Primordial

25 χρόνια δισκογραφίας είναι αυτά. Μπαίνεις στον πειρασμό να κάνεις μια σύνοψη της καριέρας τους. Μια ομαδοποίηση. Φερ' ειπείν, να βάλεις αρχικά μόνο του το άγουρο ντεμπούτο του "Imrama", το οποίο είναι δισκάρα από μόνο του και αρκούντως αδικημένο. Έπειτα, να πας στην απίστευτη τριάδα που κυκλοφόρησε τέλη '90s αρχές '00s εκτοξεύοντας ποιοτικά το νέο, τότε, συγκρότημα. Το παγανιστικό black metal τους ξεχώριζε από καθετί σύγχρονο για την ειλικρίνεια των έντονων συναισθημάτων που έβγαζε. Ταυτόχρονα, σχηματιζόταν ένας ήχος-σήμα κατατεθέν που επρόκειτο να τους καταστήσει θεούς ανάμεσα στους άθεους.

Στέφθηκαν όπως τους αρμόζει λίγο αργότερα, με τη διάδα "The Gathering Wilderness" και "To The Nameless Dead". Πιο προσβάσιμοι, λιγότερο άγριοι μα πάντα με πεταγμένες τις φλέβες στο κεφάλι του Nemtheanga και ζοφεροί. Τότε ήταν που οι Primordial έγιναν μεγάλο συγκρότημα, γνώρισαν την καταξίωση και έφτιαξαν τα δύο magnum opus τους, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων. To "The Coffin Ships", έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα metal τραγούδια της περασμένης δεκαετίας, κουβαλώντας στα αμπάρια του τον Ιρλανδικό σπαραγμό που έγινε συνώνυμο του συγκροτήματος.

Και φτάνουμε στην τελευταία τριάδα. "Redemption At The Puritan’s Hand", "Where Greater Men Have Fallen" και "Exile Amongst The Ruins", τον δίσκο δηλαδή που κρατάτε στα διαδικτυακά σας χέρια και κοσμείται από εξώφυλλο-φωτογραφία ελληνικού τάφου. Η ώριμη περίοδος των Primordial. Η σκόνη έχει κάτσει και οι μανιέρες που σχηματίστηκαν είναι πια δεδομένες. Μουσικά και στιχουργικά, η υφολογία είναι γνωστή, τα συναισθήματα που επιλέγεται να απορρέουν συγκεκριμένα. Παρόλο που καλλιτεχνικά πρόκειται για τη λιγότερο ενδιαφέρουσα περίοδο, τα καταφέρνουν περίφημα να βγάζουν στιβαρούς δίσκους που βάζουν τον ακροατή στη διάθεση οργής για μια πνευματική κατρακύλα και σε μια επιστροφή σε πιο πρωτόγονα συναισθήματα κοσμογονικού χαρακτήρα.

 Όπως και στους δύο προκατόχους του, έτσι και στο "Exile Amongst The Ruins" οι Primordial δείχνουν να απευθύνονται αποκλειστικά στους φανς των Primordial. Και ως τέτοιοι, εμείς, είμαστε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι από ένα συγκρότημα που δεν έχει κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο. Αυτό καθίσταται σαφές ήδη από το εναρκτήριο "Nail Their Tongues". Στην πορεία, θα καταλάβουμε πως είναι το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, ένας ακόμα ύμνος στο δισάκι τους, με τελείωμα που προκαλεί ανατριχίλες και στίχους σχετικούς με τον Μαρτίνο Λούθηρο και την Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα.

Συνολικά, το άλμπουμ στέκεται λίγο πιο χαμηλά από τον προκάτοχό του. Επενδύει περισσότερο στην ατμόσφαιρα, παρά σε μεμονωμένες συνθέσεις και riff. Παρά την αμυδρή συνθετική κόπωση που παρατηρείται στις κιθάρες του Ciaran στο δεύτερο μισό του άλμπουμ, συνολικά συνεχίζουν την ξεροκέφαλη τους πορεία τους σε υψηλότατο επίπεδο. Αξίζει να σημειωθεί ξεχωριστά το "Stolen Years", το μόνο πεντάλεπτο κομμάτι, όταν όλα τα υπόλοιπα κινούνται μεταξύ επτά και δέκα λεπτών. Πρόκειται για μια από τις πιο διαφορετικές συνθέσεις της μπάντας, μια ευχάριστη έκπληξη συνολικά, που δημοσιεύτηκε και ως αρχικό single ξεγελώντας μας.

Κατά τα άλλα, οι μουσικές θα συνεχίσουν να προκαλούν σκοτεινά, αγνά συναισθήματα και τα σύννεφα πάνω από αυτοκρατορίες που πεθαίνουν και πολιτισμούς που βρίσκονται σε μια διαρκή κατάρρευση μαζεύονται πυκνά. Το φαινομενικά μονοδιάστατο drumming του Simon O 'Laoghaire πίσω από τα απλά riffs είναι μια πολεμική απόλαυση από μόνο του, ανεβάζοντας επίπεδο στις συνθέσεις. Οι στίχοι του ομώνυμου κομματιού συνοψίζουν το κεντρικό μήνυμα αυτοκαταστροφής του Δυτικού Πολιτισμού, τη μεγάλη αλήθεια που πρεσβεύουν, υπό το ποιητικό της περιτύλιγμα: we are ghosts among the ruins, without history, without nations, without names, without a future.

Bandcamp