Primus

Πόσοι από εμάς δεν έχουν σκεφτεί πώς θα ήταν οι Red Hot Chili Peppers αν είχαν παντελή έλλειψη εμπορικής σκοπιμότητας, έναν (ακόμα) πιο μάγκα μπασίστα και μία τρέλα που θα τους έσπρωχνε στα άκρα της αντισυμβατικότητας; Αν δηλαδή γενικά ήταν μία πιο ...cojon-άτη μπάντα; Προφανώς όχι και τόσοι πολλοί, ειδάλλως οι Primus αυτή τη στιγμή δε θα είχαν 12 χρόνια να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο και θα ήταν πολύ μεγαλύτερο όνομα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Εντάξει, προβοκατόρικα τα προηγούμενα, είναι αλήθεια αυτό, καθώς ούτε τόσο άγνωστοι (ιδίως στο Αμέρικα) είναι οι Primus, ούτε ηχητικά έχουν τον ίδιο στόχο με τις καυτερές πιπεριές. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μοιράζονται την ίδια αφετηρία, μία funky αίσθηση του rock δηλαδή, οι Primus λοξοδρομούν περισσότερο σε περιοχές που θα έκαναν περήφανο τον Frank Zappa. Αυτό που δε μπορεί να αρνηθεί κανείς είναι τη σημασία του μπάσου στη μουσική τους, αφού δεν κρύβεται καθόλου το ποιός κάνει κουμάντο σε αυτήν τη μπάντα και πώς θα γινόταν άλλωστε, όταν αυτός δεν είναι άλλος από τον πολυδοξασμένο Les Claypool ή αλλιώς μάλλον τον καλύτερο μπασίστα στη rock πιάτσα. Οι επί χρόνια φίλοι του συγκροτήματος, μάλιστα, πιθανόν να χαρούν για την επιστροφή του πρώτου drummer, Jay Lane, που σύμφωνα και με την ομολογία του συγκροτήματος τούς έχει δώσει κάτι από την ταυτότητα του ντεμπούτο τους.
 
Αυτό μας οδηγεί αμέσως και στο ηχητικό τοπίο που διαμορφώνεται στο "Green Naugahyde". Κυριαρχούν οι χαμηλές συχνότητες των τεσσάρων χορδών, ενώ ακολουθούν από κοντά τα κρουστά σε έναν ασύλληπτο διαγωνισμό ποιος από τους δύο θα δημιουργήσει τους πιο παρανοϊκούς χρόνους. Αυτά τα δύο βρίσκονται και πιο μπροστά στην παραγωγή, δίνοντας συχνά την αίσθηση επίθεσης ομοβροντίας στον ακροατή. Η κιθάρα αναλώνεται στην εξάντληση κάθε πεταλιέρας και άλλου ηχητικού εφέ, δημιουργώντας άλλοτε εφιαλτικές ατμόσφαιρες και άλλοτε σχολιάζοντας με απότομες, στακάτες φράσεις το παίξιμο των άλλων δύο. Υπεύθυνα για το πιο μελωδικό κομμάτι είναι από τη μία τα, εξίσου περίεργα και Zapp-ικά, φωνητικά αλλά και το μπάσο, όταν αποφασίσει να προσγειωθεί.

Ο συγκερασμός των παραπάνω δημιουργεί τις πιο δαιδαλώδεις συνθέσεις που μπόρεσε η τριάδα να σκεφτεί, αποτέλεσμα δύσκολο στην πρακολούθηση για έναν περιστασιακό ακροατή. Το γεγονός ότι, τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά, τα τραγούδια τους μοιάζουν περισσότερο με φάρσες παρά με σοβαρή μουσική πρόταση, σαφώς και δε βοηθάει στην κατεύθυνση αυτή. Παρ' όλα αυτά, αν αφοσιωθεί κανείς στο βαθύ άκουσμα, ανακαλύπτει ότι πίσω από κάθε παραξενιά τους κρύβεται μία μελωδική μουσική φράση, ένα ευφυέστατο riff, ακόμα και μία χορευτική διάθεση. Αποδεικνύεται από την περιπετειώδη φύση των τραγουδιών και τις περιπλανήσεις που κάνουν ότι τα πάντα είναι απολύτως συνειδητά, απολύτως τεχνικά, απολύτως μελετημένα και με σκοπό τη δημιουργία αντιεμπορικής αλλά προσιτής Τέχνης. Καλά, για του στίχους δεν παίρνω και όρκο...