Queensryche

Queensryche, Operation Mindcrime II. Βαρύ το όνομα, βαρύς και ο τίτλος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι 'Ryche είναι μια αρκετά ιδιόμορφη περίπτωση, μπάντα που καθιερώθηκε στον χώρο του metal τη δεκαετία του '80, αρχικά παίζοντας power και εν συνεχεία progressive, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ηχογράφησαν εξαιρετικά άλμπουμ μεταξύ των οποίων και ο δίσκος ορόσημο "Operation Mindcrime" (1988). Την τελευταία δεκαετία ξέφυγαν αρκετά από το μονοπάτι στο οποίο είχαν καταξιωθεί, βγάζοντας δίσκους άλλοτε καλούς, όπως το εκπληκτικό "Promised Land", άλλοτε όχι και τόσο. Κατά γενική ομολογία η μπάντα από το '97 και μετά είχε πάρει την κατιούσα. Ο ιθύνων νους του group Geoff Tate διατηρούσε μία στάση «κάνουμε αυτό που θέλουμε, αφήστε μας ήσυχους».

Πλέον ο διάδοχος του "O.M." είναι γεγονός. Η πρώτη ερώτηση που σχηματίζεται στο μυαλό πολλών μάλλον δεν είναι άλλη από το «είναι ο δίσκος metal;», και φυσικά κατόπιν το «είναι καλός;». Η απάντηση είναι και στα δύο ΝΑΙ. Το "O.M.2" είναι μία εξαιρετική κυκλοφορία που αποδεικνύει ότι το group δεν είναι παρελθόν. Ο Nikki, ο Dr. X, το φάντασμα της Mary, βρίσκονται για άλλη μια φορά κοντά μας μαζί με τους Queensryche προκειμένου να δώσουν πνοή στην αποφυλάκιση του καταδίκου, στην πορεία του στην καινούρια του ζωή. Πάλι θα ασχοληθούν με τα αιώνια ερωτήματα, με το σήμερα, τους φόβους του αύριο, πράγματα που λίγο πολύ έχουν απασχολήσει τον καθένα μας. Μέσω των πολύ συναισθηματικά φορτισμένων στίχων του δίσκου το concept ολοκληρώνεται.

Μουσικά το άλμπουμ κυμαίνεται σε heavy ρυθμούς με ένα αρκετά βαρύ rhythm section να το πλαισιώνει. Δεν είναι το κλασικό metal του "Ο.Μ.1" καθώς κατά τόπους υπάρχουν και διάφορα σύγχρονα στοιχεία. Μερικά έξυπνα beats, αλλού stoner riffs, παρέα με κλασικά 'Ryche solos και φωνητικά. Ναι, υπάρχει ποικιλία. Ο δίσκος συνδυάζει αρμονικά το παλιό με το καινούριο. Ακούστε το "Hostage" και μετά το "One Foot In Hell", θα καταλάβετε τι εννοώ. Οι Queensryche δηλώνουν ότι ξέρουν να ζουν στο σήμερα. Παραταύτα το τελικό αποτέλεσμα είναι 100% Queensryche heavy metal. Τραγούδια σαν το "Signs Say Go" μιλάνε από μόνα τους, ξέφρενα solos, άπιαστα riffs, η μουσική πετάει. Εντυπωσιάστηκα όταν τους άκουσα να bluesάρουν στο "If I Could Change It All", συγκινήθηκα με το "All The Promises", τη μπαλάντα που κλείνει τον δίσκο, νομίζω και ο καθένας το ίδιο θα ένοιωθε. Λυρισμός, εικόνες και συναίσθημα. Ναι, ο Tate (φωνητικά) έχει πέσει. Μπορεί όμως ακόμα να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή του καθενός.

Όμως παρ' όλα αυτά τα ωραία, ο υποφαινόμενος δε μπορεί παρά να αναρωτιέται πως και οι 'Ryche μετά από δηλώσεις τόσων χρόνων και πορεία εκτός του παραδοσιακού στυλ τους αποφάσισαν να γυρίσουν στα παλιά. Αν δε με απατά η μνήμη μου ο Tate δεν ήτανε ο κύριος που έλεγε ότι «δε με ενδιαφέρει να έχω ένα στάσιμο κοινό» και το μόνο που θέλει είναι «να ακολουθήσει η μπάντα την πορεία της»; Και το είχανε κάνει πράξη, παρά τις εμπορικές αποτυχίες τους, παρά το ότι φεύγανε απ' το metal και το «στάσιμο κοινό». Προσωπικά γι αυτό τους θαύμαζα, επειδή φαινόντουσαν και συμπεριφερόντουσαν ελεύθερα. Όχι επειδή «θυμήθηκαν» να γυρίσουν τον κόσμο το 2004 παίζοντας το "O.M.1", ούτε επειδή «έτυχε» να βρίσκεται κάποιος κύριος Dio στο στούντιο για να τραγουδήσουν παρέα ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό ντουέτο.

Πραγματικά πολύ καλή η μουσική. Τα λόγια όμως τι έγιναν;