Primordial

To The Nameless Dead

Metal Blade (2007)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 20/11/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κι όμως είναι κάποιες στιγμές που δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια, διότι αυτά φαντάζουν φτωχά μπροστά στο μεγαλείο ορισμένων πραγμάτων και συνθηκών, αδύνατα να αποτυπώσουν σκέψεις και συναισθήματα. Κάπου εδώ κάνει και την εμφάνισή της ως «από μηχανής θεά» η γνωστή ρήση εξ ανατολής: «Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις», όπου εικόνα φανταστείτε τον Slaine Mac Roth να στροβιλίζει τον διπλό του τεράστιο πέλεκυ, λίγα μόλις δεύτερα προτού τον χώσει στα σωθικά του Odacon, και χίλιες λέξεις τα λόγια του Μεγάλου Βασιλιά: "We Don't Need Gods! We Are Our Own Gods! And You Will Not Kill Our Spirit Ever!"

Ο Alan Averill (Nemtheanga) αλωνίζει την αυλή του Βασιλιά όντας ο επίσημος τροβαδούρος των μαχών, το λαρύγγι που χαρίζει απλόχερα ανατριχίλες στην ακρόασή του, που πονάει, ζει και αναπνέει από την κάθε άρθρωση πολεμικής ή μη συλλαβής. Τι κι αν μας αποδεκάτισαν στη μάχη; Τέτοιο πετσόκομα δεν το έχουν φάει από πουθενά. Πρώτη φορά οι νικητές μιας μάχης δεν πανηγυρίζουν, γιατί γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα θα χάσουν τον πόλεμο. Πρώτη φορά βλέπουν να γιορτάζουν την ταφή των νεκρών με μπύρες και τραγούδια κι όχι να τους κλαίνε 40 μερόνυχτα. Πρώτη φορά δέχονται παρατηρήσεις και πειράγματα από τον τραυματισμένο εχθρό για τα «παιδικά», μη θανάσιμα, τραύματα που του προκάλεσαν και δεν έχουν το κουράγιο, το θάρρος να τον αποτελειώσουν γιατί ξέρουν...

...όπως ξέρουν και οι Primordial πως είναι απόγονοι μεγάλων ανδρών, γυναικών και παιδιών και είναι κάτι παραπάνω από περήφανοι γι' αυτό, όπως είναι κι εκείνοι για τους ίδιους. Μετά από το μεγαλειώδες "The Gathering Wilderness" και με αρκετό κόσμο να έχει κόψει τα αυτιά του μετά την ακρόαση του "The Coffin Ships", επιστρέφουν για να εισπράξουν τα λάφυρα της μάχης που κέρδισαν με το σπαθί, τη φωνή και τη μουσική τους. Δύο συνεχόμενα έπη του ίδιου βεληνεκούς μόνο οι Bathory έχουν κυκλοφορήσει και θα είναι άδικο να χαρακτηριστεί το ένα καλύτερο από το άλλο, ειδικά δε όταν έχουν κοινό παρονομαστή, τόσο συνθετικά, όσο και στιχουργικά.

Η ερμηνεία του Nemtheanga είναι για άλλη μια φορά συγκλονιστική και οι μελωδίες που αναπαράγει η μπάντα συναντούν τη φωνή του στο πεδίο της μάχης πριν, κατά τη διάρκεια αυτής και με το πέρας της, με το blackίζον "Traitors Gate" να είναι το soundtrack μιας ανελέητης καταδίωξης! Δε θα σταθώ σε άλλες λεπτομέρειες γιατί θα χαθεί η σημαντικότητα και το μεγαλείο αυτού εδώ του δίσκου, που χωρίς δεύτερη σκέψη θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το άλμπουμ της χρονιάς, θα σταθώ όμως για λίγο στο "Heathen Tribes" και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ακρόασή του:

Είμαι περήφανος που γεννήθηκα σε τούτη εδώ τη χώρα -αν και αρκετές φορές μας πληγώνει-, αισθάνομαι τυχερός που πατώ τα χώματά της, αναπνέω τον αέρα της και λιάζομαι κάτω από τον καταγάλανο ουρανό της, αλλά όταν έρθει η στιγμή που θα την αποχαιρετίσω μια για πάντα, θα ήθελα η τέφρα μου να σκορπιστεί πάνω από την Ιρλανδία και οι Guinness να ρέουν άφθονες... Celtic - Olympiakos, σημειώσατε «1»!

  • SHARE
  • TWEET