Pelican

Ήταν βασικό μέλος στην (ας μου επιτραπεί ο όρος) θρυλική δισκογραφική Hydra Head η οποία περιστασιακά μεν, αλλά τωρα τελευταία προωθεί κάποιες κυκλοφορίες. Ήταν στους πρωτεργάτες του post-metal στις αρχές της δεκαετίας των μηδέν. Πριν έξι χρόνια με το "Forever Becoming" μας θύμισαν πώς παίζεται αυτό το ορχηστρικό και συνάμα ατμοσφαιρικό metal που γεφυρώνει εμπνεύσεις sludge και post-rock. Επέστρεψαν λοιπόν με τον Dallas Thomas στις κιθάρες αυτή τη φορά, ο οποίος ουσιαστικά αντικατέστησε το 2013 τον Laurent Lebec, αλλά αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που γράφει. Επέστρεψαν για να μας θυμίσουν πώς παίζεται αυτό το δικό τους post-metal.

Με το πρώτο άκουσμα αναγνωρίζεις τις βασικές δομές του είδους που χωρίς φωνητικά κρατάει δυναμική στα κομμάτια μόνο με τις αλλαγές ρυθμού. Με το πρώτο άκουσμα πας απευθείας καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω. Με το πρώτο άκουσμα αντιλαμβάνεσαι γιατί συγκροτήματα που αυτήν τη στιγμή μεσουρανούν στο είδος, όπως οι Toundra (βάλε και τους Exquirla μαζί) στην Ευρώπη και οι Russian Circles στην Αμερική, σίγουρα άκουγαν και προφανώς έχουν επηρεαστεί από αυτή εδώ τη συγκροτηματάρα. Με το πρώτο άκουσμα συγκινείσαι και ανατριχιάζεις.

Το εναρκτήριο κομμάτι "WST" ουσιαστικά είναι μια ατμοσφαιρική εισαγωγή, χωρίς ιδιαίτερο βάρος και αρκετά rock στοιχεία. Η συνέχεια με το "Midnight And Mescaline" φέρνει στο προσκήνιο τον λόγο που αγαπήσαμε αυτήν την μπάντα. Αυτό το βραχνιασμένο, παραμορφωμένο αλλά τόσο ρυθμικό και όπου πρέπει βαρύ ορχηστρικό metal που σε αναγκάζει να κουνήσεις τον σβέρκο σου και καταφέρνει να σε πωρώσει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Στο επόμενο θα ακούσεις κάτι εντυπωσιακό, τουλάχιστον για δίσκο αυτής της μπάντας. Στο "Abyssal Plain" ακούγονται blast beats. Ναι, είναι αλήθεια, υπάρχουν περάσματα ταχύτατα και εντελώς μαυρομεταλλικά. Απότομα στο επόμενο, "Cold Hope" ο ρυθμός και η ταχύτητα πέφτουν. Αυτή η σύνθεση θυμίζει αρκετά το παρελθόν τους και νομίζω είναι από τις καλύτερες γενικά. Στο "It Stared Αt Me" η ατμόσφαιρα παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς ουσιαστικά πρόκειται για μια ήρεμη γέφυρα που θα σε βάλει απαλά στο τραχύ και βραχνό riff του "Nighttime Stories". Άνετα το λες το πιο δυνατό και βαρύ κομμάτι του δίσκου. Αν και το επίσης βαρύ "Arteries Οf Blacktop" παρουσιάζει δύναμη και βάρος, οι αλλαγές και οι έξυπνη ενορχήστρωση το καθιστούν επίσης όμορφο και αρκετά ενδιαφέρον. Ο δίσκος καταλήγει στο μελωδικό και εγκάρδιο "Full Moon, Black Water", παρουσιάζοντας το φανταστικό πλεονέκτημα των Pelican για δυναμική εξέλιξη και εξαιρετικό χτίσιμο στη σύνθεση και όμορφες έως και ιντριγκαδόρικες αλλαγές του ρυθμού.

Ο δίσκος είναι όμορφος. Δεν θα βρεις καμία σύνθεση με την οποία θα νομίσεις ότι ακούς κάτι πολύ φρέσκο ή καινούργιο. Ολα κρατάνε από τα βασικά. Η ουσία είναι ότι ακούγεται όμορφο. Σε κρατάει σχετικά εύκολα και μπορεί να σου δημιουργήσει συναισθήματα. Δεν είναι προφανώς ο καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος και όσο αφορά όλα του τα σημεία, πιθανά να είναι και ο πιο αδύναμος, αλλά δεν παύει να είναι ενδιαφέρον και αρκετά ποιοτικός.

Bandcamp