Queensryche

Frequency Unknown

Cleopatra (2013)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 20/05/2013
«Queensrÿche Vs. Queensrÿche, σημειώσατε 1»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Geoff Tate, ένα εξ' αυτών όμως δεν είναι σίγουρα η στασιμότητα. Από τη στιγμή που πήρε τα ηνία των Queensrÿche στα τέλη των 90s, από την αποχώρηση του Chris DeGarmo δηλαδή και έκτοτε, προσπάθησε να ωθήσει το συγκρότημα σε νέα μονοπάτια, αποφεύγοντας να μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν, με εξαίρεση βέβαια το "Operation Mindcrime II". Και μπορεί η ιστορία και οι πωλήσεις να έχουν δυστυχώς ήδη δείξει πως το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε πλήρως, όμως -τουλάχιστον για μένα- χίλιες φορές ένα αποτυχημένο πείραμα (π.χ. "Dedicated To Chaos"), παρά μία μέτρια επανάληψη (το sequel του "Operation Mindcrime").

Εν έτει 2013 λοιπόν, έναν περίπου χρόνο μετά το περίφημο «σχίσμα» που οδήγησε στη δημιουργία δύο group με το όνομα Queensrÿche, και την ώρα που οι «άλλοι» ακολουθούν την υπερβολικά safe λύση του να παίζουν μόνο τα κομμάτια των κλασικών άλμπουμ και της ηχογράφησης ενός δίσκου copy paste από τα 80s, o Tate συνεχίζει μόνος, στον ίδιο δύσβατο δρόμο που τράβηξε 14-15 χρόνια πριν. Μπορεί οι σκληροπυρηνικοί να τον χλευάζουν για τη γενικότερη απαξίωση στην οποία έχουν φτάσει πλέον οι Queensrÿche, παίρνοντας το μέρος των Wilton, Rockenfield, Jackson και της -ουσιαστικά- tribute μπάντα τους, όμως η αλήθεια είναι πως αφενός το "Frequency Unknown", ο δίσκος που οι Queensrÿche του Tate ηχογράφησαν με τη βοήθεια ενός all star team, είναι ένας τουλάχιστον αξιοπρεπής και ενδιαφέρων δίσκος, αρκετά καλύτερος μάλιστα τόσο από το "American Soldier" (2009), όσο και από το "Dedicated To Chaos" (2011), αφετέρου η ευθύνη για την πτώση βαραίνει εξίσου και τους υπολοίπους, αν όχι περισσότερο, μιας και τόσα χρόνια απλώς επαναπαύθηκαν στις δάφνες του παρελθόντος, προσφέροντας ελάχιστα έως καθόλου στη δημιουργία των άλμπουμ.

Παρότι από ό,τι έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Tate, το "Frequency Unknown" γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μόλις ενάμιση μήνα, το κίνητρο των δημιουργών του στο να αποδείξουν πως είναι «καλύτεροι» από τους «απέναντι» αποδείχθηκε καταλυτικό στο να προσφέρουν δέκα πολύ αξιόλογες συνθέσεις, που κινούνται κατά βάση κάπου ανάμεσα στα "Q2K" και "Tribe" αλλά με αισθητά πιο βαρύ ήχο. Υπάρχουν μεν στιγμές που αναμφίβολα ξεχωρίζουν, όπως το ρυθμικό "Cold", ή «"Empire"-ικά» "Life Without You" και "Everything", όμως το μεγάλο συν είναι πως ο δίσκος είναι αρκετά σφιχτοδεμένος ως σύνολο και ακούγεται πολύ ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος.

Το γεγονός πως ο δίσκος περιλαμβάνει ως bonus επανεκτελέσεις τριών κομματιών του "Empire" (του ομώνυμου, του "Jet City Woman" και του "Silent Lucidity") καθώς και του "I Don't Believe In Love" αναιρεί εν μέρει τα όσα έγραψα στην αρχή περί παρελθολοντογίας και, έστω και αν είναι αρκετά πιστές στις αυθεντικές, αφήνει μία πικρή γεύση για το τέλος. Από την άλλη, σε ερώτηση για το λόγο που τον οδήγησε στο να κάνει αυτές τις επανηχογραφήσεις, ο Tate ήταν τόσο ειλικρινής («Η εταιρία μας προσέφερε πολλά λεφτά») που δυσκολεύεσαι να τον κατακρίνεις.

Μπορεί το "Frequency Unknown" να μην αλλάξει τη ροή των πραγμάτων, που θέλει το όνομα των Queensrÿche να ξεθωριάζει ολοένα και περισσότερο και μάλιστα σε ρυθμό δυσανάλογο των μεγαλείων των περασμένων δεκαετιών, όμως τουλάχιστον προσφέρει μία ανέλπιστα (;) ευχάριστη νότα στη μιζέρια της όλης διαμάχης ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Queensrÿche Vs. Queensrÿche, σημειώσατε 1.
  • SHARE
  • TWEET