Pissed Jeans

Οι Pissed Jeans είναι μια μπάντα που πάντα προσπαθούσε να ξεχωρίζει όχι μόνο με τις κιθάρες της αλλά με διάφορους τρόπους. Από τις φωνές και τους στίχους, τα εξώφυλλα, το στυλ και την ένταση, μέχρι και τους στίχους και τους τίτλους των κομματιών. Αν πας λίγο πίσω στις προηγούμενες κυκλοφορίες των Αμερικάνων, θα βρεις το εντυπωσιακό "King Of Jeans" το οποίο δύσκολα θα εκθρονιστεί και το "Honeys" που το ακολούθησε και έκανε σαφές ότι αυτή η μπάντα είναι ξεχωριστή, όχι μόνο όσο αφορά τον ήχο αλλά και ό,τι είπα παραπάνω. Το φετινό εξώφυλλο με τη φωτογραφία τους είναι απλά μετριότατο, για να μην πω απαίσιο/ανούσιο.

Είναι ευδιάκριτο ότι στις Η.Π.Α. τον τελευταίο καιρό βγαίνουν όλο και περισσότεροι πολιτικοποιημένοι δίσκοι. Τελοσπάντων, κυκλοφορούν πολλά σκεπτόμενα τραγούδια με κύριο και κοινό γνώμονα την αντίδραση σε απόψεις και πολιτικές του νέου προέδρου της χώρας. Έτσι και οι στίχοι του Matt είναι αρκετά ειρωνικοί, λυπημένοι (με την κατάσταση), τεμπέλικοι και επιτηδευμένα αδιάφοροι. Το μεγάλο όπλο στον δίσκο σε σχέση με το παρελθόν είναι τα τύμπανα και οι κιθάρες. Ό,τι καλή αλλαγή διακρίνεις θα είναι κυρίως εκεί. Η παραγωγή έγινε από την Lydia Lunch!!

Έχω μια εντύπωση, όσο ακούω τον δίσκο, για να μην πω σιγουριά, ότι οι απόψεις θα διχαστούν. Ο διχασμός θα είναι ακραίος. Κάποιοι θα το κρίνουν ως αριστούργημα και άλλοι σαν το πιο αδιάφορο και ανέμπνευστο πόνημα τους. Ο βασικός λόγος για τη διάσταση των απόψεων είναι ότι τα κομμάτια και η σειρά τους ακολουθούν μια φθίνουσα πορεία. Ξεκινάμε να ακούμε μερικά πραγματικά ενδιαφέροντα έως απίθανα κομμάτια και καταλήγουμε σε όντως μερικά μέτρια και σχετικά ρηχά τραγούδια.

Το αργό, υπερβρώμικο, λασπωμένο και σάπιο "Waiting Οn My Horrible Warning" είναι η καλύτερη αρχή. Το "The Bar Is Low" θυμίζει τα παλιά τους και το κάνει πολύ καλά. Ρυθμικό και χορευτικό με πολλή όμορφη διάθεση. Σε ίδιο υψηλό επίπεδο ουρλιάζει και το "Ignorecam" το οποίο διαθέτει ένα Melvins στυλάκι φανταστικό. Μαζί του και το επόμενο "Cold Whip Cream" αφήνει συναισθήματα τσαντίλας, ανησυχεί και προβληματίζεται για τη ζωή. Μετά, στο "Love Without Emotion" ακούω το πιο post-punk κομμάτι τους. Είναι τραγούδι που ευχάριστα ακούω από αυτούς, αν και ειλικρινά δεν θα το περίμενα. Στο "I'm A Man" ακούμε ένα σατυρικά φεμινιστικό μονόλογο της Lindsay Hunter (έχει γράψει το Ugly Girls (βιβλίο)).

Από εκεί και πέρα το επίπεδο των μουσικών και η ποιότητα των συνθέσεων κάπου χάνει, κάπως χωλαίνει, σε φάσεις καταντάει βαρετή διαδικασία. Το "(Won't Tell You) My Sign" το παρατραβάει με τον θόρυβο. Το "It's Your Knees" αν και διατηρεί ενα ωραίο riff δεν παρουσιάζει τίποτα φρέσκο. Το "Worldwide Marine Asset Financial Analyst" προσπαθεί να γίνει το πλέον επιθετικό του δίσκου, αλλά δεν προλαβαίνει.Το "Have You Ever Been Furniture" αξίζει τα λεφτά του και ευτυχώς διατηρεί χαρακτήρα. Στο "Activia" βαριέσαι αφάνταστα και τέλος στο "Not Even Married" ακούς ξανά το λασπωμένο και ανεξάρτητο ήχο τους που τους χαρακτηρίζει.

Δεν άκουσα κομμάτια σαν τα παλιά τους "Bathroom Laughter" και "False Jesii Part 2" εδωπέρα. Ίσως να μην ακούσω ποτέ τόσο εκρηκτικά και έξυπνα τραγούδια από αυτούς. Αλλά βρήκα μερικές συνθέσεις που μου άρεσαν πολύ. Γενικά αυτό το παράξενο sludge/punk τους έχει τα καλά του. Ο δίσκος, όπως προείπα, έχει δύο μέρη. Το καλό και το κακό. Το όμορφο και το άσχημο. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά μπορείς να ξεθάψεις μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία.

Bandcamp