Rage Of Angels

Dreamworld

Escape Music (2013)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 19/03/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές αναρωτιέμαι πού οδεύει η όλη μουσική. Πόσο πια θα πρέπει να ακούμε αναμασημένα μουσικά θέματα και να εκστασιαζόμαστε; Πόσο ακόμα θα γίνονται reunion συγκροτημάτων που είναι στην αφάνεια και μυρίζοντας ψωμί ξαναγυρνάνε στις επάλξεις; Γιατί ένας καλλιτέχνης ειδικά στον μελωδικό χώρο πρέπει να καλεί διάσημους μουσικούς σαν κράχτες για να πουλήσει το άλμπουμ του; Ή αν μη τι άλλο ας μην κυκλοφορεί τίποτα αν δεν νιώθει ότι το πόνημά του είναι καλό και αξίζει να ακουστεί. Αμπελοφιλοσοφίες θα μου πείτε και μπορεί να έχετε και δίκιο. Όταν όμως αντιμετωπίζεις τη μουσική όχι επιφανειακά αλλά προχωράς και στα ενδότερα, ε τότε οι παραπάνω είναι πολύ λογικές σκέψεις κάποιες φορές αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λέει και ο λαός μας. Αφορμή για όλα τα παραπάνω μου έδωσε το παρθενικό άλμπουμ των Rage Of Angels, ενός group που δεν πρέπει να συγχέεται με τους ομότιτλους Αμερικάνους US power metalers.

Οι Rage Of Angels είναι το παιδί του πρώτου keybordίστα των Ten, Ged Rylands, ενός από τα μέλη που ξεκίνησαν αυτή την τόσο σημαντική μπάντα στον χώρο του μελωδικού rock/hard rock που πρόσφατα είδαμε και στη χώρα μας. Συμμετείχε στα πρώτα τρία studio άλμπουμ τους και στο διπλό live CD "Never Say Goodbye". Όταν αποχώρησε από τους Ten αφοσιώθηκε στο να μεγαλώσει την κόρη του και μετά από ένα «διάλειμμα» δέκα ετών ξαναγύρισε στην ενεργό δράση παίζοντας στους δίσκους των Omega, Scar For Life και Lover Under Cover, μεταξύ άλλων, πριν ενταχθεί στους Tyketto το 2012 σαν μέλος της περιοδείας τους για να τους βοηθήσει. Κάπου εκεί τού ήρθε η ιδέα να δημιουργήσει το project των Rage Of Angels για να κάνει γνωστά, όπως μας αναφέρει και το δελτίο Τύπου, στον κόσμο τα τραγούδια που είχε στα συρτάρια του όσο καιρό είχε αποστασιοποιηθεί από την μουσική. Με τη βοήθεια αρχικά του κιθαρίστα Neil Fraser, επίσης μέλους των Ten που παίζει σχεδόν όλα τα κιθαριστικά μέρη στο άλμπουμ, κάλεσε γνωστούς μουσικούς όπως τους τραγουδιστές Matti Alfonzetti (Impera, Red White And Blues, Jagged Edge), Harry Hess (Harem Scarem), Robert Hart (Bad Company), Danny Vaughn (Tyketto) και Ralf Scheepers (Primal Fear), αλλά και τους κιθαρίστες Ralph Santolla (Deicide,Obituary, Iced Earth), Martin Kronlund (Lover Under Cover, Reece Kronlund) και Vinny Burns (Ten, Asia, Ultravox) και έτσι το "Dreamworld" είδε το φως της δημοσιότητας.

Καλοί οι καλεσμένοι αλλά όλοι κρίνονται από το τελικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον σε εμένα το "Dreamworld" μού άφησε όχι και τις καλύτερες εντυπώσεις. Όσοι έχουν ακούσει συγκροτήματα όπως οι Ten ή οι Magnum θα βρουν πολλά στοιχεία από αυτά μέσα στις συνθέσεις του Rylands. Το άλμπουμ άσχημο δεν το λες. Το αντίθετο. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τις δυο προαναφερθείσες μπάντες μεγάλες, διάσημες και αναγνωρίσιμες. Πολύ μελωδία, ωραία κιθαριστικά riff, πομπώδη για το είδος ρεφρέν, αλλά μέχρι εκεί. Δυστυχώς η διάρκεια των κομματιών είναι μεγάλη και θα κουράσει τον μέσο ακροατή. Θα μου πείτε: «Μα καλά και οι Ten είχαν μεγάλα τραγούδια, γιατί τώρα τον κατηγορείς;» και θα έχετε και δίκιο. Το κακό όμως είναι ότι όλα τα τραγούδια θυμίζουν «κολασμένα» Ten, λες και ακούς την νέα τους δουλειά. Εκ πρώτης λογικό αν σκεφτούμε το παρελθόν του Rylands, αλλά όχι και τόσο πολύ. Άλλο είναι να σου έρχεται κάτι στο μυαλό συνειρμικά και άλλο είναι να ακούς κάτι που είναι σχεδόν παραπλήσιο του αυθεντικού. Άντε και να μην σκεφτείς όλα αυτά και τα προσπεράσεις καλοπροαίρετα. Το σημαντικό μείον είναι ότι δεν σου μένει παραπάνω από ένα, άντε δυο τραγούδια σε σύνολο στο μυαλό μετά την πρώτη ακρόαση. Μοιάζουν «»τραβηγμένα» μεγάλα σε διάρκεια και χωρίς ουσία. Φανταστείτε ότι το πιο μικρό σε χρόνο είναι το "Falling", προσωπικά το αγαπημένο μου του δίσκου, που κρατάει 5 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα! Τα τραγούδια δεν σε κρατάνε όπως πολλές φορές ορίζει το είδος, αλλά και ανά στιγμές υπάρχει περίσσια μουσική φλυαρία που σε κάνει ασυναίσθητα να πατήσεις το next. Ό,τι αξίζει πολύ από τον δίσκο είναι οι συμμετοχές των τόσο χαρισματικών μουσικών που δείχνουν αποδίδοντας τις συνθέσεις γιατί απέκτησαν τη φήμη που τους συνοδεύει.

Το άλμπουμ αναφέρεται αυστηρά στους οπαδούς των Ten, Magnum, Talisman και λοιπών συναφών σχημάτων. Μέχρι εκεί. Ακόμα και αυτοί ίσως ακούσουν τη δουλειά επειδή αρέσκονται να ξέρουν ότι κυκλοφορεί στο είδος και μόνο. Το "Dreamworld" περνάει και δεν σε αγγίζει καθόλου, όσο καλή θέληση και να έχεις. Στο τέλος ίσως σου μείνουν κανά δυο τραγούδια από το άλμπουμ, αλλά τι να το κάνεις; Δεν είναι ποσοστό επιτυχίας αυτό. Ελπίζω η επόμενη δουλειά που κατά τον ιδρυτή θα κυκλοφορήσει το 2014 να είναι αλλαγμένη αρκετά προς το καλύτερο, γιατί είναι κρίμα να βάλεις ταφόπλακα σε έναν τέτοιο καλλιτέχνη. Προς το παρόν αναμονή. Μακάρι να δικαιώσει το όνομά του.
  • SHARE
  • TWEET