Pink Cream 69

Η σχέση αγάπης με την πολυεθνική μπάντα, με έδρα τη Γερμανία, που ακούει στο -η αλήθεια είναι λίγο αστείο αν το σκεφτείς- όνομα Pink Cream 69 ξεκίνησε περίπου πριν μια δεκαπενταετία. Το γεγονός πως ήταν η πρώην μπάντα του Andi Deris των Helloween -που αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές- ήταν αρκετό ως αφορμή αναζήτησης, αλλά η εκτίμηση παγιώθηκε με την κυκλοφορία του απερίγραπτα καταπληκτικού "Electrified", ενός από τα καλύτερα άλμπουμ του melodic rock που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Το εν λόγω άλμπουμ τους έδωσε ώθησε για δύο-τρία ακόμα αξιοπρεπή ως αρκετά καλά άλμπουμ, αλλά γενικά το ενδιαφέρον ατόνησε για το όνομά τους καθώς περνούσαν τα χρόνια. Ίσως το ότι συνέχισαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο, αλλά όλο και λιγότερο ελκυστικά, ίσως το ότι τα μέλη της μπάντας αποτελούν «υπαλλήλους» της γενικότερης rock βιομηχανίας (ο Dennis Ward παραγωγός και μέλος διαφόρων project, ο Kostas Zafiriou manager συγκροτημάτων συμπεριλαμβανομένων των Helloween και ο David Readman με κάμποσες αδιάφορες παράλληλες ασχολίες), ίσως ότι κι εγώ σταμάτησα να έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ήχο, κάπου χάθηκε η επαφή με την μπάντα.

Μπορεί από το "In10sity" που κυκλοφόρησε πριν πέντε περίπου χρόνια να μην θυμάμαι ούτε ένα τραγούδι, αλλά θεώρησα το "Ceremonial" μια καλή αφορμή να δώσω μια ακόμα ευκαιρία για αναθέρμανση του ενδιαφέροντος. Μπορώ να πω, μάλιστα, πως όταν ξεκίνησε το άλμπουμ κάπου μέσα μου αναθάρρησα, μιας και τα πρώτα τραγούδια βγάζουν μια δυναμική την οποία δεν περίμενα να συναντήσω. Παρόλο που οι μελωδίες όλο και κάτι θυμίζουν, τραγούδια σαν το "Land Of Confusion", το "Wasted Years" και το "Special" έχουν τα στοιχεία για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, με καλό ρυθμό και πιασάρικα refrain.

Το πρόβλημα ξεκινάει από εκεί και πέρα, καθώς ναι μεν όλα τα τραγούδια διακατέχονται από την αδιαμφισβήτητη ποιότητα των μελών της μπάντας και στέκονται αξιοπρεπώς, αλλά δεν παύουν να περνάνε αδιάφορα. Σύμφωνοι, σε έναν πιο ενεργό οπαδό του melodic rock πιθανότατα να πουν περισσότερα, αλλά κακά τα ψέματα αυτό είναι ένα safe επίπεδο για μια τόσο καλή μπάντα. Τα πάντα στα τραγούδια είναι σωστά τοποθετημένα, οι μελωδίες, τα refrain, αλλά τίποτα που να ξεχωρίζει από μια μέση, άντε καλή, σύνθεση της μπάντας.

Τα χρόνια έχουν περάσει, ο Readman έχει χάσει το εύρος και ένα μέρος της χροιάς του, αλλά όχι το χρώμα της φωνής του, τον ίδιο ήχο ο Ward (ως παραγωγός) τον έχει κάνει copy/paste σε μια πλειάδα κυκλοφοριών της Frontiers και είναι η πρώτη δουλειά της μπάντας χωρίς τον Zafiriou πίσω από τα τύμπανα, καθώς ο ίδιος ήθελε να εστιάσει στη δουλειά του ως manager αλλά και στους Unisonic στους οποίους εκτός από manager, παίζει μαζί με τον Ward. Ίσως η όλη φάση να έχει γίνει λίγο παραπάνω business από ότι θα έπρεπε.

Όπως και να έχει, κανείς φίλα προσκείμενος στην μπάντα ή στη γενικότερη φιλοσοφία και τον ήχο της Frontiers δεν έχει να χάσει τίποτα ακούγοντας το "Ceremonial". Αντιθέτως, για έναν νέο στον χώρο το άλμπουμ μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για περεταίρω αναζήτηση της δισκογραφίας της μπάντας ή του ιδιώματος. Κάποιος όμως που αναζητεί τις κυκλοφορίες του χώρου που ξεχωρίζουν, δύσκολα θα βρει αυτό που ψάχνει στο νέο άλμπουμ των Pink Cream 69. Ας προτιμήσει το "Bleed And Scream" των Eclipse, σε περίπτωση που του ξέφυγε πέρσι.