Pilgrim

Είναι πιο αργό και από το στάσιμο, για κάποιους πιο βαρετό και από τη βαρεμάρα την ίδια, για άλλους επικότερο του Narsil, σίγουρα όμως πιο ζωντανό από τον Eddard Stark για όλους μας. Αυτό είναι το doom (και) των Pilgrim. Αυτό είναι το doom που μας αρέσει (και) στο "Misery Wizard" και… μαντέψτε: Είναι αργόσυρτο, μελαγχολικό, αγχωτικό κι ενίοτε ψυχοβγαλτικό, ειδικά όταν περιμένεις πώς και τι την ώρα που θα ακουστεί το γεφυρωτικό, καλπάζον riff με το απενοημένο solo. Όνομα και πράμα το "Quest"...

Θέλει κουράγια, πολλά από δαύτα και υπομονή... μεγάλη. Συνυπολόγισε, δε, και το ακατάλληλο της χρονικής περιόδου για ένα άκουσμα σαν κι αυτό και προετοιμάσου ψυχολογικά για τις αμαυρότερες των ημερών σου. «Salvation», φωνάζει ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος The Wizard στο "Masters Of The Sky" αλλά εις μάτην. Πάλι καλά που το επακόλουθο "Adventurer" είναι και η πιο up tempo/groove στιγμή του δίσκου, διαφορετικά θα ζήταγες δάνειο αυτοκτονίας. Είναι δηλαδή τόσο τραγική η κατάσταση;

Δεν επιθυμώ να σε γελάσω και ούτε θα το πράξω. Είναι κάτι παραπάνω από τραγική, αλλά όχι μη αναστρέψιμη. Μην θεωρήσεις το "Forsaken Man" ως τον επικήδειό σου, άλλο που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μιας και σου τον ψέλνουνε ωραιότατα, αλλά ως το σημείο μηδέν. Ή τώρα θα ορθώσεις το ανάστημά σου ή ποτέ. Έτσι και το "Misery Wizard". Ένα νόμισμα έχεις στα χέρια σου με δύο όψεις. Μαύρη και άραχνη η μια του πλευρά για τις επερχόμενες των ημερών μας, προάγγελος καλών μαντάτων η έτερη για το doom ιδίωμα μέσα στο 2012. Το πού θα καρφώσεις το βλέμμα σου είναι δική σου υπόθεση και μόνο...