλκανιζατέρ και να πίνεις λαίμαργα κατευθείαν από το βαρέλι. Και αυτό γιατί οι Released Anger πραγματεύονται την ηχητική ΒΙΑ και είναι εδώ για να κάψουν τις αισθήσεις μας γρήγορα και αποτελεσματικά, με έντεκα κομμάτια σαν έντεκα συναπτές κατεβασιές ουίσκι από νεροπότηρο που καίνε τα σωθικά μας ως το λεπτό έντερο. Πατάνε με σιγουριά πάνω στο ύφος των πρώιμων Kreator αλλά και ολόκληρης της τσαντισμένης Γερμανικής σκηνής (Sodom, Destruction, κ.ο.κ.) ενώ όταν αποφασίζουν να ρίξουν τις ταχύτητες και να groove-άρουν, μπάντες σαν τους Anthrax έρχονται πρώτες στο μυαλό. Τα φωνητικά του τραγουδιστή της μπάντας Ντίνου Ζαχαρή είναι σήμα-κατατεθέν για τους Released Anger και εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το βιτριολικό στυλ του Mille Petrozza με την χτικιασμένη άρθρωση είναι το απόλυτο όχημα έκφρασης για το οργισμένο υλικό του δίσκου.

Κανονικά είχα σκοπό να συντάξω αυτό το κείμενο αμέσως μετά την πρόσφατη εμφάνισή τους στο πρώτο Into Battle Festival, αλλά τελικά αποφάσισα να μην το κάνω για να μην ξεφορτώσω πάνω σας τον ορυμαγδό σκέψεων που με είχαν κατακλύσει το Δεκέμβρη αλλά να περιμένω λίγο και να γράψω κάτι πιο κοντρολαρισμένο με κρύο μυαλό. Οι Released Anger φίλες και φίλοι έχουν μετατραπεί σε ανδροειδή της Skynet επί σκηνής. Η μπάντα βγάζει μάτι ότι δεν ζούσε σε μια κατάσταση Μαμ-Ρα σε αυτή τη δεκαετία που μεσολάβησε από το ντεμπούτο της, αλλά πως προβάριζε, δούλευε και βελτιωνόταν συνεχώς. Δεν το συζητάμε καν πως οι φρενήρεις ταχύτητες στις οποίες αρέσκονται οι Released Anger ανέκαθεν καταστούσαν το υλικό τους εξαιρετικά απαιτητικό αλλά κρίνοντας από προσωπική εμπειρία, θεωρώ πως το πρόσφατο σόου τους ήταν σε άλλο τελείως επίπεδο από άλλες εμφανίσεις τους που είχε τύχει να παρακολουθήσω στο παρελθόν.

Όντας ακόμη υπό την επήρρεια της προαναφερθείσαν συναυλίας λοιπόν, θα κάνω ειδική μνεία στον μπασίστα της μπάντας Χρήστο Λιάκο, όχι γιατί κέρδισε κάποιο άτυπο διαγωνισμό που σκαρφίστηκε η αφεντιά μου απέναντι στο κλινικό κιθαριστικό δίδυμο των Αναγνώστου/Χαρίση ή στις ομοβροντίες του Γερμανού τυμπανιστή Jan Westermann, αλλά γιατί το παίξιμο του φάνηκε να βοηθά εξαιρετικά το υλικό της μπάντας εν αντιθέσει με άλλες συγγενείς ηχητικά δουλειές στις οποίες το μπάσο χάνεται μέσα στη διάχυτη βιαιότητα. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει ακούγοντας το “Revenge, μιας και η παραγωγή την οποία επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα, είναι σαφέστατα και πέραν πάσης αμφιβολίας μοντερνοπαραδοσιακή που λέμε και στην βορειοανατολική Αιτωλοακαρνανία ή αλλιώς συνδυάζει την επιθετικότητα μιας old school προσέγγισης με τη δύναμη μιας πιο μοντέρνας αντίληψης. Τα πάντα στον δίσκο ακούγονται δυνατά και καθαρά, παραμένοντας όμως μέρος ενός εξαιρετικά σφιχτοδεμένου συνόλου.

