R.E.M.

Η νοσταλγική νόσος της μουσικής των R.E.M. έχει πάντα κάτι από καλοκαίρι και δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Τέσσερα χρόνια μετά από ένα απογοητευτικό "Around The Sun", οι Αθηναίοι μιας άλλης Αθήνας επιστρέφουν με ένα νέο άλμπουμ, που ενώ εν πρώτοις μοιάζει «δύσκολο», μετά από λίγες ακροάσεις γίνεται απολαυστικά οικείο και κινδυνεύει να στοιχειώσει το καλοκαίρι μας.

Το "Accelerate" περιέχει τραχύ alternative rock με κιθαριστικές ακαθαρσίες και παρωχημένο βάθος. Πρόκειται για ένα δίσκο που αποτύπωσε με ζωντάνια την ενέργεια των R.E.M., επανέφερε τη rock ταυτότητα και σκλήρυνε τις παραμορφώσεις. Οι αυτιστικές εναλλαγές riff και στίχων στα πρώτα δυνατά κομμάτια και η ένταση των ψευδομπαλάντων της συνέχειας μας υπενθυμίζουν πόσο καλό rock μπορεί να παίξει μια μπάντα που πλησιάζει τα πενήντα, χάρη στη ζηλευτή σύμπτωση της έμπνευση με το στιβαρό «know how». Χωρίς το δισταγμό του προκατόχου και ξεπερνώντας τον ίλιγγο της απουσίας του ντράμερ Bill Berry, που στιγμάτισε την τελευταία δεκαετία της ιστορίας τους, οι R.E.M. παραδίδουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους και μάλιστα χωρίς σκανδαλώδη τραγούδια κράχτες και υπερ-hit.

Η φωνή του μοναδικού Michael Stripe ξυπνάει και πάλι εκείνη την οικεία μηδενιστική ισορροπία πάθους και αδιαφορίας, ντύνοντας μια υποτονική σοφία. Τραγουδάει μόνος του για μένα, στίχους που καταλαβαίνω αλλά δε μπορώ να εξηγήσω, και ο άψυχος πλαστικός φορέας μεταμορφώνεται στην πιο άμεση συντροφιά. Ο ήχος ξεφεύγει ως προς τις ταχύτητες και τη θορυβώδη αισθητική του υπόγειου προβατζίδικου και η φωνή επιχειρεί να τον νουθετήσει, κεντρίζοντας τη μελωδία με διακριτικές κατάλληλες παραφωνίες.

Έντεκα καταπληκτικές συνθέσεις που συνδέονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα μέσα στην αβίαστη συνοχή ενός άλμπουμ που είναι και φαίνεται. Καμία δεν ξεχωρίζει, χωρίς να βρεθεί κάποια άλλη που θα την ξεπεράσει πρόσκαιρα χάρη σε κάποια κρυφή χάρη της και το ξεδιάλεγμα γίνεται φαύλος κύκλος. Η κτηνώδης ομορφιά των "Supernatural Superserious" και "Hollow Man" δεν είναι αυτό που τα επιβάλλει ως single, αλλά ίσως το γεγονός ότι αποτελούν τη δυάδα που αντιπροσωπεύει καλύτερα το ύφος του άλμπουμ, αποτελώντας τη γέφυρα ανάμεσα στον θορυβώδη οργασμό της έναρξης και τα άγαρμπα χάδια της συνέχειας.

Ευχόμενος ένα πολύ καλό καλοκαίρι, σας αφήνω στους στίχους του αποχαιρετιστήριου «χαζοχαρούμενου» εγχειρήματος "I'm Gonna DJ": «Death is pretty final / I'm collecting vinyl / I'm a-gonna DJ at the end of the world / Cause if heaven does exist / with a kicking playlist / I don't wanna miss it at the end of the world».