Pere Ubu

Δεν περιμέναμε και πολύ μετά το "Lady From Shanghai". Μόλις δεκαοκτώ μήνες πέρασαν και να 'σου το (ευτυχώς πολύ καλύτερό του) δέκατο πέμπτο στούντιο άλμπουμ "Carnival Of Souls". Τι θέλετε να πω τώρα; Όσοι γνωρίζετε ήδη το ακόμα πρωτοποριακό σχήμα από το Cleveland του Ohio, είστε υποψιασμένοι και θα σχηματίσετε μια πρώτη εικόνα για τον νέο τους δίσκο, αν σας πω ότι συγκαταλέγεται στους καλύτερους της τελευταίας δεκαπενταετίας. Αν δεν τους έχετε ακούσει, όμως, πάρτε το ρίσκο και ασχοληθείτε μαζί τους, αφού όμως ξεκινήσετε από τις πολύτιμες απαρχές του ήχου τους.

Τώρα, θα μου πείτε «ποιού ήχου;»... Κι εδώ θα (νομίσετε πως θα) μου τη φέρετε. Δεν μασάω, όμως. Δανειζόμενος τον, κατά τη γνώμη μου, πιο εύστοχο χαρακτηρισμό, θα σας απαντήσω: avant-garage. Ως γνωστόν, η μουσική των Pere Ubu δεν είναι για όλα τα αυτιά. Κάποιοι λένε πως γράφεται για να μην αρέσει. Βάλτε, λοιπόν, αρκετή παράνοια, γερές δόσεις αποδόμησης κάθε παραδεκτής συνθετικής φόρμας, ολίγη από Residents on acid, σταθερό avant-garage και post-punk υπόστρωμα και... γνωρίζετε ήδη τα πάντα για την περίοδο από το ένδοξο παρελθόν τους μέχρι και το "Carnival Of Souls".

Από την μία πλευρά του νομίσματος φαίνεται πως ο δίσκος μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της προϊστορίας του γκρουπ, κι όμως από την άλλη, διεκδικεί αξιοπρεπώς λόγο ύπαρξης, σηματοδοτώντας μια σχετική υποχώρηση των ηλεκτρονικών στοιχείων του ήχου υπέρ μιας πιο πειραματικής και παραδοσιακής (λέμε, τώρα) rock ατμόσφαιρας. Εν προκειμένω, το κιθαριστικό "Bus Station" αποτελεί την πιο εύληπτη στιγμή, με τα υπέροχα παρανοϊκά "Drag The River" και "Visions Of The Moon" να προσπαθούν (ιδίως στιχουργικά) να μας τρελάνουν. Με το άλμπουμ αυτό οι Pere Ubu δεν έχουν σκοπό να καλοπιάσουν το κοινό ή τους κριτικούς. Εδώ δεν το έκαναν αυτό τα δύσκολα χρόνια. Οπότε, αναλάβετε τις ευθύνες σας...