Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Για ντεμπούτο που συγκλονίζει μιλούσε το 2007 ο συν-άδελφος Γιώργος Ζαρκαδούλας σχετικά με τον ομώνυμο πρώτο δίσκο των Radio Moscow και δεν είχε καθόλου άδικο. Γιατί το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο με το μείγμα blues και ψυχεδέλειας ήταν, πέρα από καλοδεχούμενο, και αναπάντεχο σαράντα χρόνια μετά την άνθηση του είδους. Τι γίνεται όμως όταν πλέον αυτό είναι αναμενόμενο;
Εγένετο "Brain Cycles" λοιπόν και ο κ. Parker Griggs (ξανα)κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αναπτύσσει τις πάντα ευπρόσδεκτες heavy psych εμμονές του σε δέκα συνθέσεις, στις οποίες κάνει σχεδόν τα πάντα. Έχει παραχωρήσει το μπάσο στον άξιο συνοδοιπόρο του Zach Anderson αλλά καταπιάνεται με όλα τα άλλα, από σύνθεση και στιχουργική μέχρι τα κρουστά, τη φωνή και φυσικά την κιθάρα, που είναι και το πραγματικό raison d’ etre του. Κινούμενος ξεδιάντροπα κάπου ανάμεσα στον Jimi Hendrix και τον Frank Marino (όχι και μεγάλο διάστημα η αλήθεια είναι) εξαπολύει riff εν μέσω ομιχλωδών fuzz τοπίων, σολάρει ακατάπαυστα αλλά με ψυχή, υπερθερμαίνει ενισχυτές, λυγίζει το tremolo και σκάβει την ταστιέρα.
Τι δεν κάνει; Κάτι το συνταρακτικό. Αυτά που μας δείχνει στον δεύτερο δίσκο του είναι μία επανάληψη, πλέον όχι μόνο των πατεράδων του ροκ κάπου εκεί στις μακρινές δεκαετίες του παρελθόντος, αλλά και του ίδιου του εαυτού του ελάχιστα χρόνια πριν. Αν στο παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι αν και επιμέρους τα περισσότερα τραγούδια έχουν τη δυνατότητα να σου δεσμεύσουν την προσοχή για ικανό χρονικό διάστημα, ως σύνολο αποτυγχάνουν να δώσουν την απαραίτητη προστιθέμενη αξία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το "Brain Cycles" είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος.
«Απλά πολύ καλός» ακούω την ένσταση να έρχεται «λες και τους συναντάς καθημερινά ή περισσεύουν τέτοιοι δίσκοι». Η αλήθεια είναι ότι θα ενθάρρυνα τον οποιονδήποτε με έστω και την παραμικρή συμπάθεια για το είδος που αντιπροσωπεύουν οι Radio Moscow να επενδύσει άφοβα στην αγορά του συγκεκριμένου άλμπουμ (σε βινύλιο ε, μην ξεχνιόμαστε) αλλά συγκλονιστικοί πλέον δεν είναι. Πειράζει; Όχι ιδιαίτερα, εμείς αγαπάμε έτσι κι αλλιώς.
Εγένετο "Brain Cycles" λοιπόν και ο κ. Parker Griggs (ξανα)κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αναπτύσσει τις πάντα ευπρόσδεκτες heavy psych εμμονές του σε δέκα συνθέσεις, στις οποίες κάνει σχεδόν τα πάντα. Έχει παραχωρήσει το μπάσο στον άξιο συνοδοιπόρο του Zach Anderson αλλά καταπιάνεται με όλα τα άλλα, από σύνθεση και στιχουργική μέχρι τα κρουστά, τη φωνή και φυσικά την κιθάρα, που είναι και το πραγματικό raison d’ etre του. Κινούμενος ξεδιάντροπα κάπου ανάμεσα στον Jimi Hendrix και τον Frank Marino (όχι και μεγάλο διάστημα η αλήθεια είναι) εξαπολύει riff εν μέσω ομιχλωδών fuzz τοπίων, σολάρει ακατάπαυστα αλλά με ψυχή, υπερθερμαίνει ενισχυτές, λυγίζει το tremolo και σκάβει την ταστιέρα.
Τι δεν κάνει; Κάτι το συνταρακτικό. Αυτά που μας δείχνει στον δεύτερο δίσκο του είναι μία επανάληψη, πλέον όχι μόνο των πατεράδων του ροκ κάπου εκεί στις μακρινές δεκαετίες του παρελθόντος, αλλά και του ίδιου του εαυτού του ελάχιστα χρόνια πριν. Αν στο παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι αν και επιμέρους τα περισσότερα τραγούδια έχουν τη δυνατότητα να σου δεσμεύσουν την προσοχή για ικανό χρονικό διάστημα, ως σύνολο αποτυγχάνουν να δώσουν την απαραίτητη προστιθέμενη αξία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το "Brain Cycles" είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος.
«Απλά πολύ καλός» ακούω την ένσταση να έρχεται «λες και τους συναντάς καθημερινά ή περισσεύουν τέτοιοι δίσκοι». Η αλήθεια είναι ότι θα ενθάρρυνα τον οποιονδήποτε με έστω και την παραμικρή συμπάθεια για το είδος που αντιπροσωπεύουν οι Radio Moscow να επενδύσει άφοβα στην αγορά του συγκεκριμένου άλμπουμ (σε βινύλιο ε, μην ξεχνιόμαστε) αλλά συγκλονιστικοί πλέον δεν είναι. Πειράζει; Όχι ιδιαίτερα, εμείς αγαπάμε έτσι κι αλλιώς.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
