Planet Of Zeus

Έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι από τότε που η demo εκδοχή του "Space Loop 430" υπήρξε η ιδανική αλλαγή στο "Orgasmatron" από Sepultura σε γαμήλιο party στην Κατερίνη Πιερίας. Ο γάμος καρποφόρησε, κάναμε και τα βαφτίσια, οι Planet Of Zeus έχουν κάνει ευρωπαϊκή κι ελληνική περιοδεία, κυκλοφορούν σε λίγες ημέρες τον τρίτο τους δίσκο και η τύχη του τότε DJ συνεχίζει να αγνοείται. Εκείνο που παραμένει ίδιο είναι η αρέσκεια της μπάντας σε εκδικητές και σε ήχους που αυτήν τη φορά είναι πιο ευδιάκριτοι από ποτέ.

Τα σχεδόν τρία χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "Macho Libre" υπήρξαν άκρως παραγωγικά για τους ίδιους και η ψυχική τους ευφορία αποτυπώνεται με περίσσεια στο πεντάγραμμο. Είναι μεγάλη υπόθεση να αισθάνεσαι καλά και να κλείνεσαι στο studio να ηχογραφήσεις live τον ίσως πιο αναμενόμενο δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας σου. Πιθανολογώ πως η διατήρηση της φήμης και της δημοφιλίας ήταν το τελευταίο πράγμα που είχαν κατά νου, γι' αυτό και δημιούργησαν εν τέλει το πιο προσωπικό και ταυτόχρονα πιο «rock» άλμπουμ τους με μια δόση μουσικού τζόγου.

Τα εναρκτήρια "The Great Dandolos" και "Second Coming", είναι το αποτέλεσμα της τριπλής απόσταξης του τυφώνα Clutch, που ουαί κι αλίμονο αν άφηνε κάποιον ανεπηρέαστο το διπλό χτύπημά του μέσα στο 2013, αλλά και η αίσθηση πως ο heavy / rock ήχος των Planet άρχισε να ισορροπείται εξίσου. Μην είν' τα φωνητικά που έχουν μετριάσει το γρέζι και ακούγονται πεντακάθαρα ουκ ολίγες φορές σε βαθμό αισθαντικότητας ("No Tomorrow"); Μην είν' οι κιθάρες με το καθαρόαιμο blues feeling και τα rockάδικα solo; Μην είναι πάλι που το rhythm section φυλάει το κοπάνημα για τις ζωντανές εκτελέσεις των συνθέσεων που προσφέρονται για άπλετο ξεκώλιασμα;

Είναι κι αυτά, μαζί με το ομότιτλο άσμα που παραπέμπει στα περιβόητα δεύτερα φωνητικά των AC/DC, με το "Sky High Heels" και την άμεση επιρροή που άσκησαν οι ZZ Top σε συγκροτήματα της σκηνής, είναι και το "Tornado" που παίζει κάλλιστα στο καλύτερο stripteaseάδικο της πόλης. Κι αυτά που αγαπήσαμε; Χάθηκαν; Εδώ είναι και η Maidenική μελωδία ("A Girl Named Greed") και το ξυλίκι επί σκηνής ("Burn This City Down") και τα γκάζια και το μεταλλικό στοιχείο, με απούσα όμως την αμιγώς οργανική σύνθεση που είναι δικό μου κουσούρι, αλλά κι ένα παράδοξο μεταξύ αυτών.

Στο "Vigilante" υπάρχει ένα εκ των κορυφαίων τραγουδιών που έχει ηχογραφήσει η μπάντα, ίσως το πλέον διαφορετικό τους, που λογικά θα αγαπηθεί αλλά δεν θα γίνει hit στην κλίμακα "Leftovers" για παράδειγμα. Το "The Beast Within" που κλείνει και τον δίσκο, πέρα από το metal υπόβαθρό του, φέρνει στον νου την περίοδο που οι Kreator έγραφαν κομματάρες σαν το "Everlasting Flame" και την ετεροχρονισμένη αναγνώρισή τους. Ένα ιδανικό finale για το άλμπουμ, που οι δημιουργοί του έπαιξαν πρωτίστως αυτό που τους άρεσε, μην έχοντας κατά νου την άμεση αποτελεσματικότητα του πονταρίσματός τους. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. You win some, you lose some... the pleasure is to play.