Peter Hammill / Gary Lucas

Με μια δική μου λέξη: αριστούργημα! Με έξι του Peter: «Κάτι αρκετά παράξενο, αλλά περίεργα όμορφο».

Πριν από κάθε δίσκο του Hammill, όλοι εμείς οι ζητιάνοι της αναγωγικής μουσικής απλώνουμε το χέρι, κάνοντας μεγάλη τη λακκούβα της παλάμης μας, για να δεχτεί απλόχερα το μεγαλείο της μουσικής του. Στην περίπτωση του "Other World" όχι μόνο νιώθουμε και πάλι πλήρεις από τα ανεξίτηλα συναισθήματα που πάντοτε μας προσέφερε, αλλά καλούμαστε να διασχίσουμε αδιάβατα τοπία. Εκεί που μπορείς να νιώσεις το χορτάρι της γης ν' ανάβει, την ομίχλη να σέρνεται ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων και τις σταγόνες της βροχής να δροσίζουν τον αέρα.

Η νέα εκφραστική πνοή που κατευθύνει το συναίσθημα στον δίσκο αυτόν, οφείλεται στη συμμετοχή του Gary Lucas (Captain Beefheart's Magic Band, Jeff Buckley) και ειδικότερα στην κυρίως ψυχεδελική και δευτερευόντως jazz συνεισφορά του. Ο Gary, ως γνήσιος φαν του Peter, δε δυσκολεύτηκε καθόλου να αποδεχτεί την πρόσκληση και να περάσει τον Ατλαντικό, για μια μουσική συνεργασία χωρίς προκαθορισμένο πλαίσιο. Γι' αυτό, ίσως, το αποτέλεσμα είναι τόσο ευχάριστα αναπάντεχο! Στην πράξη, μπορεί μεν να φαίνονται όλες οι συνθέσεις ως κυήματα και των δύο δημιουργών, αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να πει κανείς ουσιαστικά ποιο τραγούδι ανήκει σε ποιον. Εδώ, λοιπόν, ο παραδοσιακός ήχος του Hammill εκφράζεται μέσα από τα ψυχεδελικά μονοπάτια του Lucas. Κανένα στυλ τελικά δεν υπερισχύει, αλλά συνυπάρχουν ισότιμα και τα δύο, με αποκλειστικό εκφραστικό μέσο τις ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες. Προσθέστε, φυσικά, στην όλη εικόνα τα γνώριμα συγκλονιστικά φωνητικά του Peter, που, μετά από ένα μικρό διάλειμμα, έχουν ανακτήσει το παλιό τους κλέος. Το στόμα του, όπως πάντα, είναι μπουκωμένο με φωνές και ιδέες, που ξεχύνονται αφτιασίδωτες!

Μην αμφιβάλλετε στιγμή ότι θα βρείτε αυτό που περιμένατε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το "Spinning Coins", που μοιάζει να έρχεται από το "Everyone You Hold", φλερτάροντας παράλληλα και την αισθητική του "Nadir's Big Chance", όπως και το "Some Kind Of Fracas", όπου ο Hammill ξερνά τους στίχους κρυφοκοιτάζοντας την εκφραστική εποχή του "The Future Now", τη στιγμή που η φωνή του διακόπτεται από ορχηστρικούς ψυχεδελικούς εφιάλτες που αγαπήσαμε στους πρώτους δίσκους των Pink Floyd. Κάπου εκεί βάλτε το "Of Kith And Kin", που φέρνει στο νου την αποχή του "Fireships", αλλά και το εκπληκτικό "Cash" (respect!) με την ψυχεδελική καθαρόαιμη 70s αισθητική και τα ανατριχιαστικά επάλληλα ηχητικά επίπεδα.

Κρατώντας, όμως, το βλέμμα στο ένδοξο παρελθόν, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη το "This Is Showbiz", που θυμίζει αρκετά το "Travelling Riverside Blues" των Led Zeppelin και μάλιστα με φωνητικά που παραπέμπουν διακριτικά στον Robert Plant! Το "The Kid" το λες μεν κλασικό, αλλά παράλληλα σου φέρνει στον νου και τους The Damned go flamenco! Το δε "Reboot" χάνεται έξυπνα στην ψυχεδέλεια, τη στιγμή που το "Black Ice" διεκδικεί τον τίτλο του καθαρόαιμου ψυχεδελικού blues. Η μεγάλη έκπληξη, όμως, ήρθε από τις ορχηστρικές συνθέσεις του δίσκου. Ναι, δεν διαβάσατε λάθος! Υπάρχουν και instrumental! Το "Built From Scratch" και το "Slippery Slope" είναι πολύ κοντά στο post rock, το "Altar Of Roses" μοιάζει με psychedelic folk, το "Glass" είναι ένα γκρίζο υπνωτιστικό ταξίδι, ενώ το εφιαλτικό "Means To An End" θυμίζει τους Goblin σε ταινία του Dario Argento.

Σε δίσκους ιδιαίτερους, όπως στο "Other World", τα πολλά λόγια κάνουν κακό, γιατί περιορίζουν την ελευθερία του ακροατή. Πιστεύω ακράδαντα πως αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος του Hammill εδώ και πολύν καιρό. Να θυμάστε όμως πως δεν είναι αποκλειστικά δικός του. Με τέτοιες μουσικές θαρρείς πως ο κόσμος δεν υπάρχει, έτσι όπως τον ήξερες.