RR Hearse

Κάποιο βράδυ παρακολουθούσα στην τηλεόραση τα "Στέκια" του Νίκου Τριανταφυλλίδη, μια εκπομπή που προβαλλόταν στην κρατική τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ το θέμα της αφιέρωνε τα τηλεοπτικά του λεπτά στους δίσκους βινυλίου, αλλά και σε κάποιους από τους συλλέκτες της μαγικής πλάκας PVC. Ένας από τους συμμετέχοντες στο πλάνο ήταν και ο Λάμπρος Τσάμης, σκυφτός πάνω σε μια κούτα με 45-άρια. Τον βλέπαμε τον Λάμπρο στα παζάρια δίσκων, πάντα πάνω από κούτες με 45-άρια. Μέχρι που στο τελευταίο -της χρονιάς, που μόλις πέρασε- παζάρι στο An Club, στα τέλη του Δεκέμβρη, πλησίασε και μας έδωσε το RR Hearse (stands for Rolls Royce Hearse). Ένα άλμπουμ που φέρει τον τίτλο "At The Burial Station".

Όπως το είδα, μου φάνηκε σαν να ξεπήδησε από τα '80s, αφού το εξώφυλλο του δίσκου, μια φωτογραφία του ιδίου στο δωμάτιό του, ανέδυε εκείνη την χαμένη δεκαετία, όπου όλα γίνονταν με ένταση, για πρώτη φορά. «Είμαι εγώ στην φωτογραφία και στον δίσκο παίζω εγώ», μας είπε, με μια συστολή και μια ευγένεια στον τόνο του, μήπως ίσως και τον παρεξηγήσουμε. Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που κυκλοφόρησε υπό το όνομα RR Hearse μια συλλογή το 1985, σε κασέτα, η οποία περιείχε κομμάτια demo και live recordings. Και ο ίδιος άνθρωπος που έπαιξε ζωντανά σε μια από τις ποικίλες εμφανίσεις του, στο Σινέ «Λουίζα», στον Βύρωνα, το Φλεβάρη του 1984, με τους Yell-o-Yell, Cpt. Neφος, Rehearsed Dreams, Χωρίς Περιδέραιο, Teenage Dolls & On Purpose, και στην «Σοφίτα», τζαμάροντας με τους Ex Humans στο "I Wanna Be Your Dog" των Stooges.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, την αγάπη του για τα βινύλια και -εν γένει- για την μουσική, το "At The Burial Station" κατέληξε ως μια ευχάριστη διακοπή από το record digging, στα χέρια όσων δεν τον γνωρίσαμε τότε. Αλλά τον ακούμε τώρα, μέσα από τα πέντε τραγούδια αυτού του mini LP, που ηχογραφήθηκαν μεταξύ 1985-1990.

Από το πρώτο αυλάκι που χαράσσει η βελόνα, στο πρώτο track "Hypnotize", οι νότες μοιάζουν να αναλύουν μια ιδέα, ή να αυτοβιογραφούν τον δημιουργό τους, μέσα από φοβερές παραμορφώσεις, άγρια φωνητικά και επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα. Η μουσική του, χαώδης και στοχαστική, συμπυκνώνει πολλαπλές ακουστικές εκρήξεις και μουσικά ρεύματα, από το rock 'n' roll και το punk, μέχρι το experimental, το avant-garde και το no-wave. Ακούγοντάς το, ξανά και ξανά, ετούτο το έργο μοιάζει με απύθμενη χοάνη επίμονων εσωτερικών ταλαντεύσεων, που ξεπηδούν από το σενάριο μιας ταινίας καπνού και θορύβου.

Το "At The Burial Station" διαπλάθεται ως ζωντανός μουσικός κυτταρικός οργανισμός, που αναπαράγει την παραποίηση της πραγματικότητας. Ίσως γιατί ο ίδιος ο δημιουργός του «βιώνει το μουσικό γεγονός με έναν τρόπο που ξεπερνά την στιγμή, καθώς το αγκαλιάζει με τέτοια ένταση που το εκτοξεύει στο μέλλον», όπως γράφει ο Alex K. (The Last Drive, Thee Holy Strangers) στο ένθετο της κυκλοφορίας. Ίσως πάλι γιατί ο Λάμπρος Τσάμης «θέλοντας να υπερβεί τα όρια της αντοχής του» φθάνει «σε καταστάσεις ψυχεδελικής καταληψίας, ...εκστομίζοντας δικούς του στίχους ακατάληπτους και βακχικές κραυγές, υφαίνοντας τελικά μια διαφορετική πνευματικότητα», όπως επισημαίνει ο Γιώργος Τουρκοβασίλης στο ίδιο -άνω- ένθετο.