Phil Rudd

Μονολιθικός -ή -ό [monoliθikós] Ε1: 1. που αποτελείται από ένα μόνο, συνήθ. μεγάλο, κομμάτι πέτρας ή μαρμάρου: ~ κίονας. Mονολιθικό μνημείο. 2. (μτφ.) α. που τα στοιχεία του συγκροτούν ένα ομοιογενές και αδιάσπαστο σύνολο: Mονολιθικό κόμμα. β. που δεν επιδέχεται αλλαγές ή που δεν υπόκειται σε εξέλιξη: Mονολιθική σκέψη / προσωπικότητα. Mονολιθικές αντιλήψεις. μονολιθικά ΕΠIΡΡ στη σημ. 2.

Πάρε τα εξής συστατικά. Μια κιθάρα που παίζει τα βασικά, μια φωνή που φέρνει στον Lemmy αλλά χωρίς την βραχνάδα, το μονοδιάστατο παίξιμο του Phil -αλητάμπουρα- Rudd, 40 χρόνια στο κουρμπέτι και  χτύπα τα ελαφρά στο σέικερ. Το αποτέλεσμα που θα πάρεις είναι μονολιθικό hard rock. Back to basics που λένε και στο χωριό μου...

Λίγο πριν αρχίσει τα τελευταία σούρτα φέρτα στα δικαστήρια, ο Phil Rudd κυκλοφόρησε την πρώτη του solo δουλειά υπό τον τίτλο "Head Job". Σε αυτή την προσπάθεια διάλεξε να τον πλαισιώσουν δυο ψιλο-άγνωστοι Νεοζηλανδοί μουσικοί (ούτε λήμμα στην Wikipedia δεν έχουν), ο Geoffrey Martin (κιθάρα) και ο Allan Badger (φωνητικά), με τον ίδιο να αναλαμβάνει την παραγωγή αλλά και τα φωνητικά σε κάποια σημεία.

Τα ακόρντα είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, το παίξιμο του Rudd σταθερό στα 4/4, το groove παρόν και οι blues rock αναφορές εμφανείς. Το ομώνυμο μαζί με το "Repo Man" φέρνουν έντονα στην πρώην (;) μπάντα του, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα πέραν των αναφορών στους AC/DC. Είναι το funk στοιχείο στο "No Right", το πιασάρικο "The Other Side", η «ξερή» και «χύμα» παραγωγή που φέρνει σε άλλες εποχές, η ζεστή, αλλά όχι αψεγάδιαστη φωνή του Badger.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν είναι ικανά να σε κάνουν να παραβλέψεις και τα αρνητικά του δίσκου. Ακούγοντας τον καταλαβαίνεις πως τα τραγούδια είναι κομμένα και ραμμένα στο παίξιμο του Rudd και δεν υπάρχουν παρά λίγες στιγμές που θα σε εκπλήξει. Ίσως κάτι που να αποστασιοποιούταν περισσότερο από το παρελθόν του αγαπημένου μας Phil, να κέντριζε περισσότερο τον ενδιαφέρον μας, αλλά μάλλον αποφάσισε να το πάει στα σίγουρα. Είναι σαν ο χρόνος για αυτόν να σταμάτησε κάπου πολύ παλιά και δεν ξέρω πόσο μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον το όραμά του εν έτει 2014, πέραν από κάποιες καλοπροαίρετες παλιοκαραβάνες που πίνουν νερό στο όνομα των AC/DC.

Η αλήθεια όμως παραμένει πως φαίνεται απελπιστικά δύσκολο να περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό από αυτή την κυκλοφορία. Το "Head Job" θα αποτελέσει το ιδανικό άκουσμα για να σε συντροφέψει σε κάποιο μπαρ που θα πίνεις το χαλαρό ποτάκι σου, αλλά ως εκεί.