Paradox

Όταν οι Γερμανοί thrashers Paradox άρχισαν να δισκογραφούν, στα τέλη των 80’s, ήταν ένα ανερχόμενο όνομα για την κραταιά τότε σκηνή του thrash. Τα δύο πρώτα τους album, "Product Of Imagination" ('87) και "Heresy" ('89) πήραν καλές κριτικές και, αυτομάτως, έπαιζαν στην πρώτη κατηγορία των Γερμανικών thrash συγκροτημάτων, έχοντας έναν πιο μελωδικό, λιγότερο ωμό ήχο που τους έκανε να ξεχωρίσουν από το τευτονικό γερμανικό thrash. Και μετά; Τίποτα. Πάνω από δέκα χρόνια σιγής. Το "Collision Course" του '00 που ακολούθησε ήταν επίσης ένας ωραίος δίσκος. Ύστερα άλλα 8 χρόνια απουσίας. Η πραγματική τους επιστροφή έγινε με το περσινό "Electrify" και με το φετινό, πέμπτο κατά σειρά "Riot Squad". Δύο album ατόφιου thrash/speed metal, επιθετικού αλλά και μελωδικού, με σαφή πατήματα στον Bay Area-ήχο αλλά και με μοντέρνο προσανατολισμό στην παραγωγή.

Σε αυτό συνετέλεσε και η ανανέωση της μπάντας, με το σημερινό lineup να περιέχει μόνο ένα από τα ιδρυτικά μέλη, τον ιθύνοντα νου των Paradox, Charly Steinhauer. Το "Riot Squad" περιέχει δέκα κομμάτια, γεμάτα δύναμη, ταχύτητα και old-school συναίσθημα, κι όλα αυτά χωρίς σταματημό. Τα αλλεπάλληλα, νευρωτικά riffs από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό είναι τέρμα πώρωση, οι ρυθμοί δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, και η ακατέργαστη, οργισμένη φωνή του Steinhauer παραπέμπει ευθέως στους Hetfield / Belladona του 80-κάτι. Το καλύτερο από όλα, όμως, είναι ότι οι Γερμανοί εδώ έχουν καταφέρει μεν να ακούγονται παλιομοδίτες, το κάνουν δε με έναν τέτοιο μαγικό τρόπο, ώστε να ακούγονται εξαιρετικά φρέσκοι και να έχουν την ικανότητα να προσελκύουν νέους οπαδούς. Δηλαδή εντελώς ανεπιτήδευτο πισωγύρισμα, που όμως αποφεύγει τον χαρακτηρισμό του ρετρό. Βοηθάει και η απίστευτη παραγωγή από τον μάστορα Achim Köhler, αφού, ειδικά οι κιθάρες, έχουν έναν πολύ ισορροπημένο ήχο μεταξύ τραχύτητας και μελωδικότητας.

Χωρίς mid-tempo κομμάτια, χωρίς μπαλάντες, χωρίς εισαγωγές, και κυρίως χωρίς κομμάτια-fillers, οι Paradox του '09 είναι τεχνικά, αλλά και συνθετικά, στην καλύτερη τους φόρμα και το "Riot Squad" σε κολλάει στον τοίχο με την αμεσότητά του. Καλύτερες στιγμές του το καταιγιστικό εναρκτήριο "Suburban Riot Squad", το "Riptide" που βρωμάει 80’s Metallica από μακριά, το υπερηχητικό "No Place To Survive", το progressive-ίζον "Planet Terror" και το τελευταίο του δίσκου "Psychofficial", η άποψη των Paradox για τον σημερινό σκληρό ήχο και, συγχρόνως, ένα από τα βαρύτερα τραγούδια της ιστορίας τους.

Συνολικά, ένα album κυρίως για οπαδούς του αμερικάνικου thrash metal των 80’s, που θα σας ανταμείψει με την ευθύτητά του και θα σας φέρει στο μυαλό παλιούς Anthrax, Metallica, Flotsam & Jetsam, Testament και πολλούς άλλους. Μετά το "The Formation Of Damnation" των Testament και εν αναμονή του καινούριου album των Overkill, ξεκινήστε το headbanging από τώρα με το “Riot Squad".