Και πως θα μπορούσε να μην είναι σφιχτοδεμένο το σύνολο από τη στιγμή που μιλάμε για αυστηρά Kreator-ικό υλικό το οποίο χαρακτηρίζεται από λυσσαλέες ταχύτητες αλλά και έξυπνα breakdown που δίνουν την ευκαιρία στον κουρασμένο mosher να συλλέξει τις δυνάμεις του πριν την επόμενη κλωτσοπατινάδα. Στα παραπάνω θα προσθέσω και μια ακόμη επίγευση του "Revenge" η οποία είναι ότι οι Released Anger φλερτάρουν και με το death metal σε σημεία, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το death-άδικο εξώφυλλο το οποίο έχει/έχουν επιμεληθεί ο/οι καλλιτέχνης/καλλιτέχνες του All Things Rotten. Για του λόγου το αληθές, ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο "War" των Ολλανδών death/thrashers Thanatos από το θρυλικό τους ντεμπούτο του 1990 "Emerging From The Netherworlds" έχοντας στα φωνητικά ως guest συμμετοχή τον αυθεντικό ερμηνευτή του κομματιού Stephan Gebédi! Πριν όμως ο δίσκος κλείσει, οι Released Anger έχουν ήδη παραδώσει σεμινάριο μπούφλας και κατραπακιάς με κομμάτια όπως τα "Revenge", "Mind Penetration", "Certain Death" και "Silent Killer" που αναμένεται να τιμηθούν δεόντως από ανθρώπους με πιο εύκαμπτη μεσούλα από τη δική μου στα κατά τόπους πιτ.

Αντί ανακεφαλαίωσης και στείρας επανάληψης θα κλείσω αυτό το κείμενο με κάτι που εκτιμώ ιδιαιτέρως στους Released Anger αλλά και άλλες μπάντες του ιδιώματος: το στιχουργικό τους περιεχόμενο. Σε μια εποχή έντονης απολιτικοποίησης και μιας μαζικής μετακίνησης του κόσμου προς ένα φαντασιακό «κέντρο» που δίνει αφέσεις αμαρτιών απέναντι στα παραδοσιακά πολιτικά ιδεολογήματα του Δυτικού κόσμου, οι Released Anger συνεχίζουν να τα χώνουν σταθερά και αμείωτα σε όλους αυτούς που πασχίζουν για την ηλιθιοποίηση του πληθυσμού μέσα από την τηλεόραση, τον τύπο ή το διαδίκτυο. Ουρλιάζουν απέναντι στη μετατροπή του μέσου ανθρώπου σε μια καταναλωτική μηχανή και πασχίζουν για την ενεργοποίηση του κόσμου μέσα από τη μουσική. Σιχαίνονται τον ατομικισμό και αντιλαμβάνονται τους ακροατές τους ως μια οντότητα στον αγώνα για κάτι καλύτερο. Δυνατά μηνύματα που δυστυχώς δεν βρίσκουν ανταπόκριση στη δυστοπικά μοντέρνα όψη της κοινωνίας μας. Να πούμε μόνο ότι τους στίχους τους έχει επιμεληθεί το κιθαριστικό δίδυμο της μπάντας και αξίζει να διαβαστούν από όποιον αγοράσει το άλμπουμ γιατί οπτικοποιούν άριστα την "Εκδίκηση" με βάση την οποία ονοματοδοτήθηκε η δουλειά αυτή. Ο δίσκος έχει ήδη κυκλοφορήσει από την κατα-δική μας Eat Metal Records σε CD ενώ το Μάρτιο της τρέχουσας χρονιάς ο δίσκος θα κυκλοφορήσει επίσης σε βινύλιο αλλά και κασέτα για τους λάτρεις του χειρότερου μουσικού φορμάτ στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους μετά τους κυλίνδρους λατέρνας. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως και η παρούσα κριτική τείνει να γίνει φτωχότερη όσο δεν το βουλώνω οπότε ας κλείσουμε ως εξής: οι οπαδοί του Γερμανοπρεπούς λυσσασμένου και πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένου thrash ας επενδύσουν άφοβα.

  • SHARE
  • TWEET