Refused

Freedom

Epitaph (2015)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 12/08/2015
Μουσικός τυφώνας; Μουσικό γυροσκόπιο; Υπερβολές; Όχι!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Refused ανακάλυψαν το μουσικό γυροσκόπιο. Χωρίς περιστροφές και φιόγκους τα παίζουν όλα. Μια κυκλοφορία με αέρα ανανέωσης που έχει απλά την ατυχία να έρχεται μετά τον προκάτοχό της. Η γενικότερη προσέγγιση και αντίληψη είναι συνέχεια του ιστορικού πλέον "The Shape Of Punk To Come". Όμως το γεγονός ότι το "Freedom" ακούγεται τόσο φρέσκο, επαναστατικό και ανασηκώνει επιδεικτικά του μεσαίο του δάκτυλο σε όλους τους αγκυλωμένους, κολλημένους και crowd-pleaser συναδέλφους τους, δείχνει πόσο, μα πόσο, μπροστά αυτοί οι τύποι ήταν.

Οι Refused, κατά κάποιο τρόπο, μουσικά είναι η σκληρότερη εκδοχή των Faith No More. Είναι βαρεμένοι, δεν μασάνε να μπλέξουν όλο του μουσικό φάσμα στους δίσκους τους και επιστρέφουν μετά από 17 χρόνια με δίσκο που αγγίζει τα καλύτερα στοιχεία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Faith No More τους πήραν μαζί και στην περιοδεία τους.

Το "Freedom" επιθεωρεί με υπεροψία όλα τα στοιχεία της δισκογραφίας τους και λίγο παραπέρα αφού μπολιάζει τον hardcore χαρακτήρα τους με τόσα πολλά στοιχεία που αν βάλεις την οποιαδήποτε ταμπέλα περιορίζεις και αδικείς όλο το άλμπουμ. Hardcore με ηλεκτρονικές πτυχές στο "Old Friends / New War", punk αντίληψη και ανέμελο ρεφρέν στο αγαπημένο μου "Françafrique", thrash πινελιές στο "Dawkins Christ", djent καγκουριές στο "Destroy The Man", funk κιθάρες στο "Servants Of Death" και παραπομπή και ξύπνημα αναμνήσεων του υπέροχου "Star A.D." των Faith No More στο "War On The Palaces". Η ένταση είναι διαρκής, αλλά στα σημεία που πρέπει σε αφήνει να χαλαρώσεις και λίγο για να μείνεις και στο τόπο.

Η ποικιλομορφία του δίσκου είναι εμφανής και στις φωνές όπου τα σχισμένα φωνητικά συνδυάζονται, μπλέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται με καθαρά, με ουρλιαχτά και με κάποια γυναικεία πότε-πότε και γενικά το φάντασμα του Mike Patton πλανάται πάνω από όλο το άλμπουμ.

Θα προτιμούσα τον ήχο λίγο πιο βαρύ και γενικά την παραγωγή λίγο πιο metal, αλλά εδώ μάλλον βγαίνει ο punk χαρακτήρας τους από τον «σκληρό πυρήνα» τους (no pun intended) και κάνει κουμάντο. Δεν πειράζει, ακόμα και αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν.

Στο τομέα των στίχων παίρνουν μπρος πάλι οι punk καταβολές και υπάρχει μια γενικότερη πολιτική ευαισθητοποίηση. Τα παιδιά έχουν προβληματισμούς, δεν λέω, και αντί να μιλάνε για ιππότες, σπαθιά και δράκους αγγίζουν μερικά σοβαρά θέματα, αν και με χαριτωμένη απλότητα.

Δεν συμπαθώ το hardcore και γενικά τα -core, μου βγάζουν τον χειρότερό μου εαυτό, βέβαια όχι όσο απεχθάνομαι το πανηγύρι χωρίς γουρουνοπούλα που λέγεται punk, όμως το crossover-and-beyond του "Freedom" δεν αφήνει περιθώρια αλλά μόνο χαστούκια στην μεροληψία και την κακεντρέχειά μου.
  • SHARE
  • TWEET