RPWL

Οι RPWL θεωρούνται από πολλούς το καλύτερο σύγχρονο progressive συγκρότημα της Γερμανίας και «κλώνοι» των Pink Floyd. Η περιγραφή αυτή είναι μάλλον παραπλανητική, καθώς η αλήθεια απέχει λίγο. Γιατί ούτε το είδος του progressive υπηρετούν τόσο φανατικά, ούτε τα Φλοϋδικά στοιχεία είναι τόσο έντονα όσο το παρελθόν τους ως μπάντα διασκευών των Floyd υπονοεί. Το "RPWL Experience" αποτελεί την πέμπτη τους στουντιακή προσπάθεια, μετά το πολύ καλό "World Through My Eyes" (2005) που τους καταξίωσε και στα χνάρια του οποίου κινούνται και φέτος.

Οι πρώτες νότες του μπάσου, που ακούγονται βαριές και ασήκωτες σημαίνοντας την έναρξη του πρώτου τραγουδιού, προϊδεάζουν τον ακροατή για κάτι στο στυλ των Porcupine Tree. Αυτό πραγματοποιείται εν μέρει, σε λιγοστές συνθέσεις και μόνο στο επίπεδο ότι μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς τις κοινές επιρροές τους. Το περί ου ο λόγος "Silenced" είναι από τα βαρύτερα κομμάτια του δίσκου, έχει διάρκεια 10 λεπτών, σύγχρονο ήχο και σίγουρα αποτελεί την καλύτερη δυνατή είσοδο. Ίσως μάλιστα να αναδεικνύει και την μελλοντική κατεύθυνση που θα (έπρεπε να) ακολουθήσουν.

Η συνέχεια όμως θα είναι αρκετά διαφορετική. Η pop πλευρά των RPWL φαίνεται στα επόμενα δύο κομμάτια "Breath In, Breath Out" και "Where Can I Go", που αποτελούν κατά βάση φιλικά προς το ραδιόφωνο τραγούδια, χωρίς μεγάλη επαφή με το progressive. Το πρώτο έχει πραγματικά εμπνευσμένη μελωδία, ειδικά στο ρεφρέν, προσεγμένη ενορχήστρωση και θα μπορούσε να γίνει το «χιτάκι» τους. Το δεύτερο ξεκινά κινούμενο σε μονοπάτια βρετανικής pop, θυμίζοντας κάτι από Oasis και Verve (κατά συνέπεια και Beatles), για να εξελιχθεί προς το τέλος σε ένα χαμένο τραγούδι από τα sessions του "Division Bell".

Με τον τρόπο αυτό δένει άψογα το τραγούδι που το διαδέχεται και δεν είναι άλλο από το "Masters Of War" του Dylan. Εδώ κάθε αναστολή πάει περίπατο και πλέον ο ήχος των Pink Floyd ξεχειλίζει από παντού. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αν το είχαν περιλάβει το τραγούδι αυτό ο Gilmour και η παρέα του, κάπως έτσι θα το είχαν ερμηνεύσει. Εξαιρετικό, από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το περίεργο είναι ότι από όλες τις περιόδους των Floyd, οι RPWL δείχνουν να εμπνέονται περισσότερο από τη μετά Waters εποχή, με κιθάρα και φωνή να γονατίζουν ευλαβικά μπροστά στον Gilmour.

Και σα να φοβήθηκαν για το πόσο πολύ προσέγγισαν τα είδωλά τους, απομακρύνονται ξανά από το progressive και το φωνάζουν με το "This Is Not A Prog Song". Με ειρωνική διάθεση απευθύνονται σε όλους αυτούς που κριτικάρουν τη μουσική τους και τονίζουν τις ομοιότητές του με τους Floyd. Στα πλαίσια της ειρωνείας, η αφελής pop (πάλι) μελωδία μπορεί να δουλεύει καλά, αλλά μετά την τρίτη ακρόαση του cd καταντάει κουραστική και το πλήκτρο skip αρχίζει να φαίνεται χρήσιμο.

Ακολουθεί η μπαλάντα "Watch Myself", με ηχώ από το "Echoes" των Pink Floyd (πάλι αυτοί;) σε ορισμένα σημεία της. Είναι ευχάριστη, αλλά ξεχνιέται γρήγορα. Η τρίτη μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι το "Stranger", το οποίο επίσης φέρνει στο νου την παρέα του Steven Wilson και στο οποίο φιγουράρει άλλο ένα βαρύ riff. Εντελώς αναπάντεχα δε, στη μέση του τραγουδιού εμφανίζεται ένα mini-moog σόλο, βαθύτατα επηρεασμένο από τον μέγιστο μάστορα του οργάνου, Manfred Mann, και τελειοποιεί ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικό τραγούδι.

Για άλλη μια φορά όμως δεν καταφέρνουν να έχουν διαδοχικά δύο πραγματικά καλές στιγμές, αφού το ημιακουστικό "River" είναι αδιάφορο και εκτείνεται αδικαιολόγητα σε σχεδόν 8 λεπτά. Ακολουθεί ένα συμπαθητικό mainstream ροκάκι υπό τον τίτλο "Choose What You Want To Look At" και ο δίσκος κλείνει με το "Turn Back The Clock" που αποτελεί μία μίξη των Pink Floyd με τους Beatles. Περιφέρεται γύρω από μία ιδιαίτερη και σχεδόν παιδική μελωδία, η οποία στην αρχή φαίνεται αποκρουστικά απλοϊκή αλλά στη συνέχεια σε κερδίζει.

Συνοψίζοντας, είναι άδικο να κατηγορήσουμε τους RPWL σα στυγνούς αντιγραφείς των Pink Floyd. Τουλάχιστον τα μισά τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου δεν έχουν τόσο άμεση συνάφεια. Πολλά από αυτά με δυσκολία θα χαρακτηρίζονταν καν progressive αν δεν είχαν μία πιο προσεγμένη ενορχήστρωση από τον μέσο όρο της ροκ μουσικής. Από την άλλη είναι όμως δίκαιο να πούμε πως όταν φανερώνουν τις επιρροές τους δημιουργούν και τις καλύτερες στιγμές τους. Συνολικά πολύ καλή προσπάθεια, αλλά δυστυχώς δε λείπουν και οι αδύναμες στιγμές που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα άνισο.