Red Dons

Σε μια περίοδο με τόσα πράγματα να συμβαίνουν στον κόσμο είναι επόμενο η όρεξη -όχι τόσο για μουσική γενικά, αλλά καλύτερα- για δισκοκριτική να είναι πολύ περιορισμένη. Οι καιροί είναι τέτοιοι που άθελα μου με κάνουν επιλεκτικό και πολύ αυστηρό ως προς τα κριτήρια με βάση τα οποία θα ακούσω και θα ασχοληθώ με ένα συγκρότημα, και παράγοντες όπως η ακεραιότητα, η ειλικρίνεια, η ευαισθησία ως προς αυτά που συμβαίνουν καθημερινά σε επίπεδο κοινωνικό, το βάθος με το οποίο μπορεί η εκάστοτε μπάντα να προσεγγίζει ακόμα και ζητήματα προσωπικά, καθώς επίσης ο τρόπος και τα μέσα με τα οποία επιλέγει να μοιραστεί την μουσική της με τον υπόλοιπο κόσμο, είναι μάλλον οι βασικότεροι γνώμονες για τις επιλογές μου.

Οι Red Dons για παράδειγμα είναι μια περίπτωση που μου ταιριάζει «γάντι» αυτή την στιγμή. Συγκεντρώνοντας όλο το προαναφερθέν πακέτο και συναρμολογώντας τα κομμάτια τους που τα τελευταία χρόνια έχουν σκορπίσει μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, έκαναν και πάλι το αποφασιστικό βήμα για ένα νέο full-length έπειτα από μια καταπληκτική σειρά μικρότερων κυκλοφοριών, που πέρα από μερικούς συγκλονιστικούς ύμνους μας χάρισε και ευφάνταστα, «πολυπολιτισμικά» -οι γνώστες θα καταλάβουν- artwork.

Η μουσική των Red Dons στο "The Dead Hand Of Tradition" δεν παρουσιάζει ακριβώς κάτι το καινούργιο ή πρωτοποριακό στον σημερινό punk rock ήχο, αλλά στα αυτιά μου τουλάχιστον εξακολουθεί να ακούγεται ως το πρωτότυπο και το αυθεντικό, παρ' ότι ομολογουμένως το τελευταίο διάστημα κυκλοφόρησαν κάποιες πραγματικά αξιόλογες «κόπιες» τους. Η μεγάλη διαφορά που εντοπίζεται είναι σαφέστατα ο χαρισματικός Douglas Burns στο μικρόφωνο της μπάντας, ο οποίος στα πιο μελαγχολικά σημεία των κομματιών καταφέρνει και αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές, συγκινεί, και ανατριχιάζει.

Το παίξιμό τους, απλό και ευφυές, εμφανίζεται εξαιρετικά ώριμο και αυτή την φορά, σε συνθέσεις μελωδικού punk που ποικίλουν ρυθμικά από πιο αργόσυρτα κομμάτια όπως το "Every Single Word" με το χαρακτηριστικό synth και το "Empires", μέχρι τις up-tempo τελειότητες του πρώτου μισού του δίσκου, "The Good Disciple", "Together Apart", "Remember" αλλά και το κορυφαίο του άλμπουμ "Pyrrhic Pyrrhic". Η παραγωγή δεν θα μπορούσε να μην ήταν η ιδανική από την στιγμή που πέρασε από τα χέρια του μέλους του γκρουπ και «γκουρού» του ήχου Hajji Husayn, και φυσικά «πιασάρικα» ρεφρέν και μπασογραμμές που μένουν στην μνήμη είναι για μια ακόμη φορά τα βασικά συστατικά της μουσικής τους. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Είμαι απλά πολύ χαρούμενος που τέτοιες μέρες υπάρχουν μουσικοί που μου δημιουργούν τέτοια συναισθήματα.