Porta Nigra

Τα τύμπανα χτυπάνε και ένα ψυχωμένο και παγωμένο riff κάνει την εισαγωγή του. Δυο λέξεις ακούγονται, "Porta Nigra", και τότε η μαύρη απόκοσμη πόρτα ξανοίγεται και η εισαγωγή με το "Die Kosmiker" είναι γεγονός. Το εν λόγω τραγούδι, μια δήλωση της μπάντας για τις προθέσεις της, είναι μια άρτια σύνθεση κλασικού black metal, η οποία δεν αφήνει τίποτα στο διάβα της. Αν υπάρχει δε, κάτι πέραν της εξαιρετικής παραγωγής, που ενισχύει το ηχητικό αποτέλεσμα, είναι το υπέροχο σόλο του κομματιού.

Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να γίνει μια παύση. Αν δεν γνωρίζετε τους Porta Nigra, ο νέος τους δίσκος, σίγουρα δεν είναι και η πιο «ασφαλής» πρώτη γνωριμία. Η γερμανική μπάντα, ονομασμένη από την εμβληματική ρωμαϊκή πύλη στο Trier, στον τρίτο της δίσκο επιχειρεί πιθανώς, μέλλει να επιβεβαιωθεί με τις επόμενες κυκλοφορίες τους, να επανασυστηθεί στο κοινό. Η μέχρι τώρα δισκογραφική τους πορεία, ηχητικά, αν και πατούσε σαφώς στο black metal, κινούταν σε πιο πειραματικά avant-garde ηχοτοπία. Με μια παρακμιακή αισθητική και ριψοκίνδυνους στίχους, το "Decadent dark metal" τους ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες προτάσεις που μπορούσε να συναντήσει κάποιος από σύγχρονες μπάντες του ιδιώματος.

Στον τρίτο δίσκο βέβαια, («ο θυμός της δημιουργίας») οι Porta Nigra, επιχειρούν μια διαφοροποίηση, αρκετά έντονη που θα πιάσει απροετοίμαστους τους οπαδούς τους. Οι έξι συνθέσεις του δίσκου, κινούνται ως επί το πλείστον σε κλασικά σκανδιναβικά black metal μονοπάτια, με εμφανείς τις επιρροές στους θρύλους της σκηνής. Όπως και το πρώτο riff κατέστησε σαφές, οι πειραματισμοί φαίνονται να πηγαίνουν περίπατο. Εδώ, θα βρεις μόνο μελωδικό και επιθετικό black metal. Υπάρχει βέβαια σε αυτό το σημείο άλλη μια λεπτομέρεια.

Πέραν της απομάκρυνσης της μπάντας από το μέχρι πρότινος δομικό ηχητικό της συστατικό, ο ακροατής θα βρεθεί αντιμέτωπος και με μια ιδιαίτερη προσέγγιση στα φωνητικά. Ο Α. των εξαιρετικών Γερμανών Chaos Invocation, συμμετάσχει στον δίσκο αναλαμβάνοντας τα εξ’ ολοκλήρου. Ο λόγος δε, δεν ήταν άλλος από το να μπορέσει η μπάντα να επικοινωνήσει την αισθητική της, διαμέσου εξαιρετικών πολυσχιδών φωνητικών ερμηνειών, οι οποίες θα θυμίσουν έντονα τις ακροβασίες του Aldrahn. Παρά το γεγονός πως ο γνώριμος ήχος των DHG εκλείπει ως επιρροή από το "Schöpfungswut" η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που συνδυάζεται η παραδοσιακή προσέγγιση με την προσεκτική φωνητική ερμηνεία, θα θυμίσει Urarv, The Deathtrip αλλά και το ντεμπούτο των DHG.

Συνεπώς, η ηχητική επίθεση που εξαπολύουν οι Γερμανοί, αν και με μια πρώτη ακρόαση μπορεί να ηχεί σχετικά προβλέψιμη και να εκλείπει ταυτότητας, εν τέλει διαθέτει αρκετά αισθητικά επιμέρους στοιχεία που καθιστούν το αποτέλεσμα διαφοροποιημένο της μέσης παλαιομοδίτικης black metal κυκλοφορίας. Οι επιρροές από Darkthrone είναι σαφείς, είτε στο punk τυμπάνισμα του "Das Rad Des Axion", κάτι που όσες φορές και να το ακούσω πάντα θα με κερδίζει, είτε στην "Claws Of Time" αισθητική που αποπνέει για λίγο στο "Die Entweihung Von Freya".

Οι μακροσκελείς συνθέσεις συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, μπορεί, να είναι εν μέρει αποτρεπτικές ως προς το ενδεχόμενο διαδοχικών ακροάσεων, αλλά κατά μήκος τους κρύβονται πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Η μεγαλεπίβολη μελωδία που επανέρχεται σποραδικά στο Satyricon-ικό "Unser Weg Nach Elysium" ή οι φωνητικές ακροβασίες στο επικό (αυτά τα σόλο!) "Die Augen Des Basilisken" , το οποίο προς το φινάλε συμβαδίζει με το παρελθόν της μπάντας, θα ριζώσουν στον ακροατή που θα ενδώσει στον δίσκο.

Πολλές φορές, επιχειρούνται στιχουργικές προσεγγίσεις με σκοπό την αποτύπωση των κακώς κείμενων του κόσμου. Με διαφορετικές δόσεις λογικής, καθείς αναζητεί τη ρίζα του κακού, την αιτία της δημιουργίας τόσων προβλημάτων. Το προπατορικό αμάρτημα. Είτε ειδωθεί μεταφορικά ή κυριολεκτικά, θα υπάρχει ένα σημείο όπου όλα ξεκίνησαν, καταδικάζοντας τις επόμενες γενιές στην υπέρβαση ή την υποταγή. Για τη μουσική αυτή, το προπατορικό αμάρτημα θα είναι όσα διαδραματίστηκαν πριν από τρεις (και κάτι) δεκαετίες. Η οργή, το μίσος και το πέρασμα που προκάλεσε η δημιουργία του δεύτερου κύματος του black metal, καλώς ή κακώς γέρνει τη σκιά της.

Εν κατακλείδι λοιπόν, η νέα εποχή των Porta Nigra, για όσο διαρκέσει, αντλεί την απόκρυφη έμπνευση της από την πηγή. Είτε στα ποικίλα, μες τις ιδιαίτερες αναφορές, στιχουργικά θέματα, είστε στο υπέροχο εξώφυλλο, είτε στον ήχο καθαυτό, αυτή η υποτιθέμενη λιτότητα είναι που παρουσιάζει μια διάθεση για πειραματισμό. Μπορεί το αποτέλεσμα στο σύνολό του να μην είναι ομοιόμορφα μνημειώδες, αλλά με αιχμή τις κιθαριστικές πινελιές και τα εκπληκτικά φωνητικά, το "Schöpfungswut" είναι ένας καταιγισμός, ωμός, οπισθοδρομικός, αλλά υπό ένα εξελικτικό πρίσμα. Αν ξεπεραστεί το σοκ της ηχητικής διαφοροποίησης, ο ακροατής θα βρεθεί προ υπέροχων και δουλεμένων black metal συνθέσεων. Ίσως, αυτό να μετρούσε ανέκαθεν στο ιδίωμα. Να σε χτυπάει το riff δίχως αύριο και να συντονίζεσαι με την τρομοκρατική αύρα που εμπνέει αυτός ο ήχος.

Youtube
Bandcamp