Paramore

Paramore

Fueled By Ramen (2013)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 15/04/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πάραμορ; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω μορ. Καααι, αφού το βγάλαμε αυτό από τη μέση, ας μιλήσουμε στα ίσα. Η μπάντα για την οποία έλιωνα επί έναν χρόνο το "Riot!" δεν υπάρχει πια. Διάολε, ούτε καν η σκιά εκείνης της πρώτης μπάντας για την οποία έγραφα την αισχρή κριτική του "Brand New Eyes" υπάρχει πια. Από την σύνταξη του κειμένου αυτού, η μουσική πλέον κολεκτίβα κάτω από της Hayley της Williams την ντιρεκτίβα, έχασε δύο δυνατά χαρτιά (τα αδέρφια Farro, τύμπανα και κιθάρα), και αυτή είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά μετά το στραπάτσο εκείνο που φάγανε.

Για να μην τα πολυλογούμε, το δράμα είχε ως εξής. Τα αδέρφια έριξαν κατηγορίες πως οι Paramore, σαν μπάντα, ήταν στην ουσία ένα εμπορικό τέχνασμα μανατζαραίων για να γιγαντωθεί σιγά σιγά η Williams σε σουπερστάρ και οι υπόλοιποι να περάσουν στο ντούκου. Όπως δηλαδή συνήθως γίνεται με τα περισσότερα female-fronted mainstream rock συγκροτήματα. Δεν γούσταραν τα αδέρφια Farro (που by the way ήταν μουσικάρες και οι δύο, ειδικά ο πιτσιρίκος στα drums) την κατάσταση αυτή και αποχώρησαν. Δράμα σκέτο σου λέω.

Και να 'μαστε στο τώρα. Δύο χρόνια και κάτι μετά τον ντόρο, με ένα τελείως αλλιώτικο πρόσωπο γα τη μπάντα. Πλέον οι Paramore δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Williams και οι απρόσωποί της κολαούζοι, σε μία δισκογραφική επιστροφή που απλά προσπαθεί. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να φανεί τολμηρή, διαφορετική και καινοτόμα, ενώ τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να μας δείχνει πόσο πολύ προσπάθησαν και πόσο πολύ απέτυχαν. Ο δίσκος είναι ένας μέτριος αχταρμάς διαφορετικών ήχων, καθοδηγούμενος από εκβιαστικά χορευτικές/upbeat μουσικές συνθέσεις και στιχουργικές δουλείες γραμμένες για ντουετάκι με την Taylor Swift.

Όλα αυτά συνοψίζονται καταπληκτικά στη βόμβα υψηλής αισθητικής και καλαισθησίας που παρουσιάζει το κλιπάκι του "Still Into You", παρακολούθηση του οποίου μου έδωσε τη σπάνια ευκαιρία και χαρά να γευτώ το πρωινό μου δύο φορές στην ίδια μέρα. Οι περισσότερες μπάντες ωριμάζουν, η Paramore μας δείχνει τι κουλ που είναι με τα εναλλακτικά της συνολάκια καθώς οι κολαούζοι της κάνουν BMX σε ένα σαλόνι τραγουδώντας ομαδικά πως «ακόμα σε γουστάρω».

Ηλεκτρονικίλες εδώ, γιουκαλίλια εκεί, μαντολίνα παραπέρα. Ιντερλούδια, κεφάλαια, κέρατα. Χαμός. Όσο προσπαθεί ο δίσκος να διαφεροποιηθεί και να βγάλει μία αύρα «ψαγμενιάς», τόσο πιο ρηχός φαντάζει. Και όντας ρηχός, ο πάτος έρχεται με φόρα όταν συντάμε το "[One Of Those] Crazy Girls", που η Williams αποφασίζει μετά από τόσα χρόνια που πλαγίως προσπάθει να γίνει η Gwen Stefani της νεότερης γενιάς, να κόψει τα θεατριλίκια και να πέσει με τα μούτρα στον πατσά, τρώγοντας τα εν λόγω μούτρα.

Ο δίσκος τελειώνει λίγο μετά τη μία ώρα, με ένα κομμάτι που -για άλλη μια φορά- είχε ως σκοπό να ανεβάσει το κούλνες του δίσκου στο θεό, αποτυγχάνωντας -για άλλη μια φορά- και παρουσιάζοντας ένα ανούσιο post-rockοειδές outro που το μόνο ενδιαφερόν που είχε ήταν το πως ακούγονται τα τύμπανα στη μίξη. Τα οποία βεβαιώς προέρχονται απο σεσσιονά.

Στα 17 κομμάτια του δίσκου -από τα οποία κάποια είναι ιντερλούδια και πρόλογοι, όπως είπαμε- υπήρχαν σίγουρα και κάποια αρκετά ενδιαφέροντα σημεία. Το "Last Hope", για παράδειγμα, που θυμίζει κάτι από το πιο μουντό και σκοτεινό χαρακτήρα της μπάντας που εκτιμούσα κάμποσο πριν το "Decode" και τους βρυκόλακες. Δυστυχώς, η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου έρχεται μέσα από το χάος των ειδών που δοκίμασε η μπάντα (αποδυναμώνοντας τα επιχειρήματά μου), όπου η soul/gospelιαρικη πλευρά  του "Ain't It Fun", φαίνεται να τους πηγαίνει αρκετά, κι ας μην έχει να κάνει το παραμικρό με τη μπάντα που κάποτε εκθείαζα.

Το τσαγανό που έβρισκα γοητευτικότατο στους Paramore έχει για τα καλά χαθεί μέσα στον χαμό και στον νέο χαρακτήρα της μπάντας, πετώντας κεφάλι και αχνοφαίνοντας πού και πού, μόνο για να χαθεί σε μία θάλασσα μπαλονιών, άσπρα ντοκμάρτενς και πόλυπόκετ. Η μπάντα έχει πλέον πάρει τη μορφή της πρώην σου που χαζεύεις στο Facebook, γελώντας με τα life choices που 'χει κάνει, αλλά καμιά φορά σου πετάει εκείνη τη μουλωχτή φωτογραφία στα κρυφά, κάνοντάς σε κουρέλι. Ποιός ξέρει, ο δίσκος ίσως έχει κάτι να πει σε κάποιον καινούργιο ακροατή που δεν περίμενε τίποτα από τη μπάντα, αλλά συνειδητώς προσπερνάμε άφοβα. Έτσι κι αλλιώς έχω την εντύπωση πως κάποια κομμάτια θα μας τα πλασάρουν όπως και να 'χει.
  • SHARE
  • TWEET