Perkele

A Way Out

Spirit Of The Streets (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 02/12/2013
Ένας μέτριος δίσκος που δεν νομίζω πως θα δυσαρεστήσει τους λάτρεις των Perkele
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κατά την ταπεινή δική μου άποψη, οι Perkele είναι μία από τις μεγαλύτερες rock 'n' roll μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας, και σε καμία περίπτωση αλλά και με κανέναν τρόπο, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Με όπλο το καθαρό κανάλι του ενισχυτή, την πιο αγνή χρήση «maiden-ικών» μελωδιών, και φυσικά την υπέρμετρη στιχουργική ειλικρίνεια που αναμφισβήτητα τους χάρισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο, να δημιουργήσουν άλμπουμ-σταθμούς, και να καθιερωθούν στις μουσικές επιλογές ανθρώπων με τελείως διαφορετικά γούστα στην μουσική.

Αυτά δεν πρόκειται να ξεχαστούν ακόμη κι αν η μπάντα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή κακό δίσκο, ή και μέτριο, όπως για παράδειγμα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την φετινή κυκλοφορία των Σουηδών, με τίτλο "A Way Out". To "A Way Out" είναι ακριβώς ένας μέτριος δίσκος από μία τεράστια μπάντα, γι' αυτό και στην περίπτωση αυτή θα διατηρήσω «λεπτή» στάση.

Ελαφρά παραμορφωμένοι, συγκριτικά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, οι Perkele επιστρέφουν με δέκα κομμάτια στο γνωστό υπερ-μελωδικό punk rock / Oi! ύφος που μας έχουν συνηθίσει, δείχνοντας ένα πιο χαρούμενο πρόσωπο σε σχέση με το κάπως μελαγχολικό του παρελθόντος, στοιχείο που πραγματικά με έκανε να λατρέψω και να ξεχωρίσω το εν λόγω συγκρότημα. Νομίζω πως κομμάτια στα οποία ασκείς κάποιου είδους κριτική, και στα οποία δεν μιλάς απλά για την ζωή σου και τα πράγματα που σ' ευχαριστούν, «πρέπει» να εκπέμπουν μια δόση πίκρας, στεναχώριας ή και οργής, όπως κάθεται καλά στον καθένα. Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου και νομίζω πως, αρχικά, κάπου εκεί χάνουν την μπάλα οι Perkele στον φετινό τους δίσκο. Άνθρωποι σαν αυτούς, και γενικότερα άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει τόσο σημαντικά πράγματα, δεν στερεύουν έτσι απλά από έμπνευση. Ίσως κάποια στιγμή να χαλαρώνουν; Δεν ξέρω... Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση πάντως να τους κακολογήσω.

Ο δίσκος ευτυχώς, σώζεται κάπως προς το τέλος, με το φανταστικό "He Loves Violence", το συναισθηματικά φορτισμένο "Leave Me Alone", αλλά και το πιο επιθετικό "Dedicate To Nothing", κομμάτια που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν που έφτιαξαν οι μεγάλοι δίσκοι τους όπως είναι τα άλμπουμ "Stories From The Past", "Confront" και "No Shame".
  • SHARE
  • TWEET