R.A.B

R.A.B 2

Klonosphere (2015)
Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 23/11/2015
Χαίρομαι που στην Ευρώπη έχουμε τόσο ζωντανή και αξιόλογη stoner / hard rock σκηνή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Βάζω τον καινούργιο δίσκο των R.A.B και καταλαβαίνω με τη μία πως θα περάσω καλά. Δεν έχω ξανακούσει stoner / hard rock από τη Γαλλία και η αλήθεια είναι πως με εξέπληξε θετικά. Ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας να είναι το εξώφυλλο, όπου κάνουν λογοπαίγνια με το όνομά τους μέσα στα ονόματα άλλων συγκροτημάτων τύπου PanteRAB και RABiohead. Εντάξει... έβαλε λίγο ψυχρούλα, δεν νομίζετε; Πέρα από αυτό, όμως, ο δίσκος είναι ποιοτικός και διασκεδαστικότατος.

Η παραγωγή είναι μια χαρά, μπαρουτοκαπνισμένες κιθάρες, αλλά και κιθαριές που παραπέμπουν σε rock 'n' roll, μπάσο και τύμπανα φυσικότατα και κυρίως εύστοχα φωνητικά. Ο τύπος ακούγεται τόσο καλός που σχεδόν εξεπλάγην όταν έμαθα πως είναι Γάλλος. Άψογη προφορά και απόδοση, τραγούδια μικρά και to the point, ρυθμοί χορευτικοί και γενικώς μία συνταγή που, χωρίς να ανακαλύπτει την Αμερική, δεν αποτυγχάνει. Αυτό που ψάχνουμε, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις δίσκων, αφού ακούμε άπειρους και τους τρώμε στη μάπα με το κουτάλι, είναι τα hooks. Πιασάρικα ρεφρέν που να σου κολλάνε, δηλαδή, όπως και riff και τούτοι εδώ έχουν και απ’ τα δύο. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, βέβαια, είναι η αίσθηση του χιούμορ τους. Όταν κυκλοφορείς τραγούδια με τίτλους τύπου "Gay Killer", ας πούμε, μπορείς δικαιολογημένα να χαρακτηριστείς ομοφοβικός. Μακάρι να είχα πρόσβαση στους στίχους τους, ώστε να μιλούσα πιο εμπεριστατωμένα.

Στα βασικά του δίσκου τώρα, τα τραγούδια είναι, όπως προανέφερα, ποιοτικά και διασκεδαστικά. Κομμάτια όπως τα "First Mate", "70 Virgin Girl", "Friend Of Mine" και "Pity Full Liars" προσφέρουν την απαραίτητη δόση stoner σε κάθε fan του είδους, ενώ η ζωντάνια που εκπέμπουν λόγω του hard rock χαρακτήρα τους με κάνει να φαντάζομαι πόσο καλά θα περνούσα σε συναυλία τους. Υπάρχουν αξιόλογα solo, φρενήρεις ρυθμοί και γκρούβες με υπερβολική δόση αμερικανολαγνείας. Μπαλάντες δεν υπάρχουν, οι τύποι παίζουν up-tempo σχεδόν όλη την ώρα και έχουν βρει τη φλέβα της rock 'n' roll διασκέδασης. Παράλληλα στην τριάδα των "Good Old Days", "Tonight We Dance" και "New Dawn" που μπαίνουν καπάκι το ένα μετά το άλλο, ακούμε την ξεδιάντροπη επιρροή των Clutch / Allman Brothers / ZZ Top μέσα στην ψυχή τους.

Χαίρομαι, λοιπόν, που στην Ευρώπη έχουμε τόσο ζωντανή και αξιόλογη stoner / hard rock σκηνή. Τα πρωτεία ανήκουν, βέβαια, στους Άγγλους και τους Σκανδιναβούς, όμως το επίπεδο των R.A.B ακολουθεί τα μονοπάτια που δίδαξαν οι Truckfighters, οι αγαπημένοι μου Dozer, οι Greenleaf, οι Orange Goblin και οι Spiritual Beggars. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, λοιπόν, σε όλους τους fans του είδους με την ελπίδα πως τα παιδιά της μπάντας δεν είναι ρατσιστές ή σκατόψυχοι (γιατί κάτι περίεργο άκουσα στο "Good Old Days" του στυλ «Protect the USA against the yellow man») και απλώς έχουν λιγάκι άρρωστο χιούμορ. Κατά τα άλλα για RABjork και RABstein δεν ψήνομαι, για R.A.B όμως ναι.

  • SHARE
  • TWEET